หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 72

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ต่างก็พากันทำหน้าไม่ถูก

ทุกคนรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันไม่เป็นที่รักของจ้านอ๋อง ต่อให้เป็นในประชุมราชวงศ์ จ้านอ๋องก็ไม่เคยไว้หน้าพ่อตาคนนี้เลย

แต่ในวันนี้ถึงอย่างไรก็เป็นวันเกิดของอันติ้งโหว

คำบางคำเก็บไว้ในใจก็เพียงพอแล้ว หากเอ่ยออกมาคงจะเป็นการไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายจนเกินไป

"จะมาหรือไม่ข้านั้นหาได้ใส่ใจ ข้าไม่ได้ขาดแคลนของขวัญจากเขา" อันติ้งโหวส่งเสียงหึ ๆ ออกมา

"อันตั้งโหวใจกว้างดีนักหนา หาได้เหมือนข้า เมื่องานครั้งก่อนครอบครัวของอีกฝ่ายนำโสมพันปีมาให้ขาตั้งหลายกล่องใหญ่ ข้าไม่รู้จะมอบของขวัญใดกลับคืนไปให้ดี บัดนี้ยังรู้สึกปวดหัวนัก"

สตรีที่เอ่ยคำเยาะเย้ยมาเมื่อครู่เริ่มโอ้อวด

เซี่ยเชียนฮวันฟังน้ำเสียงแหลมคมของนางก็ได้รู้ว่านางเป็นใคร

เป็นน้าของนางนั่นเอง

เป็นน้องสาวแท้ ๆ อันติ้งโหวฮูหยิน

นางไม่แม้แต่จะหันไปเหลือบมองดู ได้แต่กล่าวเบา ๆ ว่า "แม้ว่าจวนฉางหย่วนป๋อจะไม่ได้นับว่าเป็นตระกูลใหญ่โต แต่การเห็นโสมไม่กี่ลังเป็นของล้ำค่า บางทีท่านน้าควรต้องพิจารณาตนเองสักเล็กน้อย หากไม่มีความชำนาญในการดูแลบ้านเรือน ก็ให้ท่านน้าคนอื่นเข้ามาช่วยดูแลเถิด ตัวท่านเองจะได้ไม่ยุ่งมากด้วย"

"เจ้า......"

เซี่ยอี๋หมู่คิดไม่ถึงว่าเซี่ยเชียนฮวันจะตอกกลับเช่นนี้ นางโมโหจนเบิกตากว้างแทบถลนออกมา

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้สนใจนางอีก ได้แต่คล้องแขนของอันติ้งโหวแล้วยิ้มขึ้น "ท่านพ่อ พวกเราเข้าไปข้างในเถิด ข้าอยากกินขนมดอกบัวที่ท่านแม่ทำด้วยตัวเองใจจะขาดแล้ว"

“อืม พ่อขอต้อนรับแขกอยู่ข้างนอกก่อน เจ้าเข้าไปหาแม่ของเจ้าที่หอฉางเสวี่ยเถิด”

อันติ้งโหวอึดอัดใจยิ่งนัก แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นน้องสาวของภรรยา ดังนั้นจึงตั้งใจจะปล่อยผ่าน คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวของตนจะตอกกลับเช่นนั้นจนนางพูดไม่ออก

เขายิ้มจนปากแทบฉีกถึงหู

รู้สึกเหมือนได้ระบายความคับข้องใจที่เก็บกลั้นไว้มาหลายปีออกมา!

“เสี่ยวตง เราไปกันเถิด”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเล็กน้อยแล้วเรียกเสี่ยวตงเดินผ่านหน้าเซี่ยอี๋หมู่ที่กำลังโมโหไป

ณ หอฉางเสวี่ย

อันติ้งโหวฮูหยินได้ยินจากแม่บ้านเล่าให้ฟังอย่างละเอียดว่าเซี่ยเชียนฮวันจัดการเซี่ยอี๋หมู่อย่างไร นางก็หัวเราะจนแทบหงายหลัง

นางยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า “น้าของเจ้านั้นปากร้ายแต่ไหนแต่ไรมา แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้อาวุโสกว่าเจ้า จากนี้อย่าได้ต่อปากต่อคำกับนางอีกจะดีกว่า”

เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงหึ ๆ ออกมา “นางหาใช่ปากร้าย นางใจร้ายต่างหาก”

