หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 146

คำพูดที่หยาบคาย ทำให้เธอได้ยินแล้วรู้สึกกระดากหู

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองจ้องหน้าของมาวินนิ่ง “มาวิน พูดจาให้มันดีๆ หน่อย”

ชัชนันท์รู้ว่า ครั้งนี้ที่เขาวิ่งพรวดเข้ามาด้วยความโมโหเช่นนี้ คงเพราะอยากใช้เรื่องของมารีญาเป็นข้ออ้าง เพื่อมาคิดบัญชีกับเธอ

“เป็นอะไรไป เมื่อก่อนเธอก็เคยขอร้องให้ฉันนอนกับเธอไม่ใช่หรือไง?” มาวินยกมุมปากพลันฉีกยิ้มที่เย็นชาออกมา พร้อมทำสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเสียดสี

ประโยคนี้ราวกับเข็มเล่มหนึ่ง ทิ่มแทงลงไปในส่วนลึกสุดของหัวใจเธอ และเหมือนว่ามันได้ทะลุเป็นรูเล็กไปแล้วสักที่หนึ่ง

เรื่องวันวานที่ไม่อยากหวนนึกถึง ราวกับเม็ดโฟมที่สะสมอยู่ในลูกโป่ง เมื่อมีรูรั่วก็พรั่งพรูออกมาอย่างรวดเร็ว

ปีนั้น ตอนที่เธอทั้งขี้เหร่และอวบอ้วน เพื่อที่จะรั้งคนตรงหน้านี้ไว้ เธอจึงยอมยกเรือนร่างให้เขาไปครั้งหนึ่ง

แต่เขากลับบอกเธอด้วยคำพูดที่มีเหตุผลว่า เขาหวังว่าเธอจะเก็บครั้งแรกไว้จนกว่าจะถึงคืนวันแต่งงานของพวกเขา และยังบอกอีกว่าเขาปฏิเสธการมีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่ง

เธอเชื่อไปอย่างโง่ ๆ แถมยังรู้สึกซาบซึ้งจนจะเป็นจะตาย และคิดในใจว่าพี่วินของเธอช่างแตกต่างจากผู้ชายคนอื่น เขาช่างเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง

ดังนั้น ยิ่งเธอรักเขามากเท่าไร เพื่อที่จะรั้งตัวเขาไว้ เธอก็ยิ่งทำตัวน่าสมเพชมากเท่านั้น

แต่ว่า จนกระทั่งเธอได้เห็นเขากับชลิตาซุกตัวอยู่ด้วยกันกับตาตัวเอง เธอถึงค่อยเข้าใจว่า ความจริงแล้ว เขาไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษบ้าบออะไรนั่นเลย

การที่ผู้ชายไม่อยากนอนกับผู้หญิง ก็คงมีเพียงเหตุผลเดียว คืออีกฝ่ายยังสวยและเซ็กซี่ไม่พอ

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงสวย ๆ ใครจะยังสามารถทำตัวเป็นผู้ชายด้านชาได้อีก?

ตัวเธอคนเก่า ทำให้เธอรู้สึกละอายมาก การกระทำพวกนั้นช่างโง่เสียจนน่าขำ

ในคืนวันนั้น มาวินเผชิญหน้ากับเธอที่มอบเรือนร่างให้เขาเอง ในใจของเขาคงอยากอ้วกเต็มทนแล้วสินะ?

“หน้าไม่อาย!” ชัชนันท์ด่าออกมา

“เอาตรงๆ เลยนะ มันหน้าไม่อายตรงไหนเหรอ?” มาวินบีบคางของเธอเบา ๆ ด้วยสีหน้าไม่จริงจัง

“เอามือสกปรกของนายออกไป ถ้านายมาหาฉันเพื่อพูดเรื่องนี้ล่ะก็ งั้นฉันคงต้องขอตัวก่อน” ชัชนันท์ดึงมือเขาออกอย่างไม่พอใจ พลันหันหลังขึ้นรถไป

เธอเพิ่งจะขึ้นมา มาวินก็ตามขึ้นมาจากอีกฝั่งของรถด้วย

จากนั้น จู่ๆ ก็มีกลิ่นหอมฉุนตลบอบอวลอยู่เต็มทั้งคันรถ

เป็นกลิ่นที่เธอไม่เคยได้ดมจากที่ไหนมาก่อน และกลิ่นฉุนมากจนรู้สึกเวียนหัว

คล้ายกับว่าจะเป็นยาเสน่ห์อย่างหนึ่ง

และต่อจากนั้น เธอก็ภาพตัดทันที พร้อมกับนอนฟุบลงไปบนพวงมาลัย และไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

มาวินทำท่าดูถูก พลันรีบเก็บขวกสเปรย์ที่เต็มไปด้วยน้ำที่มีสีใสในมือทันที

จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร “มาขับรถไปได้แล้ว……”

ไม่นาน ชายชุดดำคนหนึ่งลงจากเบาะหลังของรถคาเยนน์ และมานั่งตรงฝั่งคนขับ พลันขับรถออกไปทันที

………………

พอชัชนันท์ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่สไตล์วังยุโรปที่หรูหราห้องหนึ่ง

บริเวณหัวเตียง รวมถึงที่ข้างเตียง ล้วนมีกระจกบานใหญ่อยู่ทุกด้าน

เธอสามารถมองเห็นตัวเองทุกอณูผ่านกระจกเหล่านั้น

เธอในตอนนี้ถูกมัดในท่านอนแผ่อ้าซ่าอยู่บนเตียง มือและเท้าทั้งสองข้างถูกมัดด้วยโซ่เหล็กที่หนักอึ้ง ทำให้ดิ้นไปไหนไม่ได้เลย

กระดูกและกล้ามเนื้อทั่วร่างเหมือนถูกเลาะออกไปจนหมด จึงรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่นิดเดียว

แม้ขยับเพียงเล็กน้อยยังทำไม่ได้เลย

เธอรู้ดีว่า นี่เป็นเพราะฤทธิ์ยายังไม่หมด

ฤทธิ์ของยานั้น นอกจากจะทำให้คนหมดสติแล้ว ยังทำให้รู้สึกหมดเรี่ยวแรงด้วย

มาวินนั่งลงตรงข้างๆ เธอ เขาทำสีหน้าเย็นชา พลางมองเธอ พร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วย