หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 65

“สัญญาแล้วนะ ท่านจะช่วยข้าตีเขาคืน” เซี่ยเชียนฮวันใช้แขนเสื้อเช็ดหางตาตัวเอง

“อืม”

เสียงของเซียวเย่หลันเบามาก บางที แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ตระหนักว่า การตอบสนองนี้อ่อนโยนต่อผู้อื่นเพียงใด

เงาเทียนสั่นไหว

เซี่ยเชียนฮวันอาศัยแสงไฟสลัวๆ เริ่มรักษาบาดแผลของเซียวเย่หลัน

มีมีดอาบยาพิษทั้งหมดสี่เล่ม สามในสี่เจาะเข้าเนื้อไม่ลึก ส่วนเล่มสุดท้ายเจาะเข้าไปในแนวทแยงมุม เกือบทั้งหมดปักเข้าหน้าท้องของเซียวเย่หลัน

นางกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “อาวุธลับเหล่านี้มีหนาม สามในสี่สามารถดึงออกมาตรงๆ ได้ แต่จะเจ็บมาก ท่านสามารถทนได้หรือไม่”

“ได้”

เซียวเย่หลันตอบอย่างไม่ลังเล

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก ใช้มือกดเบาๆ แล้วดึงมีดอาบยาพิษทั้งสามออกมาทีละเล่ม!

เลือดกระเซ็นไปบนพื้น

อาวุธลับติดตะขอนั้นโหดร้ายที่สุด ถ้าถูกมันปักเข้าร่าง มันจะเกี่ยวเข้ากับเนื้อ บริเวณแผลจะหมุนและขยายออก เมื่อดึงออก เลือดและเนื้อจะหลุดติดมาด้วย ทำให้เกิดบาดแผลใหม่ที่รุนแรงยิ่งขึ้น

ยุคนี้ไม่มียาชา ทำได้เพียงใช้แรงดึงออก

ถ้าหากความอดทนของผู้บาดเจ็บไม่เพียงพอ พวกเขาอาจเจ็บปวดจนเกิดอาการช็อคขณะดึงอาวุธ และภาวะแทรกซ้อนที่เกิดจากความเหนื่อยล้า อาจทำให้เสียชีวิตลงได้ เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

การเคลื่อนไหวของเซี่ยเชียนฮวันนั้นมั่นคงมาก

แต่นางไม่เคยพยายามจัดการกับมันโดยตรงโดยไม่ใช้ยาชามาก่อน

ไม่คาดว่า เซียวเย่หลันจะอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรงเช่นนี้ได้ โดยไม่ร้องสักแอะ

“ไม่ใช่ว่าเจ็บจนหมดสติไปแล้วนะ” เซี่ยเชียนฮวันพึมพำ

นางยื่นมือออกไปตรวจสอบลมหายใจของเซียวเย่หลัน

ด้วยการบีบเขาสักหน่อย

ทว่าเพิ่งแตะปลายจมูกที่โด่งเป็นสันของเขา ก็ได้ยินเสียงเปล่งออกมาจากปากของเขาอย่างช้าๆ “อย่าแตะหน้าข้า มือของเจ้าสกปรก”

“อะไรกัน ข้ากำลังช่วยท่านรักษาบาดแผล แต่ท่านกลับรังเกียจว่ามือข้าสกปรก? นั่นไม่ใช่เลือดของท่านหรอกหรือ??”

เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เซียวเย่หลัน “มันเปื้อนด้วยน้ำมูกของเจ้าด้วย”

“......”

แต่นางเพิ่งใช้แขนเสื้อเช็ดมันนะ!

ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตนาง ครั้งนี้จะไม่เถียงกับเขา

เซี่ยเชียนฮวันหดมือกลับไปอย่างเงียบๆ ระหว่างนั้น ก็บังเอิญไปชนกับริมฝีปากของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เย็น แต่นุ่ม

นางมือสั่นด้วยความตกใจ

โชคดี ที่เซียวเย่หลันไม่กล่าวอะไร อาจเป็นเพราะว่าเขาเจ็บมากเกินไป จนลิ้นพิษไม่มีแรงจะพูด

สายตาของเซี่ยเชียนฮวันจ้องมองไปยังมีดอาบยาพิษอันสุดท้าย กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เล่มนี้ลึกเกินไป ข้าไม่สามารถดึงมันออกมาได้ตรงๆ เกรงว่าคงต้องใช้มีดผ่าท้องท่าน เพื่อหลีกเลี่ยงอวัยวะภายใน และปล่อยให้มันหลุดออกมาจากอีกด้าน”

“มีดกับกริชถูกโยนไปที่พื้น” น้ำเสียงของเซียวเย่หลันสงบนิ่ง “ลงมือเถอะ”

“ท่านเชื่อในตัวข้าขนาดนี้เชียว? ไม่กลัวข้าฉวยโอกาสนี้แก้แค้นท่านหรือ?”

เซี่ยเชียนฮวันอดถามไม่ได้

การผ่าท้อง มันควรจะเป็นข้อห้ามสําหรับคนโบราณ

ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนก็ไม่ได้ดีเท่าไรนัก

ความเกลียดชังใหม่เก่าทุกสิ่งถูกรวมเข้าด้วยกัน

แต่เขากลับกล้าปล่อยให้นางใช้มีดกับตัวเอง

“ลงมือ”

เซียวเย่หลันหลับตา ไม่แสดงท่าทีอะไรมาก แต่เสียงของเขาก็แหบแห้งและอ่อนแอลงไปมาก มันไม่ได้ฟังดูทุ้มต่ำและน่ากลัวเหมือนเช่นเคย แต่คล้ายผีทวงวิญญาณเสียมากกว่า

เซี่ยเชียนฮวันไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบกริชขึ้นมา ฆ่าเชื้อด้วยไฟที่อุณหภูมิสูง จากนั้นก็เริ่มมองหาตำแหน่ง

“อดทนไว้นะ” นางลูบเบาเบา กัดฟันแน่น แล้วใช้มีดผ่ากล้ามเนื้อของเขา

เซียวเย่หลันยังคงไม่ร้อง แม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองทางกายภาพก็ไม่มี มีเพียงลมหายใจที่สั่นไหวเล็กน้อย

หากไม่ใช่เพราะลมหายใจที่สั่นเล็กน้อยนั่น เซี่ยเชียนฮวันเกือบจะคิดว่านางกำลังผ่ามนุษย์หินอยู่

ไม่ว่าเขาจะได้รับการขัดเกลามาจากสนามรบมากแค่ไหน แต่ความมุ่งมั่นอันแรงกล้าดังกล่าวก็อยู่เหนือคนทั่วไปหลายเท่า

“ไม่ถูก”

ทันใดนั้น ท่าทางของเซี่ยเชียนฮวันก็แข็งทื่อ

นางพบปัญหาร้ายแรง!