หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 7

"ว่าไงนะ ไม่มีทาง ชีพจรหัวใจเขาขาดแล้ว กระดูกแตกทิ่มเข้าไปที่อวัยวะภายใน ต่อให้เป็นมหาเซียนมาเองก็ช่วยไม่ได้หรอก"

หมอหลวงห่าวปฏิเสธคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันทันทีโดยไม่ลังเล

เมื่อนางเว่ยได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเสียใจเข้าไปอีก นางเข้ามาผลักตัวเซี่ยเชียนฮวันออก "เจ้าออกไปเลย ลูกข้าไม่ต้องการความเห็นใจจอมปลอมของเจ้า!"

เซี่ยเชียนฮวันปล่อยให้นางเว่ยทั้งผลักทั้งตีตัวเอง ไอก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบว่า "ข้าไม่เคยพูดเรื่องที่ไม่แน่ใจ ตอนนี้ต้องรีบฝังเข็มให้เขาโดยด่วนที่สุด ไม่เช่นนั้นจะไม่ทันการ"

"สำหรับคนสูงศักดิ์อย่างพวกเจ้าแล้ว ลูกข้าก็เป็นเพียงทหารองค์รักษ์ ชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่าสุนัข ตายไปก็ตายไป เหตุใดต้องมาแสร้งปลอบใจถึงที่นี่ด้วย เห็นพวกข้าเป็นของเล่นสนุกหรืออย่างไร!"

นางเว่ยล้มลงบนพื้น ทุบอกกระทืบเท้าอย่างเสียใจที่สุด ได้แต่คร่ำครวญว่าชีวิตตัวเองช่างโชคร้ายนัก

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจทีหนึ่ง ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างหน้านางเว่ยอย่างช้าๆ พูดอย่างจริงจังว่า "ในสายตาของข้าคนไข้ก็คือคนไข้ ไม่เคยแบ่งแยกรวยจนสูงต่ำ เจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ดี แต่ตอนนี้ข้าอยากจะช่วยเหลือพวกเจ้าอย่างจริงใจ"

"เจ้า..."

นางเว่ยนิ่งอึ้งไป

นางพบว่าขณะนี้สายตาของพระชายาดูสงบนิ่งและเคร่งขรึมแตกต่างจากสมัยก่อนมากจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันจ้องไปที่นางตรงๆ "มาถึงขนาดนี้แล้ว เหตุใดจึงไม่ลองพยายามดูครั้งสุดท้ายล่ะ ให้ข้าลองดูเถิด อีกอย่างหมอหลวงก็อยู่ที่นี่ หากว่าข้าทำตรงไหนไม่ถูก เขาก็สามารถหยุดข้าได้ทันที"

หมอหลวงห่าวลูบไปที่เคราของตัวเองก่อนจะส่ายหัว "หากว่าพระชายามีวิธีช่วยเหลือคนที่ต้องตายเช่นนี้ ข้าก็อยากจะดูให้เห็นกับตา!"

ถึงตอนนี้ นางเว่ยก็ยอมใจอ่อนลงบ้างแล้ว

"ฮูหยิน รบกวนท่านช่วยไปเฝ้าด้านนอกประตูหน่อยเถิด วิชาการฝังเข็มประจำตระกูลข้าไม่อาจให้ผู้ใดเห็นได้"

เซี่ยเชียนฮวันรีบอาศัยจังหวะนี้ ให้นางเว่ยออกไปด้านนอก

"ได้ ก็ได้..." ในใจของนางเว่ยสับสนเป็นอย่างมาก แต่ก็ยอมปิดประตูเพื่อรักษาโอกาสครั้งสุดท้าย

เซี่ยเชียนฮวันหมุนตัวกลับไป พยายามจะพูดกับหมอหลวงห่าวอย่างยิ้มๆ ว่า "ข้าขอยืมเข็มเงินของท่านหมอหลวงใช้สักหน่อยนะ"