หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 91

“ท่านพี่ บุรุษก็มีเรื่องของบุรุษที่ต้องคุยกัน เราอยู่ตรงนี้มันจะดูไม่เหมาะสมเอานะเพคะ”

ซูอวี้เออร์ยังคงทำตัวเป็นภรรยาที่ดี กล่าวตักเตือนเซี่ยเชียนฮวันผู้ไม่รู้กาลเทศะ

ทว่า เซี่ยเชียนฮวันกลับยังคงมองหาที่มาของสายตานั้นอยู่

ช่างยากเกินไปแล้ว

นางอยู่ห่างจากบุรุษเหล่านั้นมาก ระยะทางเช่นนี้ ต้องการตามหาว่าผู้ใดกำลังสอดแนมนางอยู่ มันเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก

“ท่านพี่” ซูอวี้เออร์ดึงมือเซี่ยเชียนฮวัน

ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางถึงรีบร้อนให้เซี่ยเชียนฮวันตามนางไปเช่นนั้น

ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันไม่มีเวลาครุ่นคิดว่าหญิงสาวผู้นี้กำลังวางแผนคิดทำสิ่งใด หากนางยังไม่คิดหาวิธี คงต้องถูกลากตัวไปที่กลุ่มหญิงสาวเหล่านั้นและฟังเรื่องซุบซิบนินทาเป็นแน่ และเมื่อถึงตอนนั้นก็คงจะยากที่จะหาตัวชายปิดหน้าผู้นั้นเจอ

นางเหลือบเห็นเซียวเย่หลันที่ยืนทำหน้าบิดเบี้ยวอยู่ข้างๆ ราวกับมีใครไปติดหนี้ ทันใดนั้นก็คิดแผนในใจขึ้นได้

เซี่ยเชียนฮวันเบียดซูอวี้เออร์ไปข้างๆ ก่อนจะพรวดพราดเข้าไปเกาะแขนของเซียวเย่หลัน

“เสด็จอาอยู่พอดีเลย เช่นนั้นได้โปรดเสด็จอาตัดสินด้วยเพคะ” นางจงใจกล่าวขึ้นมาเสียงดัง

“ตัดสิน?”

เซียวเย่หลันได้ยินเช่นนี้ก็ประหลาดใจเล็กน้อย

ทว่า เขาก็ไม่ได้แกะมือนางออกจากแขนแต่อย่างใด

เซวียนชินอ๋องกล่าวด้วยความฉงนสงสัยว่า “มีอันใดให้ข้าตัดสินหรือ?”

“เซียวเย่หลันเขาหลงใหลอนุจนละเลยภรรยา ของใช้ดีๆ อาหารการกินต่างๆ ล้วนแต่ให้อนุอย่างซูอวี้เออร์ดีๆ ทั้งสิ้น แม้กระทั่งที่อยู่อาศัยก็ให้นางเป็นคนเลือกก่อน หม่อมฉันในฐานะพระชายาทำเพียงทนรับสภาพอยู่ในเรือนเล็กๆ เสด็จอา ท่านดูสิเพคะ แม้แต่ข้าวปลาอาหารหม่อมฉันก็กินไม่อิ่ม หิวโซจนเป็นเช่นนี้...”

เซี่ยเชียนฮวันแกล้งทำท่าทางน่าสงสารเวทนา แต่พบว่ามันยากไปหน่อย นางจึงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดหน้า และเริ่มสะอื้นไห้ออกมา

นางรู้ว่าเซวียนชินอ๋องเป็นผู้ใหญ่มากพอ ตนเองร้องห่มร้องไห้ฟ้องเรื่องเหล่านี้กับเขา แน่นอนว่าไม่ได้ผลมากนัก บางทีอาจจะถูกพูดจาโน้มน้าวให้ใจกว้างด้วยซ้ำ

ทว่า เป้าหมายของนางไม่ใช่การให้เซวียนชินอ๋องตัดสินจริงๆ

แต่นางต้องการให้บุรุษเหล่านั้นมาดูเรื่องสนุกๆ นี้ต่างหาก

ชายปิดหน้าผู้นั้นสร้างความบาดหมางต่อความสัมพันธ์ของนางกับเซียวเย่หลันซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากนางกับเซียวเย่หลันฉีกหน้ากันต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เขาต้องสนใจมากเป็นแน่

