"เสี่ยวตง พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันดีกว่า"
เซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงความผิดปกติไป
ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืด
ที่ถนนด้านนอกเต็มไปด้วยผู้คนคึกคัก
ตอนนี้ในใจของนางสัมผัสได้ถึงคำเตือนที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เสี่ยวตงยังคงยิ้มขึ้นด้วยความไร้เดียงสา “บ่าวจะไปจูงรถม้ามาเดี๋ยวนี้เพคะ"
หลังจากนั้นไม่นานรถม้าก็มาจอดอยู่ที่ประตูหอละคร
เซี่ยเชียนฮวันขึ้นรถม้าไปแล้วยกผ้าม่านขึ้นมอง เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างในด้วยท่าทางผ่อนคลาย!
ชายผู้นั้นสวมหน้ากากทองสัมฤทธิ์ที่ดูน่ากลัวเป็นพิเศษ ขาของเขายกขึ้นเอนกายพิงมาที่เบาะ รังสีชั่วร้ายแผ่ซ่านออกมา
"พระชายาอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง"
ชายหนุ่มหรี่ตาลงแล้วยิ้มขึ้น
เซี่ยเชียนฮวันจำได้ทันทีว่าเขาคือชายผู้สวมหน้ากากในคืนนั้น!"
นางเผยสีหน้าอันประหลาดใจออกมา ยังไม่ทันพูดสิ่งใดชายสวมหน้ากากผู้นั้นก็ดึงนางเข้าไป แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ชุบด้วย ยาสลบปิดจมูกนาง
"อือ อือ......"
เซี่ยเชียนฮวันพยายามดิ้นรน
แต่ชายสวมหน้ากากผู้นั้นมีพลังล้นหลามและศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง พลังเพียงเล็กน้อยของนางไม่อาจต่อต้านเขาได้เลย
เขาโน้มตัวลงมาแล้วหัวเราะเบา ๆ ที่ข้างหูเซี่ยเชียนฮวันว่า “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะมาหาเจ้าอีก"
ให้ตายสิ เจ้าใช้วิธีการปกติมาหาข้าไม่ได้หรือ?
เซี่ยเชียนฮวันเบิกตากว้างมองเขา
นางทำได้เพียงส่งอารมณ์โกรธออกมาทางสายตา
แน่นอนว่าชายผู้สวมหน้ากากสังเกตได้ถึงความหงุดหงิดโมโหของ แต่เขาไม่สนใจ
"เพียงแค่เชื่อฟังข้า แล้วเจ้าจะไม่ทรมาน" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้ม
เซี่ยเชียนฮวันค่อย ๆ หมดสติไปหลังจากนั้น
ภาพสุดท้ายที่นางเห็นก่อนที่จะเป็นลงไปก็คือเสี่ยวตงเปิดผ้าม่านขึ้นมาและถูกชายหนุ่มตีจนสลบอย่างไร้ความปรานี
......
เสียงกองไฟปะทุดังขึ้นทำให้เซี่ยเชียนฮวันตื่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...