หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 81

“โอ๊ย…”

ชายปิดหน้าส่งเสียงออกมา

ชายที่ได้รับการโจมตีอย่างหนักหน่วงตรงจุดนั้น มันมิใช่เรื่องตลกเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยเชียนฮวันยังเป็นหมออีกด้วย

ลงไม้ลงมือได้อย่างแม่นยำและโหดเหี้ยมมาก

เขาปล่อยเซี่ยเชียนฮวันออก เจ็บจนทรุดคุกเข่าลงกับพื้นและพูดไม่ออกเลย

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดจะฉวยโอกาสกระชากหน้ากากเขาด้วยซ้ำ อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว

ชายผู้นี้มีร่างกายกำยำแข็งแกร่ง หากยังพัวพันกับเขาต่อ เกรงว่าครึ่งชั่วยามเขาต้องหายจากความเจ็บและจุกนี้เป็นแน่

เซี่ยเชียนฮวันหันไปเห็นไก่ย่างที่วางอยู่ข้าง ๆ นางพุ่งตัวไปคว้ามันมา และใช้มันทุบตรงจุดนั้นของเขา ทวีความเจ็บปวดอย่างน่าสังเวชให้เขาอีกครั้ง

ชายปิดหน้า “...“

เขาร้อนจนแทบทนไม่ไหว

หญิงสาวผู้นี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก

“ครั้งนี้นับว่าข้าให้บทเรียนแก่เจ้าก็แล้วกัน ต่อไปหากเจ้ากล้าดีลงมือกับผู้หญิงอีก ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นไก่ตอนเลยคอยดู!”

เซี่ยเชียนฮวันพลางวิ่งหนี แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาดุด่า

ชายปิดหน้ากัดฟันกรอด

เขาพยายามจะไล่ตามเซี่ยเชียนฮวันไป

ทว่า ตรงนั้นของเขาเจ็บปวดทรมานยิ่งนัก ไม่แม้แต่จะลุกยืนได้

“อย่าหนีนะ…ข้างนอกอันตราย…”

เขากัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดนั้นตะโกนออกมา

เมื่อครู่ที่เขาบอกนางว่าในป่าในเขาล้วนแต่มีหมาป่าดุร้ายนั้น เขาไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

ทว่า เซี่ยเชียนฮวันใช้พละกำลังและความเร็วทั้งหมดวิ่งหนีจนเงาร่างนางพ้นสายตาเขาไปแล้ว

อีกทางด้านหนึ่ง

ในที่สุดเซียวเย่หลันก็มาถึงคฤหาสน์ในชนบทแห่งหนึ่ง

ทันทีที่เขาเข้าไป นึกไม่ถึงเลยว่าคำพูดประโยคแรกที่เอ่ยออกมานั้นจะไม่ใช่คำถามอาการป่วยของซูอวี้เออร์ แต่เป็นคำถามที่โพล่งออกมาภายใต้จิตสำนึกว่า “ตอนนี้ยามใดแล้ว ?”