หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 87

ทันทีที่เซียวเย่หลันเดินเข้ามาก็เห็นซูอวี้เออร์ล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างจนตรอก

“นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

เขาขมวดคิ้วขึ้น สายตากวาดมองไปที่เซียเชียนฮวันด้วยความไม่พอใจ

เซี่ยเชียนฮวันหันมองไปทางอื่นอย่างช้าๆ ไม่อยากสนใจเขา

“อวี้เออร์” เขากล่าวออกมาเสียงดังถามเป็นนัย

ซูอวี้เออร์กลับเชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง ไม่ต้องรอให้เซียวเย่หลันเข้ามาประคอง นางก็ลุกขึ้น และยิ้มอย่างเขินอายพลางกล่าวว่า “หม่อมฉันไม่ทันระวังจึงล้มลงไปเพคะ น้ำแกงที่ทำมาให้พระชายาจึงหกเลอะเทอะหมดเลย”

“เจ้าไม่ใช่คนประมาทเลินเล่อ”

“อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ วันนี้ก็เลยปวดหัวนิดหน่อยเพคะ ท่านอ๋องอย่าได้ใส่ใจเลยเพคะ”

ซูอวี้เออร์กลัวว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเอาเรื่องที่นางแกล้งป่วยมาเปิดโปง จึงเอาเรื่องทั้งหมดนี้โทษตัวเอง ช่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าต้องการอยู่เงียบๆ รักษาตัว เชิญทั้งสองออกไปจากจวนข้าด้วย”

“ข้าแค่เอาของมาให้เจ้า แล้วก็กลับ”

เซียวเย่หลันคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันได้รับความทุกข์และเจ็บตัวจากบนภูเขา นางโกรธอยู่ในใจก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ไม่ได้กล่าวโทษที่นางแสดงท่าทางเช่นนี้

กล่าวจบ เขาก็เอาเทียบเชิญสีแดงยื่นให้นาง

“ซวนชินอ๋องจะจัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ที่จวน เพราะเจ้าช่วยเขาเอาไว้ครั้งก่อน เขาเลยส่งเทียบเชิญมาให้เจ้าเมื่อวาน แต่เจ้าไม่อนุญาตให้ใครเข้ามา ก็เลยให้ข้าเอาเทียบเชิญมาให้เจ้าด้วยตัวเอง”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ยื่นมือไปรับแต่อย่างใด

นางส่งสายตาให้เสี่ยวตง ให้เสี่ยวตงรับเทียบเชิญมาให้นาง

เซียวเย่หลันจนปัญญา กล่าวเสียงต่ำว่า “นี่เจ้าโกรธข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ?”

“โกรธไปก็เป็นการทำร้ายตัวเองเสียเปล่า ข้าไม่จำเป็นต้องลงโทษตัวเองเพราะคนอื่น”

เซี่ยเชียนฮวันรับเทียบเชิญมาและหันหลังเดินเข้าห้องปิดประตูไป

จ้านอ๋องทำได้เพียงยืนอยู่ด้านนอกดอย่างเงียบๆ

ซูอวี้เออร์แอบสังเกตมอง เห็นเซี่ยเชียวฮวันไม่คิดจะพูดถึงเรื่องแกล้งป่วยและเรื่องนักฆ่าแล้ว นางจึงเดินไปกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “พระชายาก็จริงๆ เลย เหตุใดถึงได้กล่าววาจาไม่น่าฟังเช่นนี้ออกมาได้ ดั่งคำโบราณกล่าวเอาไว้ว่า สามีเปรียบดั่งสวรรค์ นางเป็นภรรยา ไม่ควรกระด้างกระเดื่องกับสามีตัวเองเช่นนี้”

“ผู้แข็งแกร่งก็พึ่งพากัน ผู้ไม่แข็งแกร่งก็พึ่งพาเทพเจ้า ไม่มีผู้ใดเป็นสวรรค์หรอกนะ” เซียวเย่หลันกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เขารู้ดีว่าขืนยืนต่อไปก็ไม่มีทางได้เจอหน้าเซียวเชียนฮวัน ทำได้เพียงย่างเท้าเดินออกไปเท่านั้น

ซูอวี้เออร์ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งตามเขาไป และกล่าวถามว่า “ท่านอ๋อง งานเลี้ยงชมดอกไม้ที่จวนซวนซินอ๋อง หม่อมฉันไปด้วยได้หรือไม่?”

“เจ้าอยากไปก็ไป”

จากนั้นเซียวเย่หลันก็กลับไปที่ห้องตำราของตัวเอง

ทิ้งซูอวี้เออร์ให้เดินอยู่บนทางเดินด้วยสายตากลัดกลุ้มใจและดุร้าย

นางค้นพบว่าท่าทางที่เซียวเย่หลันมีต่อเซี่ยเชียนฮวันนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

เขาไม่ได้เกลียดชังเซี่ยเชียนฮวันเหมือนดั่งเมื่อก่อนที่ผ่านมาอีกแล้ว เมื่อก่อนเขาเกลียดชังนางแม้แต่หน้าก็ไม่ชายตาหันมอง แต่ตอนนี้กลับกัน นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้เขาจะรู้สึุกตามใจเซี่ยเชียนฮวันเช่นนี้

เป็นไปได้อย่างไรกัน

นางไม่มีทางยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้เด็ดขาด!

ต้องรีบคิดหาทางให้เร็วที่สุด

หากไม่สามารถทำให้เซียวเย่หลันเกลียดชังเซี่ยเชียนฮวันได้ เช่นนั้น ก็ทำให้เซี่ยเชียนฮวันหายไปจากโลกนี้เสียเลย!

……

เช้าวันต่อมา

เซี่ยเชียนฮวันตื่นเข้าขึ้นแต่งอาภรณ์ นั่งมองตัวเองในกระจก สีหน้ายังซีดเล็กน้อย

แม้นางจะพักผ่อนมาหลายวันแล้ว แต่นางก็ได้รับบาดเจ็บจากเขาลู่หวู่ อาการบาดเจ็บยังไม่หายดี จึงดูงดงามแต่ไม่ได้น่าทึ่งเหมือนเมื่อก่อน

“เสี่ยวตง เขียนคิ้วข้าให้หนาขึ้นกว่านี้อีกหน่อย เลือกชากทาปากสีเข้ม ห้ามแต่งให้หน้าข้าดูป่วงเด็ดขาด ต้องสร้างความประทับใจให้ทุกคนให้ได้” เซี่ยเชียนฮวันสั่ง

“เพคะพระชายา แต่เพราะเหตุใดกันล่ะเพคะ?” เสี่ยงตงกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

“ไปจวนซวนซินอ๋องวันนี้ มันคือการต่อสู้สำหรับข้า” เซี่ยเชียนฮวันมองดูเทียบเขิญ งานเลี้ยงชมดอกไม้ในจวนซวนซินอ๋องจะต้องเชิญเชื้อพระวงศ์ ตลอดไปจนถึงญาติสนิท มีความเป็นไปได้สูงมากว่าชายปิดหน้าผู้นั้นจะไปร่วมงานด้วย