หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 90

“ขอบใจเจ้านะ ตอนที่ข้ากำลังสลึมสะลืออยู่ได้ยินคำพูดเหล่านี้พอดี ไม่มีประโยคดีๆ เลย ข้าก็เลยหลับไหลไปอีกครั้ง”

เซี่ยเชียนฮวันเอนหลังพิงเบาะนุ่ม พลางกล่าวอยางเกียจคร้าน

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบไป

และทั้งสองก็เงียบไปตลอดทาง

จนกระทั่งรถม้าหยุดจอดลงตรงหน้าประตูจวนซวนซินอ๋อง

เมื่อเซียวเย่หลันเดินลงมาจากรถม้า ซูอวี้เออร์ลงมาก่อนแล้ว และนางวิ่งไปตรงหน้าเขา มองเขาดด้วยสายตารักใคร่

“เข้าไปเถอะ”

กลิ่นอายของเซียวเย่หลันลดลงอย่างเห็นได้ชัด

ซูอวี้เออร์เหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันที่กำลังเดินลงจากรถม้าอย่างช้าๆ ในใจแอบสบถต่อว่า “นังสารเลวนี้ต้องทำให้ท่านอ๋องไม่พอใจอีกเป็นแน่! ดูท่าท่านอ๋องจะยังเกลียดชังนางอยู่”

ตลอดทาง ซูอวี้เออร์รู้สึกกลัดกลุ้มใจมาตลอดเพียงเพราะว่าเซียวเย่หลันเลือกที่จะนั่งรถม้ามากับเซี่ยเชียนฮวัน

ตอนนี้นางกลับวางใจแล้ว นั่งรถม้ามาด้วยกัน บางทีก็ใช่ว่าจะสานสัมพันธ์ดีเสมอไป ยิ่งเกิดเรื่องขัดใจกันมากกว่าด้วยซ้ำ

“เย่หลัน มาแล้วหรือ!”

ซวนซินอ๋องออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เซียวเย่หลัน “เสด็จลุง”

ซูอวี้เออร์เองก็กล่าวทักทายอย่างอ่อนหวานเช่นกัน

ทว่า เมื่อซวนซินอ๋องเห็นซูอวี้เออร์ยืนข้างกายเซียวเย่หลัน เขาก็ทำเหมือนมองไม่เห็นนาง เขาเพียงกล่าวถามว่า “พระชายาของเจ้าล่ะ?”

“อยู่ด้านหลังพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวเย่ไม่ได้หันไปมอง

เขารู้ว่าตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากเห็นหน้าเขา

ซวนซินอ๋องกล่าวด้วยความโกรธว่า “ลืมกฏอีกแล้วหรือ! เจ้าควรเดินเคียงคู่เข้ามากับพระชายาเจ้า แต่นี่เจ้าเดินมากับหญิงต่ำศักดิ์เช่นนี้ ไม่เหมาะสมเอาซะเลย”

สีหน้าของซูอวี้เออร์อับอายมาก ทำได้เพียงถอยหลังไปอย่างเงียบๆ

และเมื่อเซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามากล่าวทักทาย ซวนซินอ๋องจึงยิ้มต้อนรับและเชิญเข้าไปในจวน

ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงแล้ว ต้นไห่ถางกำลังเบ่งบานพอดี

ในจวนมีผู้คนยืนชมอยู่มากมายแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันสังเกตมองพวกเขาอย่างละเอียดยิบอย่างไม่เล็ดลอดสายตาเลย นางรู้ว่าชายผิดหน้าผู้นั้นต้องอยู่ในที่แห่งนี้แน่นอน

ในคืนนั้นนางโจมตีชายปิดหน้าอย่างรุนแรง อีกทั้งยังใช้หัวเข่าโจมตีอย่างหนักหน่วง แถมยังใช้ไก่ปิ้งร้อนลวกเขา กว่าจะฟื้นตัวก็คงใช้เวลานานอยู่

อย่างไรเสียอุบายของชายผู้นั้นก็อ่อนมาก

ทว่า เซี่ยเชียนฮวันจ้องมองอยู่หลายรอบ ก็ไม่พบชายใดที่มีท่าทางแปลกประหลาดเลย

นางจึงทำได้เพียงแค่ถามซวนซินอ๋อง “ท่านอ๋องเพคะ วันนี้มีใครบ้างที่ได้รับเทียบเชิญมาร่วมงานชมดอกไม้?”

“อืม กงซินอ๋องกับจี๋อ๋องบอกว่าไม่ค่อยสบาย เลยมาร่วมด้วยไม่ได้ องค์ชายเก้ายังทำการบ้านไม่เสร็จ ส่วนคนอื่นก็มาครบแล้ว อ้อ อีกอย่าง เจ้าอภิเษกมานานแล้ว ก็ควรเปลี่ยนคำเรียกขานได้แล้วนะ เรียกท่านลุงเหมือนเย่หลันสิถึงจะถูก”

ซวนซินอ๋องโบกมือพลางกล่าว

เซี่ยบเชียนฮวันยิ้มพลางกล่าวว่า “หม่อมฉันจะฝึกให้ชินปากเพคะ”

ในใจนางกลับไม่ได้คิดว่าตนเองกับเซียวเย่หลันเป็นสามีภรรยากันสักหน่อย

จะให้นางเรียกขานเหมือนเซียวเย่หลัน ไม่มีทางหรอก

ทว่า ซวนซินอ๋องเอ่ยถึงท่่านอ๋องสองพระองค์ขึ้น ทั้งคู่อายุมากแล้ว ส่วนองค์ชายเก้าเพิ่งจะสิบห้าสิบหกปีเอง แต่ชายผิดหน้าผู้นั้นเป็นคนวัยกลางคน

สามคนนี้ตัดทิ้งไปได้เลย

“ท่านพี่ เราไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ ดีหรือไม่” ซูอวี้เออร์เอามือคล้องแขนเซี่ยเชียนฮวันส่งสายตาไปที่กลุ่มหญิงสาวอยู่กันเยอะๆ

อยู่ต่อหน้าคนนอก นางมีไหวพริบและทำตัวดีมาก และแสดงท่าทางเคารพเซี่ยเชียนฮวันผู้เป็นพระชายาเป็นอย่างยิ่ง

เซี่ยเชียนฮวันสะบัดมือนางออก “อยากไปก็ไปเองสิ”

ไปอยู่ในกลุ่มหญิงสาวเหล่านั้น นางจะหาตัวนักฆ่าเจอได้อย่างไรกัน

ซูอวี้เออร์แสดงความอ่อนโยนของตนเองออกมา และกล่าวโน้มน้าวว่า “เราเป็นสตรี ไม่ควรอยู่รบกวนท่านอ๋องกับเสด็จลุงนะเพคะ”

“พวกเขาก็พูดเรื่องของพวกเขาไปสิ…”

ทันใดนั้น เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกหนาวสั่นมาจากด้านหลัง!

เป็นภาพที่คุ้นเคยนั้นอีกแล้ว!

ไม่ผิดแน่ เป็นชายปิดหน้าผู้นั้น เขาอยู่แถวนี้!