หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 87

ทันทีที่เซียวเย่หลันเดินเข้ามาก็เห็นซูอวี้เออร์ล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างจนตรอก

“นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

เขาขมวดคิ้วขึ้น สายตากวาดมองไปที่เซียเชียนฮวันด้วยความไม่พอใจ

เซี่ยเชียนฮวันหันมองไปทางอื่นอย่างช้าๆ ไม่อยากสนใจเขา

“อวี้เออร์” เขากล่าวออกมาเสียงดังถามเป็นนัย

ซูอวี้เออร์กลับเชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง ไม่ต้องรอให้เซียวเย่หลันเข้ามาประคอง นางก็ลุกขึ้น และยิ้มอย่างเขินอายพลางกล่าวว่า “หม่อมฉันไม่ทันระวังจึงล้มลงไปเพคะ น้ำแกงที่ทำมาให้พระชายาจึงหกเลอะเทอะหมดเลย”

“เจ้าไม่ใช่คนประมาทเลินเล่อ”

“อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ วันนี้ก็เลยปวดหัวนิดหน่อยเพคะ ท่านอ๋องอย่าได้ใส่ใจเลยเพคะ”

ซูอวี้เออร์กลัวว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเอาเรื่องที่นางแกล้งป่วยมาเปิดโปง จึงเอาเรื่องทั้งหมดนี้โทษตัวเอง ช่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าต้องการอยู่เงียบๆ รักษาตัว เชิญทั้งสองออกไปจากจวนข้าด้วย”

“ข้าแค่เอาของมาให้เจ้า แล้วก็กลับ”

เซียวเย่หลันคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันได้รับความทุกข์และเจ็บตัวจากบนภูเขา นางโกรธอยู่ในใจก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ไม่ได้กล่าวโทษที่นางแสดงท่าทางเช่นนี้

กล่าวจบ เขาก็เอาเทียบเชิญสีแดงยื่นให้นาง

“ซวนชินอ๋องจะจัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ที่จวน เพราะเจ้าช่วยเขาเอาไว้ครั้งก่อน เขาเลยส่งเทียบเชิญมาให้เจ้าเมื่อวาน แต่เจ้าไม่อนุญาตให้ใครเข้ามา ก็เลยให้ข้าเอาเทียบเชิญมาให้เจ้าด้วยตัวเอง”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ยื่นมือไปรับแต่อย่างใด

นางส่งสายตาให้เสี่ยวตง ให้เสี่ยวตงรับเทียบเชิญมาให้นาง

เซียวเย่หลันจนปัญญา กล่าวเสียงต่ำว่า “นี่เจ้าโกรธข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ?”

“โกรธไปก็เป็นการทำร้ายตัวเองเสียเปล่า ข้าไม่จำเป็นต้องลงโทษตัวเองเพราะคนอื่น”

เซี่ยเชียนฮวันรับเทียบเชิญมาและหันหลังเดินเข้าห้องปิดประตูไป

จ้านอ๋องทำได้เพียงยืนอยู่ด้านนอกดอย่างเงียบๆ