หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 66

“เจ้ามีแผลเก่าที่ตรงนี้ได้อย่างไร?!”

เซี่ยเชียนฮวันพบมันหลังจากใช้มีผ่าเสร็จนาง

นี่มันแย่มาก

นางไม่กล้าขยับมีดลึกลงไปอีก สุดท้ายก็กัดฟันแน่น เอื้อมมือเข้าไปหยิบมีดอาบยาพิษอันตรายออกมา จากนั้นก็เริ่มให้การรักษาแบบฉุกเฉินด้วยปลายนิ้วที่สั่นเทา!

เลือดไหลมากขึ้นเรื่อยๆ

มีแนวโน้มเลือดเป็นจำนวนมาก

นี่คือภาวะแทรกซ้อนที่ร้ายแรงที่สุดหลังการผ่าตัด

“ทําไมท่านไม่บอกข้าเกี่ยวกับบาดแผลตรงนี้ นี่มันสำคัญมากรู้หรือไม่?! ไม่มียาชา ไม่มีผู้ช่วย นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับสภาพแวดล้อมในการผ่าตัดที่แย่ขนาดนี้ เดิมทีก็ไม่มั่นใจอยู่แล้ว แต่ท่าน ท่านก็ไม่รู้จักให้ความร่วมมือ!”

แม้เซี่ยเชียนฮวันจะสติแตก แต่ไม่ส่งผลต่อการทำงานแต่อย่างใด

นางเย็บแผลห้ามเลือดไปพลาง ขณะพูดไปด่าไปพลาง

เลือดสีแดงอุ่นร้อนไหลเจิ่งนองบนพื้น มันเปื้อนมือนางทั้งสองข้าง และย้อมชายกระโปรงของนาง กลิ่นคาวเลือดฉุนจมูกนั่น ทําให้นางอดไม่ได้ที่จะเกิดกรดไหลย้อนในกระเพาะอาหารขึ้นมา แต่เวลานี้นางทำได้เพียงระงับความรู้สึกอยากจะอาเจียนเท่านั้น

นอกจากเหงื่อแล้ว ละอองน้ำในดวงตาก็ทำให้วิสัยทัศน์ของนางค่อยๆ พร่ามัว นางแทบจะพึ่งพาประสบการณ์และความสามารถอันน่าทึ่งในการเย็บหลอดเลือดของเซียวเย่หลัน

“บุรุษไร้สมองอย่างท่าน สมควรโดนวางยาพิษ สมควรโดนมีดสั้น รอลงนรกไปเสียเถอะ” นี่คือสิ่งที่เซี่ยเชียนฮวันคิดในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมาในยามปกติ

“ข้าบาดเจ็บมากเกินไป...แล้วจะจำได้อย่างไร”

เซียวเย่หลันถอนหายใจเบาเบา

นึกอยากร่ำไห้ขึ้นมา

แม้จะไม่เห็นหน้าของเซี่ยเชียนฮวัน แต่ฟังจากเสียงของนางแล้ว เขารู้ว่านางจะกลายเป็นแมวน้อยอีกแน่ๆ

เดิมทีก็มีแค่ใบหน้าเท่านั้นที่ดึงดูดความสนใจได้

ถ้าร้องไห้ได้น่าเกลียดขนาดนี้ ข้อดีเพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่จะไม่หายไปหรือ

ตอนแรกเซียวเย่หลันพยายามจะเพิกเฉย แต่เพราะความเจ็บปวดและการสูญเสียเลือดมาก ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป และค่อยๆ หมดสติ

“เซียวเย่หลัน? เจ้าคงไม่ตายไปแล้วหรอกนะ รีบตื่นเร็วเข้า อย่าหลับ!”

เซี่ยเชียนฮวันตบกกหูเบาเบา ทำให้มีรอยมือเปื้อนเลือดติดอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

อย่างไรก็ตาม ตบนี้ไม่สามารถปลุกเขาได้

โชคดี ที่นางใจเย็นลงและตรวจชีพจรของเขาอีกครั้ง ก่อนตัดสินว่าสถานการณ์น่าจะเสถียรดีแล้ว ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิต

บาดแผลถูกเย็บจนหมด เหลือแค่การล้างพิษ

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจอย่างโล่งอก

นางเคยเจอเคสผ่าตัดที่ซับซ้อนมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ทำไม กลับไม่มีใครทำให้นางรู้สึกเหนื่อยเท่าครั้งนี้

นางไม่เหลือเรี่ยวแรงจะจัดการกับปัญหาที่ตามมาในภายหลัง ค่อยๆ เอนตัวนอนข้างเซียวเย่หลัน ฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอย่างมั่นคง ก่อนจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

นางหลับลึกตลอดทั้งคืน

เช้าวันต่อมา

“ฮุคซ้าย ชกเข้าตรงนี้ ใช่แล้ว ต่อยเขาเลย” เซี่ยเชียนฮวันโบกไม้โบกมืออย่างตื่นเต้น

หือ?

กำปั้นน้อยๆ ของนางถูกบล็อก

“ใคร...ยอดฝีมือท่านไหนอยู่ที่นี่” นางพึมพำอย่างสะลึมสะลือ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น

จากนั้น นางก็มองเห็นเทพสงครามแห่งต้าเซี่ย

เซียวเย่หลันมีสีหน้าซีดเซียวผิดปกติ บางทีอาจจะเป็นเพราะพิษ ดวงตาของเขาจึงดูอึมครึม ไม่คมกริบเหมือนที่เคย

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือ ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เกินไป

มันแทบจะชนกับจมูกของเซี่ยเชียนฮวัน และอีกนิดปากก็จะสัมผัสกันแล้ว

“เจ้าฝันอะไร” เซียวเย่หลันถามเสียงเย็นชา

“หมูของเพื่อนบ้านกำลังสู้กัน ข้าจึงให้กำลังใจพวกมัน”

นางตอบอย่างคลุมเครือ

นางฝันว่าจ้านอ๋องถูกคนต่อยบนสังเวียนจนจมูกบวม ล้มหัวคะมำไม่เป็นท่า ส่วนนางเป็นผู้ชมใต้เวทีที่กำลังส่งเสียงเชียร์วีรบุรุษที่ล้มจ้านอ๋องได้อย่างบ้าคลั่ง แน่นอนว่านางไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้