อีกทั้งยังทำให้เซียวเย่หลันขายหน้าได้อีกด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

อย่างไรเสีย ในสายตาของคนทุกคนในเมืองหลวง นางก็คือหญิงสาวบ้าผู้ชายและมีนิสัยเอาแต่ใจที่สุด ภาพลักษณ์นางเสียหายจนไม่รู้จะเสียหายเช่นไรแล้ว นางไม่กลัวขายแล้ว

“เสด็จอารู้หรือไม่เพคะ ตอนที่หม่อมฉันนั่งรถม้ามา หม่อมฉันได้กลิ่นไก่ปิ้งหม่อมฉันถึงกับอยากกินจนน้ำลายสอ” เซี่ยเชียนฮวันกำผ้าเช็ดหน้าทำท่าทางน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

ตอนนี้นางทำให้เหล่าบรรดาราชวงศ์และเหล่าขุนนางมามุงดูได้สำเร็จแล้ว

เพียงแต่ว่า สิ่งที่เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงนั่นก็คือ เซวียนชินอ๋องแสดงสีหน้าท่าทางเห็นอกเห็นใจนางเป็นอย่างยิ่ง

เขาเห็นใจนางราวกับเป็นเพื่อนสาวที่เห็นอกเห็นใจกันก็มิปาน กล่าวปลอบนางอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าอย่าร้องไห้ไปเลยนะ ข้าจะสั่งคนให้ไปซื้อไก่ปิ้งนั่นมาให้เจ้าตอนนี้เลย วันนี้เจ้าอยากกินสิ่งใดบอกเสด็จอาได้เลย”

“ขอบพระทัยเสด็จอาเพคะ!”

ครั้งนี้เซี่ยเชียนฮวันรู้สุกสะเทือนใจเล็กน้อย

นางเองก็อยากกินไก่ปิ้งนั่นจริงๆ ด้วย

คราก่อน ตอนที่อยู่ในอารามผุพังนั่นนางไม่ได้กิน ยังรู้สึกเสียดายไม่หาย

ซูอวี้เออร์รีบกล่าวอธิบายว่า “เรื่องไม่ได้เป็นเช่นนั้นนะเพคะ อวี้เออร์ไม่เคยคิดแก่งแย่งชิงความโปรดปรานกับพระชายาเลยแม้แต่น้อย…”

“เจ้าหุบปาก”

ทันใดนั้นสีหน้าของเซวียนชินอ๋องพลันเย็นชาลง

ซูอวี้เออร์ทำได้เพียงแค่ถอยไปหลบอยู่ด้านหลังเซียวเย่หลัน จับชายเสื้อเขา และรีบกล่าวเสียงเบาว่า “ท่านอ๋อง ตอนนั้นพระชายาบีบบังคับให้ท่านอภิเษกด้วย ท่านไม่ได้ยินยอมจะอภิเษกกับนางตั้งแต่แรก นี่เป็นเรื่องจริงที่ทุกคนต่างรู้ดี ตอนนี้จะปล่อยให้พระชายาใส่ร้ายป้ายสีว่าท่านอ๋องหลงใหลอนุละเลยพระชายาไม่ได้นะเพคะ!”

ทว่า เซียวเย่หลันกลับนิ่งเงียบ

ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดยุยงของซูอวี้เออร์ ส่วนเรื่องที่เซี่ยเชียนฮวันกล่าวมานั้น เขาก็ไม่ได้ปริปากตอบโต้แต่อย่างใด เขาเพียงแต่ยืนนิ่งเงียบอยู่เฉกเช่นเดิม

ทันใดนั้นในวงมุงดูก็มีบุรุษหลายคนส่งเสียงหัวเราะออกมา “แต่เดิมทีผู้หญิงที่เจ้าเจ็ดชอบก็คือซูอวี้เออร์ น้องเซี่ย เจ้าอย่าลืมสิว่าเจ้าไปขอร้องอ้อนวอนไทเฮาให้พระนางประทานงานอภิเษกให้เจ้า เจ้าเจ็ดถึงยอมแต่งกับเจ้าหน่ะ”