หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 70

ตกดึก

เซี่ยเชียนฮวันปรุงยาแก้พิษให้เซียวเย่หลันดื่ม

นางตั้งใจเพิ่มสมุนไพรจีนที่มีรสขมเป็นพิเศษเข้าไปบางส่วน

คาดไม่ถึงว่า เซียวเย่หลันจะดื่มโดยไม่ขมวดคิ้ว ราวกับดื่มน้ำเปล่า

บางครั้งนางก็สงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นมนุษย์กลายพันธุ์จริงๆ หรือไม่ ตอนเกิดมาเลยสูญเสียอารมณ์ความรู้สึกเฉกเช่นคนปกติทั่วไป

นางนั่งลงบนเก้าอี้เล็กข้างเตียง เท้าคางถาม “เซียวเย่หลัน ท่านแม่ของท่านเป็นคนแบบไหน?”

“ถามทำไม”

“ก็ถามเฉยๆ”

สิ่งสำคัญคือนางต้องหลักฐานยืนยันการคาดเดาในใจของนาง

ลองดูว่าชายผู้นี้สืบทอดยีนกลายพันธุ์หรือไม่

เซียวเย่หลันวางถ้วยยา ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “นางเป็นสนมในวังหลังคนหนึ่งที่ไม่เป็นที่โปรดปราน นั่นคือทั้งหมด”

“อ้อ”

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าเขาไม่อยากพูดมากไปกว่านี้ จึงไม่ได้ถามต่อ

มีข่าวลือเกี่ยวกับมารดาของเซียวเย่หลันน้อยมาก

แต่เฉิงกุ้ยเฟยกลับมีชื่อเสียงฉาวโฉ่มาก ว่ากันว่าการแท้งบุตรหลายครั้งในวังหลังล้วนมีความเกี่ยวข้องกับนาง และนางสนมหลายคนที่เกี่ยวข้องด้วยก็ล้วนแต่เป็นบุตรสาวของขุนนางคนสำคัญ

อาจกล่าวได้ว่า เมื่อพูดถึงการแท้ง เฉิงกุ้ยเฟยก็ไม่กลัวใครนินทา

ฮ่องเต้ทุ่มเทจิตใจในการอบรมรัชทายาท ส่วนเรื่องราวในวังหลังก็จะลืมตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่ง คร้านจะเข้าไปยุ่ง สิ่งนี้ยิ่งกระตุ้นความเย่อหยิ่งของเฉิงกุ้ยเฟย

มารดาแท้ๆ ของเซียวเย่หลันสามารถให้กำเนิดเขาได้อย่างปลอดภัยภายใต้สภาพแวดล้อมเช่นนั้น หากบอกว่านางแค่มีกึ๋น เซี่ยเชียนฮวันก็คงไม่เชื่อ

เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่นางกับเซียวเย่หลันแต่งงานกัน หมู่เฟยของเขากลับไม่มา

ทุกคนต่างรู้สึกว่าสตรีผู้นี้มีความลับยิ่งใหญ่บางอย่าง

พอมานึกตอนนี้มันก็ค่อนข้างน่าจะแปลกใจ

“ข้ากำลังจะเข้านอนแล้ว” เซียวเย่หลันหันมองเซี่ยเชียนฮวัน

“แล้วคืนนี้ข้าจะนอนที่ไหน?”

“ใครสนกัน”

กล่าวจบ เซียวเย่หลันก็เอนกายล้มตัวนอน ดึงผ้าห่มมาห่อตัวเขา

เซี่ยเชียนฮวันอยากหยิบถ้วยยามาฟาดกบาลเขาสักที

หรือว่านางจะฝ่าลมหนาวตอนกลางคืน เดินผ่านครึ่งจวนเพื่อไปนอนที่ห้องของเขา?

ไม่คุ้มเลย

นางได้ยินเสี่ยวตงบอกว่า เซียวเย่หลันคุ้นเคยกับการนอนบนเตียงทหาร กระดานเตียงของเขาแข็งพอที่จะผ่าแอบเปิ้ลได้

เมื่อก่อนซูอวี้เออร์เคยแอบมุดเข้าไปในเตียงของเซียวเย่หลัน โดยหวังว่าจะทำให้เขาประหลาดใจกับสาวงามบนเตียง ผลคือนอนไม่ได้ แถมตัวเองยังต้องหนีกลับห้องอีกด้วย เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องตลกหลังอาหารเย็นของทุกคน

เซี่ยเชียนฮวันตัดสินใจไปอาบน้ำก่อน

ผ่านไปสักพัก

เซียวเย่หลันที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

เสียงน้ำจากนอกห้องและเสียงขัดผิวของหญิงสาว ราวกับมีภาพสาวงามอ่อนช้อยปรากฏขึ้นในหัวของเขา

เขาคิดว่าเขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีในทุกสถานการณ์

แต่ปรากฎว่าเขาทําไม่ได้

เซียวเย่หลันรู้สึกรำคาญใจมาก เขารวบรวมกำลังภายในทั้งหมดแล้วเริ่มฝึกฝน

จนกระทั่งมืออันอ่อนนุ่มข้างหนึ่งที่ชุ่มน้ำอุ่นเหลืออยู่ยื่นออกมา แล้วดึงผ้าของเขาขึ้น

“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าขึ้นเตียง” เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว

“แต่นี่เป็นเตียงของข้า ผ้าห่มผืนนี้ก็เป็นสินเดิมที่ข้านำติดตัวมาจากตระกูลข้า”

เซี่ยเชียนฮวันยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่า ไม่มีเหตุผลที่จะให้สุนัขตัวนี้มายึดผ้าห่มของนางไป

นางดึงผ้าห่มมาหาตัวครึ่งหนึ่ง โดยคลุมที่ท้องของนาง

เซียวเย่หลันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยนางไป

ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนนั้นมีขนาดเท่าอ่างล้างหน้าครึ่ง เหมือนใกล้แต่ก็ดูห่างไกลอยู่ดี

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับมา จ้องมองหลังศีรษะของเซียวเย่หลัน แล้วถามว่า “สถานที่ที่เจ้ารังเกียจมากที่สุดก็คือหอหลันเซียง แล้วเหตุใดตอนนี้จึงเลือกพักฟื้นที่นี่?”

นางไม่ได้มองโลกในแง่ดีเหมือนเสี่ยวตง ที่คิดว่าเซียวเย่หลันเริ่มชอบและชื่นชมนาง

การที่เขาไม่จากไป

จะต้องมีเหตุผลอื่น

ผ่านไปสักพัก เซียวเย่หลันก็ตอบว่า “จับชู้”