หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 64

“อ๊ะ!”

ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันชนเขาเข้าอย่างจัง ก็อดไม่ได้ถอนหายใจออกมา

นางลูบหัวตัวเอง แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก “ยังไม่ตาย!”

ทักษะศิลปะการต่อสู้ของชายสวมหน้ากากนั้นสูงมาก หากนางได้รับฝ่ามือทะลวงใจอะไรสักอย่าง ตอนนี้หัวใจของนางคงแหลกเหลวไปแล้ว

และจากการเคลื่อนไหวเมื่อครู่ นางคิดว่าตัวเองอาจจะชนเข้ากับมุมขอบโต๊ะที่แหลมคม

โชคดีที่เลี่ยงมาได้

“หากเจ้ายังไม่ลุก ข้าอาจจะตายได้”

เสียงแข็งทื่อของบุรุษดังมาจากใต้ร่างของเซี่ยเชียนฮวัน

นางพบว่าตัวเองนั้นกำลังนั่งอยู่บนแผ่นอกของเซียวเย่หลัน ใช้เขาเป็นเบาะมนุษย์

“โอ๊ะ ขออภัย” เซี่ยเชียนฮวันรีบลุกขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเย่หลันเอื้อมมือมาจับนาง กะโหลกเล็ก ๆ ของนางอาจถูกเจาะเป็นรูไปแล้ว

ชายผู้นี้ยังมีข้อดีอยู่บ้าง

นางขยับตัวไปด้านข้างและเตรียมจะช่วยประคองเซียวเย่หลันขึ้นมา แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่ยื่นมือออกไปสัมผัส จะได้กลิ่นเลือดฉุนจมูก!

“ท่านบาดเจ็บ?”

ลมหายใจของเซี่ยเชียนฮวันพลันสะดุด นางรีบยื่นมือไปแตะที่หน้าท้องของเขา

กล้ามเนื้อแข็งแรงมาก

จากนั้นก็...เลือด

เซียวเย่หลันหลับตา ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย เสียงที่เปล่งออกมายิ่งอ่อนแรงลงเรื่อยๆ “มีดอาบยาพิษ”

“ที่แท้เสียงเมื่อกี้ก็คืออาวุธลับ!” เซี่ยเชียนฮวันอุทานอย่างตกใจ

ในขณะที่นางถูกผลักออกไป นางได้ยินเสียงคล้ายกับมีบางสิ่งถูกปล่อยออกมา

กล่าวอีกนัยหนึ่ง การที่เซียวเย่หลันรับนาง มันทำให้เขาหลบอาวุธลับเหล่านี้ไม่ได้?!

ทันใดนั้นเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกกังวลจนหัวโล่งไปชั่วขณะ

นางไม่เคยคิดว่า ตัวนางนั้นจะได้รับการปกป้องจากเซียวเย่หลัน

สิ่งนี้ทำให้นางทำอะไรไม่ถูก

ในใจนั้นราวกับไฟฟ้าลัดวงจร

“อย่ามัวแต่ตะลึง...” เซียวเย่หลันกล่าวอย่างจนใจ “ข้ายังต้องการให้เจ้าช่วย”

“ข้า ข้าจะหยุดเลือดให้ท่านก่อน”

เซี่ยเชียนฮวันรีบไปหายาที่เตรียมไว้ในตู้

นางไม่รู้ว่ามีดอาบยาพิษโจมตีส่วนไหนของร่างกายเซียวเย่หลัน สถานการณ์เช่นนี้นางไม่อาจสัมผัสอีกฝ่ายซี้ซัวได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการขยับตัวเขา มิฉะนั้นอาจทำให้มีเลือดออกมากหรืออวัยวะภายในเสียหาย

“จริงสิ จุดไฟ ต้องจุดไฟก่อน”

เซี่ยเชียนฮวันชนเข้ากับข้าวของหลายอย่าง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าจะต้องจุดเทียนเสียก่อน

เซียวเย่หลันฟังเสียงข้าวของล้มระเนระนาดภายในห้อง ในใจก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ

ผู้หญิงงี่เง่า

เขาเลี่ยงบาดแผลที่ร้ายแรงไปแล้ว

จำเป็นต้องตื่นตระหนกขนาดนี้เชียวหรือ

เซี่ยเชียนฮวันยังไม่ได้เรียนรู้ที่จะใช้หินเหล็กไฟจุดไฟ นางพยายามอยู่นาน และกังวลจนแทบทนไม่ไหว มันไม่ง่ายเลยที่จะจุดไฟได้ จากนั้นนางก็ถือเชิงเทียนกลับไปหาเซียวเย่หลัน

นางถือเชิงเทียนในมือซ้าย ส่วนมือขวาก็ค่อยๆ เปิดเสื้อของเซียวเย่หลันเพื่อตรวจดูบาดแผล แล้วพึมพำว่า “เข้าเนื้อไม่ลึก แต่ขอบติดตะขอ บริเวณแผลจึงกว้างมาก...”

ติ๋ง ติ๋ง

ทันใดนั้นหยดน้ำอุ่นๆ สองหยดก็ร่วงใส่แผงอกของเซียวเย่หลัน ทำให้ทั้งคู่อดตะลึงไม่ได้

เซี่ยเชียนฮวันไม่ทันได้สังเกตตัวเอง

ตอนที่จุดไฟไม่ได้เมื่อครู่ มันทำให้นางกังวลจนปลายจมูกแดงก่ำ ดวงตารื้นไปด้วยละอองน้ำ จนกระทั่งนางวิ่งเข้ามา แก้มสองข้างก็มีคราบน้ำตา ขนตาเหมือนขนอีกาถูกปกคลุมไปด้วยหยดน้ำค้าง

“ร้องไห้ได้น่าเกลียดเสียจริง” เซียวเย่หลันวิจารณ์เสียงทุ้ม

ภายใต้แสงเทียน ใบหน้ายามร้องไห้ของนางดูไม่ต่างจากลูกแมวน้อย

ทั้งน้ำตาน้ำมูกปะปนกันไปหมด

ไม่ได้ให้ความรู้สึกอ่อนโยนเหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝน

เซี่ยเชียนฮวันเม้มริมฝีปาก กล่าวเสียงขึ้นจมูกว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน ข้าร้องไห้เพราะถูกตีต่างหาก ชายผู้นั้นตีข้าแรงเกินไป”

“รู้แล้ว รอหาตัวชายคนนั้นพบ ข้าจะช่วยเจ้าตีเขากลับ” เซียวเย่หลันกล่าวเสียงทอดถอนใจ