หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 105

ท่ามกลางคนเหล่านี้ คมสันชอบหญิงสาวที่สวมเดรสรัดรูปสีดำที่ยืนฝั่งตรงข้ามตนตั้งแต่แรกเห็น

หุ่นเธอเซ็กซี่สวยพราวไปด้วยเสน่ห์ ใบหน้าสวยงามบริสุทธิ์ เหมือนนางฟ้าและแม่มดรวมกันเป็นร่างเดียว

ที่สำคัญที่สุดคือไม่ทำศัลยกรรม ช่วงนี้เห็นแต่หน้าศัลยกรรมทุกวัน เขาก็รู้สึกเบื่อไปหน่อย

“คนนี้ให้ฉันนะ……ชื่ออะไรล่ะ?” คมสันมองหญิงสาวชุดดำขณะถามขึ้น

“ฉัน……ฉันชื่อขจี” หญิงสาวกระซิบเสียงต่ำ ดูระมัดระวังและระวังตัวมาก คมสันที่เคยเจอสาวสวยมามากมายเพียงแวบแรกก็มองออกทันที เธอระวังตัวมากและไม่ได้เสแสร้ง

ดูเหมือนว่าจะซิงจริงๆ

“เธอน่ะ ตามฉันมาสิ” คมสันลุกขึ้นทันใด แล้วโอบเธอเดินจากไป

เธอเดินข้างเขาอย่างเชื่อฟังอยู่ตลอด ไม่กล้าพูดสักประโยคเดียว

ผู้จัดการเคยบอกว่าผู้ชายในห้องส่วนตัวห้องนี้ เธอห้ามขัดใจแม้แต่คนเดียว ซึ่งทำให้เธอทำอะไรระมัดระวัง

ถึงเธอจะไม่รู้ว่าเขามีสถานะอะไร แต่เธอก็ไม่กล้าทำเร่งรีบสักนิด

“เธออายุเท่าไรแล้ว?” หลังจากออกมาคมสันก็หาเรื่องถาม

“สิบแปดค่ะ” ขจีพูด

“ยังเป็นนักเรียนอยู่?”

“ไม่ค่ะ เพิ่งลาออก” ขจีผลุบตาลง นัยน์ตาย้อมไปด้วยความหดหู่

“บ้านเธอจนมาก เธอมีน้องชาย เธอมีพ่อแม่ที่สุขภาพไม่แข็งแรงด้วย เธอต้องลาออกมาทำงาน หาเงินให้พ่อแม่เธอหาหมอ และให้น้องชายเธอเรียนหนังสือ?” คมสันถาม

“คุณดูโหงวเฮ้งเป็นเหรอคะ? ทำไมคุณเห็นฉันแวบแรกก็รู้เลย?” นัยน์ตาเธอแฝงไปด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่ได้ดูโหงวเฮ้งเป็น แต่หญิงสาวในสถานที่แบบนี้ ชอบแต่งเรื่องแบบนี้มาสร้างความอกเห็นใจกันหมด เขาฟังมาเยอะมากแล้ว

จริงๆ แล้วการออกมาขายตัวตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วนมากหนึ่งในนั้นก็เป็นเพราะความโลภในเงินทอง

“คราวหน้าแต่งเรื่องให้ดีขึ้นหน่อย เรื่องแบบนี้มันทั่วไปเกิน” คมสันพูด

“คะ? ฉันไม่ได้แต่งเรื่องนะ” ขจีทำหน้าไม่เข้าใจ

“ช่างเถอะ เธอจะแต่งหรือไม่แต่ง ฉันก็ไม่สนทั้งนั้น” คมสันพูดอีกครั้ง

เป็นแค่การเจรจาที่ทั้งคู่ยินยอมเท่านั้น สิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริงหรือโกหก มันเกี่ยวอะไรกับเขา?

“…………”

ขจีไม่เข้าใจจริงๆ เขากำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่ แต่เธอก็ขี้เกียจอธิบายเหมือนกัน ยังไงก็แค่เจรจากับอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากคืนเดียวก็ต่างคนต่างอยู่แล้ว จะรู้จักกันไปทำไมล่ะ?

…………

เมื่อชัชนันท์ยกศีรษะขึ้นมาจากกองเอกสาร ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

เพราะก้มหน้าเป็นเวลานานมาก คอกับไหล่เธอจึงปวดในระดับที่แตกต่างกัน เธอหมุนคอและขยับไหล่อย่างทรมานทันที

ขยับนานสักพักใหญ่ จนกระทั่งร่างกายผ่อนคลายแล้ว เธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมสั่งอาหารญี่ปุ่นกิน

“ก๊อกๆๆ ——”

ในขณะนี้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น