หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 86

“ทุกเรื่องบนโลกใบนี้มักจะมีลำดับความสำคัญทั้งสิ้น ในเมื่อท่านอ๋องรู้สึกว่าการได้เจอหน้าข้าเป็นเรื่องสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เช่นนั้นท่านพี่ในฐานะที่เป็นสตรีผู้มากความรู้ ก็ไม่ควรกล่าวโทษเขาเพราะความอิจฉา หากจะกล่าวโทษก็กล่าวโทษข้าเถอะ”

ซูอวี้เออร์แกล้งทำท่าทางทอดถอนใจ

สีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันไร้อารมณ์และความรู้สึก แต่จู่ๆ ก็คว้าข้อมือของนางขึ้น!

“นี่เจ้าจะทำอันใด?”

สีหน้ายิ้มร่านั้นของซูอวี้เออร์ซีดเผือดลงทันที เดิมทีนางคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันจะใช้เข็มยาอีกจึงตะโกนขึ้นว่า “อวิ๋นซี รีบไปตามท่านอ๋องมาเร็วเข้า!”

หลังจากที่นางกลับมา นางก็ไล่สาวใช้อย่างซวงชิงผู้ทำลายชื่อเสียงของนางผู้นั้นออกไป และเปลี่ยนสาวใช้คนใหม่ชื่ออวิ๋นซี

เซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูกก่อนจะกล่าวว่า “ใช่แล้ว รีบตามเซียวเย่หลันมาสิ จะได้เป็นพยานเสียเลย”

“เป็นพยานอย่างนั้นหรือ?”

“คนทั่วไปหลังจากที่ป่วยไปช่วงหนึ่ง แม้ว่าจะรักษาหายแล้ว แต่ในร่างกายก็ยังคงมีเชื้อป่วยซ่อนอยู่ ตอนนี้ข้าสงสัยว่าเจ้าแกล้งป่วย ข้าจะจับชีพจรเจ้าเพื่อตรวจให้แน่ใจอีกครั้ง ให้เซียวเย่หลันเรียกหมอมาหลายๆ คนเลย พวกข้าจะวินิจฉัยเจ้าเอง”

เซี่ยเชียนฮวันจับข้อมือซูอวี้เออร์ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ซูอวี้เออร์กล่าวด้วยความคับแค้นใจว่า “แกล้งป่วยแล้วอย่างไร อย่างไรเสียคนในใจของท่านอ๋องก็เป็นข้า!”

แม้จะถูกจับได้ว่าแกล้งป่วย แต่ด้วยอุบายของนางแล้ว ขอเพียงแค่ออดอ้อน และปล่อยให้เซียวเย่หลันตำหนินางเล็กๆ น้อยๆ เรื่องก็จะผ่านไปอย่างง่ายดาย

เซี่ยเชียนฮวันเองก็รู้ว่าอุบายมารยาร้อยเล่มเกวียนของซูอวี้เออร์นี้ไม่มีผู้ใดเทียบนางได้

“เจ้าส่งคนมาแจ้งเซียวเย่หลันว่าตัวเองป่วยหนัก จากนั้นนักฆ่าก็โผล่มา มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรือ อีกอย่าง เจ้าแกล้งป่วยตอนไหนไม่แกล้ง แต่มาแกล้งป่วยเอาได้จังหวะพอดี แล้วบอกว่าตัวเองป่วยหนักถึงขั้นอยากเห็นหน้าเซียวเย่หลันเป็นครั้งสุดท้าย สิ่งที่ทำให้สงสัยมากที่สุดคือเจ้ากับชายปิดหน้าผู้นั้นร่วมมือกัน มีความสัมพันธ์อันใดกันหรือไม่ ถึงขั้นวางแผนเล่นละครตบตาฉากใหญ่”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเล็กน้อย และมองดูสีหน้าที่กำลังดำคล้ำเพราะความโกรธของซูอวี้เออร์

“เจ้า…เจ้าพูดจาเหลวไหล! ข้าจงรักภักดีต่อท่านอ๋องเพียงผู้เดียว ข้าไม่เคยทรยศท่านอ๋อง! อีกอย่างข้าก็ไม่มีทางร่วมมือกับนักฆ่าผู้นั้นด้วย!”

ครานี้ ซูอวี้เออร์กลัวขึ้นมาจริงๆ แล้ว

หากเพียงแค่แกล้งป่วยจริง ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกถึงเพียงนี้

แต่หากชักศึกนอกเข้ามาเช่นนี้

เรื่องมันไม่ง่ายแล้ว

แม้สุดท้ายพยานหลักฐานจะไม่เพียงพอ ความสงสัยเพียงเล็กน้อยเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเซียวเย่หลันได้

กว่านางจะทำให้เซียวเย่หลันเชื่อใจและชอบนางถึงเพียงนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“เหลวไหลหรือไม่ รอให้เซียวเย่หลันมาก่อน ให้เขาส่งคนตรวจสอบก็จะได้รู้แล้ว” เซี่ยเชียนฮวันยกยิ้มมุมปากขึ้น

“อวิ๋นซี รีบกลับมาสิ! ไม่ต้องไปตามแล้ว รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!”

ซูอวี้เออร์รีบตะโกนขวางอย่างตื่นตระหนก

ทันใดนั้น ภาพลักษณ์ดอกบัวขาวอันอ่อนโยนของนางก็หายไปในชั่วพริบตาเดียว

นางนึกไม่ถึงเลยว่าเซี่ยเชียนฮวันจะฉลาดหลักแหลมถึงเพียงนี้ ความเหย่อหยิ่งในเมื่อครู่อันตรธานหายไปแล้ว นางตกตะลึงขัดขืนอย่างสุดชีวิต ไม่ยอมให้เซี่ยเชียนฮวันตรวจชีพจร

“ปล่อยข้า…ปล่อยมือข้าเดี๋ยวนี้!”

ซูอวี้เออร์ต้องการสะบัดมือออกจากเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าว “ก็ได้”

จากนั้น นางก็ปล่อยมือออก

ทันทีที่ปล่อยซูอวี้เออร์ก็ล้มลงไปอย่างรุนแรง น้ำแกงร้อนเมื่อครู่ก็หกใส่ตัวนาง

“อ๊าย!!!” ซูอวี้เออร์ถูกน้ำแกงลวกจนกรีดร้องออกมา

“นั่นมันสมุนไพรล้ำค่าที่ท่านอ๋องมอบให้เจ้าไม่ใช่หรือ จุ๊ๆๆ เจ้าทำสิ้นเปลืองเช่นนี้ ไม่สมกับที่เขามีน้ำใจต่อเจ้าเลย!”

เซี่ยเชียนฮวันมองดูซูอวี้เออร์ที่ล้มลงไปราวกับมองลิงแสดงละครก็มิปาน

และในตอนนี้เอง

เสียงย่ำเท้าที่มั่นคงของชายผู้นั้นดังมาจากด้านนอก และทันใดนั้นเองน้ำเสียงต่ำอันเคร่งขรึมก็ดังขึ้น

“น้ำใจของข้า ทำไมกัน?”

เซียวเย่หลันมาแล้ว

รอยยิ้มของเซี่ยเชียนฮวันค่อยๆ จางหายไป สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

ตอนนี้ นางไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าชายผู้นี้

คนผู้นี้พูดว่าลูกน้อยในท้องของนางเป็นลูกเสือลูกตะเข้ รักษาเอาไว้ไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ชายผู้นี้ช่างเลือดเย็นยิ่งนัก