หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 69

“ท่านนี่มันน่าเบื่อเสียจริง ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ หากข้าถูกจับติดคุกไปจริงๆ ท่านจะมีความสุขใช่ไหม”

เซี่ยเชียนฮวันลูบข้อมือตัวเอง

เซียวเย่หลันร้องหึออกมา “เมื่อครู่เจ้าไม่ได้พูดหรือว่าจะส่งข้าเข้าเตาเผาแล้วจุดไฟเผาเสีย? ถือว่าเจ๊ากันไป อีกอย่าง อย่าปล่อยให้ข้านอนที่พื้น พื้นมันเย็น”

“รีบพาท่านอ๋องของเจ้าออกไปเสีย อย่าอยู่เกะกะสายตาของข้า รบกวนข้าจ่ายยา”

เซี่ยเชียนฮวันสั่งเย่ซิ่น

หลังจากดมกลิ่นและชิม นางก็เข้าใจส่วนประกอบส่วนใหญ่ของยาพิษแล้ว

ตอนนี้ได้เวลาจดจ่ออยู่กับการทำยาแก้พิษให้ชายแกล้งตายผู้นี้แล้ว

เย่ซิ่นตรงเข้าไปประคองเซียวเย่หลัน พลางกระซิบถามว่า “ท่านอ๋อง ในเมื่อมิใช่ฝีมือของพระชายา แต่ที่นี่ไม่มีใครอีก เหตุใดท่านจึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้”

“นักฆ่า”

เซียวเย่หลันตอบเสียงเย็นชา

เย่ซิ่นพลันตกใจ “มีนักฆ่าในหอหลันเซียง.....”

แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไรนัก

แม้ว่าจวนอ๋องจะแข็งแกร่งดุจถังเหล็ก แต่หอหลันเซียงที่พระชายาอยู่นั้น กลับเป็นสถานที่ที่เวรยามหละหลวมมากที่สุด

อาจกล่าวได้ว่าไม่มีการป้องกันอะไรเลย

“จะให้ผู้ใต้บังคับบัญชาส่งคนมาปกป้องพระชายาให้มากขึ้นหรือไม่” เย่ซิ่นถามคร่าวๆ

“อืม”

เซียวเย่หลันไม่ปฏิเสธ

แม้ได้รับการช่วยเหลือจากเย่ซิ่น แต่เขาก็ไม่ยอมไปทางประตูนอก

“ข้าจะพักผ่อนอยู่ที่นี่” เซียวเย่หลันพูด

“ขอรับ”

เย่ซิ่นเปลี่ยนทิศทาง ประคองเซียวเย่หลันเข้าไปข้างในแทน

เซี่ยเชียนฮวันพลันชะงัก นางไล่ตามและพยายามขัดขวาง “ข้าไม่เคยบอกว่าเจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้”

“ที่นี่คือจวนของข้า ข้าจะอยู่ที่ไหนเพื่อพักฟื้นบาดแผลของข้าก็ได้”

เซียวเย่หลันเดินกะเผลกไปทางเตียงนอนในห้อง

เซี่ยเชียนฮวันได้แต่มองดูเขาด้วยความหงุดหงิด เมื่ออีกฝ่ายครอบครองเตียงเพียงหลังเดียว

อันธพาลชัดๆ

“ท่านอ๋อง ท่านต้องการให้ข้าเรียกสาวใช้อีกสองสามคนหรือไม่” เย่ซิ่นถาม

สาวใช้ของหอหลันเซียงมีเพียงเสี่ยวตง และบางทีมันอาจไม่พอ

เซียวเย่หลันเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันแวบหนึ่งแล้วตอบกลับ “ไม่จำเป็น แค่พระชายารับใช้ข้าก็พอ”

ได้ยินเช่นนี้ เย่ซิ่นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้น้องสาวด้วยความยินดี

ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนนี้เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น

เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่รู้สึกมีความสุขเลยแม้แต่น้อย นางยอมล้างเท้าให้คนอื่นทุกวัน ดีกว่ายอมรับใช้เซียวเย่หลันคนไร้ศีลธรรมนี่

“เสี่ยวตง ข้าจะออกไปซื้อยาก่อน เจ้าอยู่ที่นี่และคอยเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาทุกสองชั่วยาม” เซี่ยเชียนฮวันกำชับ

นางเตรียมจะออกไปข้างนอกนานๆ และไม่คิดกลับมาเร็วๆ

แต่เซียวเย่หลันกลับพูดขึ้นว่า “เย่ตงประมาทเลินเล่อ ไม่เก่งเรื่องพวกนี้ เจ้ามาเปลี่ยน ”

“พระชายา มันคงจะดีกว่าถ้ารอท่านกลับมาเปลี่ยน ท่านอ๋องรังเกียจบ่าว”

เสี่ยวตงกล่าวยิ้มๆ

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกโกรธ

นางหมุนตัว สะบัดชายแขนเสื้อเดินจากไป เลียนแบบท่าทางเย็นชาของเซียวเย่หลัน

......

กระท่อมหลังหนึ่งในชนบท

มันอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นมาหลายวันแล้ว อิฐ กระเบื้อง หญ้าและไม้ ดูเหมือนจะเปื้อนไปด้วยกลิ่นเหม็นของส้วม

หญิงชราทนกลิ่นเหม็นไม่ไหว กระซิบพูดผ่านประตู “แม่นางซู บ่าวเฒ่านำอาหารมาให้ท่าน”

“วางไว้เถอะ”

เสียงอ่อนแรงของซูอวี้เออร์ดังมาจากด้านใน

กินได้เพียงไม่กี่คำ แน่นอนนางจะยังมีอารมณ์กินได้อย่างไร

“สถานการณ์ในจวนอ๋องเป็นเช่นไร?” ซูอวี้เออร์ถาม “ท่านสบายดีหรือไม่”

หญิงชราตอบ “ท่านอ๋องถูกลอบสังหารอีกครั้ง และกำลังพักฟื้นอยู่ โดยมีพระชายาที่คอยรับใช้อยู่ข้างกาย”

“อะไรนะ? เขาให้นางผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเซี่ยเชียนฮวันคอยรับใช้??”

เมื่อเทียบกับอาการบาดเจ็บจากการโดนลอบสังหารของเซียวเย่หลัน สิ่งที่ซูอวี้เออร์ให้ความสนใจก็คือ เซี่ยเชียนฮวันกล้าฉวยโอกาสนี้ขึ้นสู่อำนาจ!

นางกัดฟันด้วยความโกรธ!

หญิงชรายังกล่าวต่อ “ได้ยินว่าท่านอ๋องพักอยู่ที่หอหลันเซียง นอกจากพระชายาแล้วก็ไม่ให้ใครเข้าเฝ้า”

“เหอะ นางชั้นต่ำนั่นมีลูกเล่นอยู่บ้างสินะ!”

ซูอวี้เออร์บีบเตียงอย่างแรง จนเล็บมือส่งเสียงดังลั่น

ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้

นางต้องหาทางกลับไปอยู่ข้างกายเซียวเย่หลัน!