หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 71

เซี่ยเชียนฮวันได้แต่นึกอยู่ในใจ

เป็นจริงดังนั้น นับแต่โบราณมา การมีชู้ถือเป็นสิ่งที่ชายไม่อาจรับได้

ต่อให้เซียวเย่หลันไม่ชื่นชอบนาง ก็ไม่สามารถทำใจได้หากภรรยาของตนมีชายอื่น

นางพลิกตัวกลับมา "ถ้าอย่างนั้น ท่านก็จงพยายามเข้าเถิด รีบจับชู้ให้ได้ในเร็ววัน ข้าเองก็อยากจะเห็นว่าหน้าของพ่อลูกข้าเป็นเช่นไร”

หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก

เซียวเย่หลันจึงเอ่ยถามขึ้นว่า "มือสังหารผู้บุกมาเมื่อคืนนี้ เจ้าไม่รู้จักจริงหรือ?"

"ข้าไม่รู้จัก"

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกว่าคำถามนี้ช่างไร้เหตุผลเสียจริง

เขายังสงสัยอยู่อีกหรือว่าชายที่คลุมหน้าไว้คนนั้นคือชู้ของนาง?

ต่อให้สมองผิดปกติก็น่าจะมีขีดจำกัดบ้าง

เซียวเย่หลันกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า “มือสังหารที่บุกเข้ามาในจวนอ๋องมิได้ต้องการชีวิตข้า บางทีอาจมีสิ่งที่ต้องการ ข้าเดาว่าเขาจะยังกลับมาอีก”

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินดังนั้น แววตาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ดีที่ทั้งสองไม่ได้นอนหันหน้าเข้าหากัน

เซียวเย่หลันไม่เห็นถึงความผิดปกติของเซี่ยเชียนฮวัน เขากล่าวต่อไปว่า “ที่ข้าอยู่รักษาแผล ณ หอหลันเซียง ก็เพื่อรอให้เหยื่อติดกับดัก”

“แต่เขาจับข้าเป็นตัวประกัน ทั้งยังปาลูกดอกพิษไปทางเจ้า เหตุใดเจ้าจึงคิดว่าเขาเข้ามาในจวนอ๋องเพราะมีจุดประสงค์อื่น?” เซี่ยเชียนฮวันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

น้ำเสียงของเซียวเย่หลันดูบางเบา “คนผู้นั้นมีประสบการณ์มากนัก แผนการสูง ใช้วิชากลั้นลมหายใจที่ท้องเพื่อปิดบังเสียงจริง ไม่ใช่โจรธรรมดา”

“มือสังหารที่มีความสามารถเพียงนี้ คงจะทำการสืบเรื่องราวของข้ามาก่อน ควรรู้ว่าข้าไม่เคยพักในหอหลันเซียง ในเมื่อรู้ว่าหากมาก็จะคว้าน้ำเหลว แล้วเหตุใดยังมาที่นี่? การที่เขาเข้ามายังหอหลันเซียงน่าจะมีจุดประสงค์อื่นที่มากกว่านั้น”

เซี่ยเชียนฮวันฟังแล้วนิ่งเงียบไป นิ้วมือเรียวยาวกำเข้าหากันแน่น

ตาบ้านี่

ฉลาดเสียจริง

ชายคลุมหน้าผู้นั้นนับว่าทักษะการแสดงเป็นเลิศ แต่ยังไม่อาจหลอกเซียวเย่หลันได้สำเร็จ

“เขาเอ่ยสิ่งใดต่อเจ้างั้นหรือ?”

เซียวเย่หลันสัมผัสได้ว่าสตรีข้างกายดูผิดปกติ

เซี่ยเชียนฮวันตอบด้วยน้ำเสียงอุดอู้ว่า “เขาบอกว่าข้างาม”

“แล้วอย่างไรต่อ?”

