หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 88

รูปลักษณ์ภายนอกและภายในสามารถช่วยเสริมกันและกันได้

การผัดหน้าทาปากคมเข้มก็เป็นการบอกตัวเองได้อย่างหนึ่งว่า ‘ข้าคือจักรพรรดินี’

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากให้คนอื่นดูว่านางเป็นคนอ่อนแอ อีกทั้งยังไม่อยากถูกมองว่าเป็นของเล่นให้คนแย่งชิงกัน

ครั้นแล้วนางจึงเดินออกจากจวนไป

นึกไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะไม่ได้อยู่ที่ประตูจวน แต่กลับรอนางอยู่ระหว่างทาง

“ไปที่ที่หนึ่งกับข้าก่อน” เขามองเซี่ยเชียนฮวันแวบหนึ่งพลางกล่าว

“ที่ใด?”

“ไปถึงเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”

เซียวเย่หลันไม่ได้อธิบายแต่อย่างใด

เขาหันหลังเดินไป

เพียงแต่ว่า เซี่ยเชียนฮวันสังเกตเห็นว่าก้าวเท้าของเขาเดินช้ากว่าปกติเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าจงใจจะรอนาง

เซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดอัดออกทางจมูก และเดินตามหลังเขาไป นางเองก็อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใด

“วันนี้เจ้าไม่เหมือนไปชมดอกไม้เลย” เซียวเย่หลันกล่าวโดยไม่ได้หันหลังมามอง “เหมือนไปราชาภิเษกมากกว่า”

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย

บุรุษล้วนแต่ชอบผู้บริสุทธิ์และงดงามเสมอ

“เป็นมเหสีก็ยังดีกว่าเป็นผู้หญิงที่แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าผู้ชายก็แล้วกัน”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

และมันก็เกินความคาดหมายของเซี่ยเชียนวันมาก เพราะเขาไม่แม้แต่จะกล่าวตอบโต้แต่อย่างใดเลย

เขาขมวดคิ้วพลางกล่าว “เจ้าพูดถูก แต่ความสามารถจะต้องคู่ควรกับความทะเยอะทะยานด้วย มิเช่นนั้นก็จะไม่รู้จักตัวเองได้อย่างถ่องแท้”

“เจ้าคิดว่าผู้หญิงจะเป็นจักรพรรดินีได้อย่างนั้นหรือ

“ก็ใช่ว่าจะไม่ได้”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกว่าใบหน้าที่เย็นชาภายใต้แสงอาทิตย์ดูเหมือนจะน่ามองขึ้นมาสักหน่อย

นึกไม่ถึงเลยว่าความคิดของเซียวเย่หลันจะก้าวหน้าเช่นนี้

ไม่ใช่ผู้ชายที่มีความคิดล้าสมัยเช่นนั้น

ทว่า เขายังมีโรคประหลาดที่ชายส่วนใหญ่เป็นอยู่นั่นก็คือชอบหญิงสาวที่เหมือนดั่งดอกบัวขาว