หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 88

รูปลักษณ์ภายนอกและภายในสามารถช่วยเสริมกันและกันได้

การผัดหน้าทาปากคมเข้มก็เป็นการบอกตัวเองได้อย่างหนึ่งว่า ‘ข้าคือจักรพรรดินี’

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากให้คนอื่นดูว่านางเป็นคนอ่อนแอ อีกทั้งยังไม่อยากถูกมองว่าเป็นของเล่นให้คนแย่งชิงกัน

ครั้นแล้วนางจึงเดินออกจากจวนไป

นึกไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะไม่ได้อยู่ที่ประตูจวน แต่กลับรอนางอยู่ระหว่างทาง

“ไปที่ที่หนึ่งกับข้าก่อน” เขามองเซี่ยเชียนฮวันแวบหนึ่งพลางกล่าว

“ที่ใด?”

“ไปถึงเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”

เซียวเย่หลันไม่ได้อธิบายแต่อย่างใด

เขาหันหลังเดินไป

เพียงแต่ว่า เซี่ยเชียนฮวันสังเกตเห็นว่าก้าวเท้าของเขาเดินช้ากว่าปกติเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าจงใจจะรอนาง

เซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดอัดออกทางจมูก และเดินตามหลังเขาไป นางเองก็อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใด

“วันนี้เจ้าไม่เหมือนไปชมดอกไม้เลย” เซียวเย่หลันกล่าวโดยไม่ได้หันหลังมามอง “เหมือนไปราชาภิเษกมากกว่า”

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย

บุรุษล้วนแต่ชอบผู้บริสุทธิ์และงดงามเสมอ

“เป็นมเหสีก็ยังดีกว่าเป็นผู้หญิงที่แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าผู้ชายก็แล้วกัน”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

และมันก็เกินความคาดหมายของเซี่ยเชียนวันมาก เพราะเขาไม่แม้แต่จะกล่าวตอบโต้แต่อย่างใดเลย

เขาขมวดคิ้วพลางกล่าว “เจ้าพูดถูก แต่ความสามารถจะต้องคู่ควรกับความทะเยอะทะยานด้วย มิเช่นนั้นก็จะไม่รู้จักตัวเองได้อย่างถ่องแท้”

“เจ้าคิดว่าผู้หญิงจะเป็นจักรพรรดินีได้อย่างนั้นหรือ

“ก็ใช่ว่าจะไม่ได้”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกว่าใบหน้าที่เย็นชาภายใต้แสงอาทิตย์ดูเหมือนจะน่ามองขึ้นมาสักหน่อย

นึกไม่ถึงเลยว่าความคิดของเซียวเย่หลันจะก้าวหน้าเช่นนี้

ไม่ใช่ผู้ชายที่มีความคิดล้าสมัยเช่นนั้น

ทว่า เขายังมีโรคประหลาดที่ชายส่วนใหญ่เป็นอยู่นั่นก็คือชอบหญิงสาวที่เหมือนดั่งดอกบัวขาว

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามเซียวเย่หลันไปมาซ้าย ขวา และเดินเข้าไปในลานเล็กๆ ที่นางไม่เคยเข้าไปมาก่อน ด้านในยังมีทางเดินลับๆ อยู่ด้วย

นางอดที่จะถามไม่ได้ว่า “นี่นับว่าเป็นความลับของจวนจ้านอ๋องหรือไม่? แล้วเจ้าเชื่อใจข้าหรือ?”

“ไม่ใช่ความลับใหญ่โตอันใด”

เซียวเย่หลันไม่ได้หันมามองนาง เขาย่ำเท้าเดินไปที่ทางลับนั้น

เซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดว่าคำพูดนี้มีความหมายอันใดเป็นแน่

ไม่ใช่ความลับใหญ่โต เช่นนั้นก็หมายความว่า ในจวนจ้านอ๋องยังมีความลับใหญ่โตซ่อนอยู่

จวนของเจ้านี่ช่างลึกยิ่งนัก

อยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นตัวเองเป็นกลาง แต่ลับหลังกลับมาความลับ

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามเซียวเย่หลันไปครู่หนึ่ง ไม่นานนักก็มาถึงพื้นที่ที่กว้างยิ่งขึ้นของเส้นทางลับนี้

ในทางลับนี้ เห็นเพียงแค่คนสวมชุดดำยืนเรียงแถวกันหลายแถว แต่ละคนมีรูปร่างสูง และดูเย็นชามาก

“เลือกสักคนสิ” เซียวเย่หลันกล่าว

“พวกเขาเป็นใคร?”

“องครักษ์เงาที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี”

“นี่เจ้าหมายความว่า จะมอบให้ข้าคนนึงอย่างนั้นหรือ?”

เซี่ยเชียนฮวันทำสีหน้าท่าทางตกใจ

เมื่อมองดูเพียงเท่านี้ อันที่จริงในใจของนางก็พอจะคาเดาออกแล้วว่าพวกเขาเป็นใคร

แต่นางไม่อยากจะเชื่อว่าเซียวเย่หลันจะให้องครักษ์เงามาป้องป้องนาง แถมยังพานางมาเลือกด้วยตัวเองอีกด้วย

“เจ้ามักจะถูกลักพาตัวอยู่หลายครั้ง สิ่งนี้มันทำให้ข้าไม่วางใจ” เซียวเย่หลันกล่าวพลางเอามือไขว้หลัง

“หลายครั้งได้อย่างไร! ข้าถูกจับไปแค่สองครั้งเอง ครั้งแรกก็เป็นเพราะองครักษ์ข้างกายของพวเขาไม่ถึงที่ไม่รอบคอบพอ ส่วนครั้งที่สอง……ช่างเถอะ ข้าไม่อยากจะเอ่ยถึง”

เมื่อพูดถึงก็นึกถึงตอนที่เขาทิ้งนาง แล้วไปมีความสุขอยู่ในคฤหาสน์นั้นอย่างหวานชื่นกับซูอวี้เออร์

แถมยังพูดอีกว่าลูกในท้องของนางเป็นลูกเสือลูกตะเข้ หากหมอรักษาเอาไว้ไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด

เซี่ยเชียนฮวันตัดสินใจจะไม่สนใจเขา

นางเดินไปตรงหน้าแถวแต่ละแถวขององครักษ์เงาเหล่านั้น เอามือจับคาง หรี่ตาลงเล็กน้อย เดินไปเดินมา พลางเดินพลางเอาพยักหน้าเล็กน้อย

เซียวเย่หลันรู้สึกสงสัยว่าเหตุใดท่าทางของนางเช่นนี่เขาถึงได้คุ้นเคยนัก

ใช่

นางดูไม่เหมือนกำลังเลือกองครักษ์เงาเลย แต่กลับเหมือนฮ่องเต้กำลังเลือกสนมอยู่ก็มิปาน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เซียวเย่หลันก็เกิดความรู้สึกโกรธขึ้นอย่างแปลกประหลาด และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เลือกพอหรือยัง องครักษ์เงาของข้าไม่ใช่คณิกาชาย อย่าได้ใช้สายตาหลงไหลเช่นนั้นจ้องมองพวกเขา”