“เอ่ยถามว่าจะยอมติดตามเขาไปหรือไม่”

“แววตาย่ำแย่ขนาดนี้เป็นมือสังหารได้อย่างไร”

“หึ ๆ ”

เจ้าถูกแม่ดอกบัวขาวหลอกเสียจนหัวหมุนแล้วยังกล้าเอ่ยถึงคนอื่นแบบนี้ เซี่ยเชียนฮวันคิดอยู่ในใจ

นางไม่ได้บอกเซียวเย่หลันเรื่องที่นางเดาว่า ชายผู้นั้นน่าจะมาจากราชวงศ์

ดังที่ชายคลุมหน้ากล่าวไว้ คนฉลาด ควรเหลือทางหนีทีรอดไว้ให้ตนเองบ้าง

เพราะถึงอย่างไร นางก็ต้องแยกทางกับเซียวเย่หลัน

ดังนั้น นางไม่จำเป็นต้องบอกไพ่ทุกใบให้เซียวเย่หลันรู้

เซี่ยเชียนฮวันรอจนกระทั่งเซียวเย่หลันหลับไป จึงได้พูดโดยหันหลังให้เขาว่า “คนที่แต่งงานกับเจ้าต่างหาก มีตาหามีแววไม่”

…….

วันต่อมา

นางดอกแต่งตัวเรียบร้อยแล้วพาเสี่ยวตงขึ้นนั่งรถม้าของจวนอันติ้งโหว

วันนี้เป็นวันเกิดของบิดานาง

นางจึงฉวยโอกาสนี้กลับบ้านพักผ่อนสักหน่อย จะได้ไม่ต้องถูกเซียวเย่หลันที่บาดเจ็บอยู่ตอนนี้เรียกใช้เป็นประจำ

พ่อบ้านจวนโหวมองเห็นรถม้าจากจวนจ้านอ๋องมาแต่ไกล เขาตะโกนด้วยความดีใจว่า “พระชายาอ๋องกลับมาแล้ว!”

ผู้คนพากันรีบเดินตรงออกมามองซ้ายมองขวา

รอจนกระทั่งรถม้าจอดนิ่ง เสี่ยวตงลงจากรถก่อนคนแรก จากนั้นประคองเซี่ยเชียนฮวันลงจากรถม้า ก่อนกำชับตนขับรถม้าให้จูงไปจอด

“ดูเหมือนจ้านอ๋องไม่ได้มาด้วย”

“ชิชะ อย่างน้อยก็เป็นวันเกิดของพ่อตา เขากลับไม่โผล่หน้ามา พระชายาอ๋องคงตำแหน่งไม่สูงนักในจวนอ๋อง!”

ผู้คนที่เดินทางมาร่วมงานต่างพากันกระซิบกระซาบ

อันติ้งโหวหาได้สนใจ เขาขอเดินไปต้อนรับเซี่ยเชียนฮวันด้วยรอยยิ้ม พร้อมกล่าวตำหนิว่า "เหตุใดเจ้าเพิ่งมาถึงตอนนี้? แม่ของเจ้าได้แต่บ่นคิดถึงเจ้านักหนา! อีกประเดี๋ยวนางจะลงมือทำครัวด้วยตนเอง ทำอาหารที่เจ้าชื่นชอบ"

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นตอบว่า "ท่านอ๋องไม่สบาย ดังนั้นจึงไม่ได้เดินทางมาพร้อมกับลูก"

แม้ว่าจะไม่มีใครในจวนโหวรอคอยให้เซียวเย่หลันเดินทางมา แต่นางก็ควรที่จะอธิบายสักเล็กน้อย เพื่อให้ไว้หน้าแก่อันติ้งโหว

“ไม่เป็นไร ฮวันฮวัน ลูกสาวพ่อกลับมาเพียงคนเดียวก็พอแล้ว!" อันติ้งโหวพยักหน้า

ขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน ก็มีน้ำเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นจากฝูงชนว่า "ท่านโหว ท่านเชื่อว่าจ้านอ๋องไม่สบายจริงหรือ? เขารังเกียจเชียนฮวันปานนั้น จะเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงได้อย่างไรกัน"