“ฮวันฮวัน อย่ากล่าวเช่นนั้นต่อน้าของเจ้า” อันติ้งโหวฮูหยินตำหนิด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เดิมทีก็เป็นเช่นนั้น นางอิจฉาที่ท่านแม่ได้แต่งงานกับโหวเหย่ แต่ตัวเซี่ยเชียนฮวันได้แต่กับป๋อเจวี๋ยธรรมดา ๆ บัดนี้ข้ายังได้เป็นถึงพระชายา ทว่าบุตรสาวของนางยังไม่เป็นชิ้นเป็นอัน บุตรชายก็แต่งกับบุตรสาวของตระกูลจวินอ๋องเท่านั้น นางคงโมโหไม่พอใจ คอยหาเรื่องนินทาใส่ร้ายพวกเราเป็นประจำ”

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันเคยชินกับคำพูดอันอ่อนหวานของอันติ้งโหวฮูหยินแล้ว น้ำเสียงนางจึงอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว

นางคาดหวังจะได้รับความรักจากแม่มาแต่ไหนแต่ไร

และอันติ้งโหวฮูหยินมีความเป็นแม่ที่แสนอ่อนโยนอย่างที่นางต้องการ

ในที่สุด นางก็ได้มีโอกาสเหมือนคนอื่น ๆ ที่ออดอ้อนแม่ได้ตามต้องการ

อันติ้งโหวฮูหยินถอนหายใจออกมา “แต่จะโทษน้าของเจ้าอย่างเดียวก็ไม่ถูก นางหน้าตาดีกว่าข้า แต่ท้ายที่สุดพ่อเจ้ากลับเลือกข้า ไม่ได้เลือกนาง นางไม่พอใจก็ปกติแล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปซบไหล่อันติ้งโหวฮูหยิน ยิ้มขึ้นว่า “นิสัยนางแย่เพียงนั้น ท่านพ่อไม่ได้ตาบอดสักหน่อย จะเลือกนางได้อย่างไร ต้องเลือกคุณหนูรองแห่งตระกูลเซี่ยผู้อ่อนโยนเพียบพร้อมอยู่แล้ว”

“เจ้าปากหวานนัก”

อันติ้งโหวฮูหยินหัวเราะแล้วจิ้มไปที่จมูกเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันซุกใบหน้าไปยังไหล่ของนาง กล่าวอย่างอุดอู้ว่า “ท่านแม่ ข้าอยากกินขนมฝีมือท่าน”

“เจ้าหนอเจ้า แม่ก็ว่าจู่ ๆ ทำไมถึงปากหวานขึ้นมา ที่แท้เจ้าหิวนี่เอง”

อันติ้งโหวฮูหยินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วลุกขึ้นไปทำขนมให้เซี่ยเชียนฮวันกิน

ไม่นานต่อมา

เมื่อสมาชิกตระกูลเซี่ยและแขกเหรื่อเข้าประจำที่แล้ว ทุกคนต่างนั่งในที่ของตน

เซี่ยเชียนฮวันนั่งติดกับเซี่ยเหยียน

นางมองไปยังที่นั่งต่าง ๆ แล้วเหลือบมองเห็นใบหน้าหมองคล้ำของเซี่ยอี๋หมู่

นางคิดอยู่ในใจว่า เซี่ยอี๋หมู่หน้าตางดงามเหลือเกิน แต่ต่อให้ใบหน้าสะสวยเพียงใด หากจิตใจคับแคบต่างจากหน้าตาเป็นลิบลับ มองอย่างไรก็ไม่อาจมองสวยได้

เซี่ยเหยียนยกแก้วสุราขึ้นมา เผยอมุมปากกล่าวว่า “ได้ยินว่าเมื่อครู่เจ้าทำให้น้าของเราโมโหจนหน้าแดง?”

เซี่ยเชียนฮวันกระซิบว่า “ใครใช้ให้นางปากดีเล่า”

“เยี่ยม มื้อนี้อย่าได้หวังจะกินอย่างราบรื่นเลย ประเดี๋ยวหากนางไม่มาหาเรื่อง ข้าจะคารวะเจ้า”

“......ให้นางมาเถอะ หากข้าจัดการนางไม่ได้ ข้าจะคารวะเจ้า”

“เหอะ ๆ เจ้าอย่าได้ดูถูกเซี่ยอี๋หมู่”

เซี่ยเหยียนหันหน้ามากระซิบว่า “นางฆ่าอนุภรรยาในจวนฉางหย่วนป๋อมาหลายคนแล้ว วิธีการดุร้ายยิ่งนัก”