หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 72

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ต่างก็พากันทำหน้าไม่ถูก

ทุกคนรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันไม่เป็นที่รักของจ้านอ๋อง ต่อให้เป็นในประชุมราชวงศ์ จ้านอ๋องก็ไม่เคยไว้หน้าพ่อตาคนนี้เลย

แต่ในวันนี้ถึงอย่างไรก็เป็นวันเกิดของอันติ้งโหว

คำบางคำเก็บไว้ในใจก็เพียงพอแล้ว หากเอ่ยออกมาคงจะเป็นการไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายจนเกินไป

"จะมาหรือไม่ข้านั้นหาได้ใส่ใจ ข้าไม่ได้ขาดแคลนของขวัญจากเขา" อันติ้งโหวส่งเสียงหึ ๆ ออกมา

"อันตั้งโหวใจกว้างดีนักหนา หาได้เหมือนข้า เมื่องานครั้งก่อนครอบครัวของอีกฝ่ายนำโสมพันปีมาให้ขาตั้งหลายกล่องใหญ่ ข้าไม่รู้จะมอบของขวัญใดกลับคืนไปให้ดี บัดนี้ยังรู้สึกปวดหัวนัก"

สตรีที่เอ่ยคำเยาะเย้ยมาเมื่อครู่เริ่มโอ้อวด

เซี่ยเชียนฮวันฟังน้ำเสียงแหลมคมของนางก็ได้รู้ว่านางเป็นใคร

เป็นน้าของนางนั่นเอง

เป็นน้องสาวแท้ ๆ อันติ้งโหวฮูหยิน

นางไม่แม้แต่จะหันไปเหลือบมองดู ได้แต่กล่าวเบา ๆ ว่า "แม้ว่าจวนฉางหย่วนป๋อจะไม่ได้นับว่าเป็นตระกูลใหญ่โต แต่การเห็นโสมไม่กี่ลังเป็นของล้ำค่า บางทีท่านน้าควรต้องพิจารณาตนเองสักเล็กน้อย หากไม่มีความชำนาญในการดูแลบ้านเรือน ก็ให้ท่านน้าคนอื่นเข้ามาช่วยดูแลเถิด ตัวท่านเองจะได้ไม่ยุ่งมากด้วย"

"เจ้า......"

เซี่ยอี๋หมู่คิดไม่ถึงว่าเซี่ยเชียนฮวันจะตอกกลับเช่นนี้ นางโมโหจนเบิกตากว้างแทบถลนออกมา

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้สนใจนางอีก ได้แต่คล้องแขนของอันติ้งโหวแล้วยิ้มขึ้น "ท่านพ่อ พวกเราเข้าไปข้างในเถิด ข้าอยากกินขนมดอกบัวที่ท่านแม่ทำด้วยตัวเองใจจะขาดแล้ว"

“อืม พ่อขอต้อนรับแขกอยู่ข้างนอกก่อน เจ้าเข้าไปหาแม่ของเจ้าที่หอฉางเสวี่ยเถิด”

อันติ้งโหวอึดอัดใจยิ่งนัก แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นน้องสาวของภรรยา ดังนั้นจึงตั้งใจจะปล่อยผ่าน คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวของตนจะตอกกลับเช่นนั้นจนนางพูดไม่ออก

เขายิ้มจนปากแทบฉีกถึงหู

รู้สึกเหมือนได้ระบายความคับข้องใจที่เก็บกลั้นไว้มาหลายปีออกมา!

“เสี่ยวตง เราไปกันเถิด”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเล็กน้อยแล้วเรียกเสี่ยวตงเดินผ่านหน้าเซี่ยอี๋หมู่ที่กำลังโมโหไป

ณ หอฉางเสวี่ย

อันติ้งโหวฮูหยินได้ยินจากแม่บ้านเล่าให้ฟังอย่างละเอียดว่าเซี่ยเชียนฮวันจัดการเซี่ยอี๋หมู่อย่างไร นางก็หัวเราะจนแทบหงายหลัง

นางยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า “น้าของเจ้านั้นปากร้ายแต่ไหนแต่ไรมา แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้อาวุโสกว่าเจ้า จากนี้อย่าได้ต่อปากต่อคำกับนางอีกจะดีกว่า”

เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงหึ ๆ ออกมา “นางหาใช่ปากร้าย นางใจร้ายต่างหาก”