หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 16

คมสันอ้าปากค้างทันทีด้วยความหวาดกลัว "ฉันก็แค่อยากจะหยอกเขาเล่น ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?"

กรรณมองบนใส่เขา "หาทางเอาตัวรอดเองแล้วกันนะ"

หน้าอกของเขาแข็งแกร่งและกว้างมาก มีใบหน้าแนบอยู่บนนั้น และเธอก็รับรู้ได้ถึงหัวใจของเขาที่เต้นแรง

ชัชนันท์สูดลมหายใจเข้า ใบหน้าเธอดูลำบากใจมาก "เออ...จริงๆ แล้ว คุณพยุงฉันเดินช้าๆ ก็ได้นะ..."

ชายคนนั้นไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่เดินต่อไป

หนุ่มหล่อและสาวสวย ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็สามารถดึงดูดผู้คนให้หันกลับมามองอย่างนับไม่ถ้วน

หลังจากออกไปแล้ว ชัชนันท์มองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของชายคนนั้นและถามว่า "คุณบาดเจ็บไม่ใช่หรอ? กอดฉันไว้แบบนี้จะดีเหรอ? ปล่อยฉันลงเถอะ"

ในความทรงจำเขาได้รับบาดเจ็บเมื่อไม่กี่วันก่อน และอาการบาดเจ็บก็ค่อนข้างรุนแรง

กอดเขาไว้แบบนี้น่าจะกระทบโดนแผล?

ชายคนนั้นทำเหมือนไม่สนใจ "รถอยู่ที่ไหน?"

ชัชนันท์หยิบกุญแจรถออกมาอย่างรวดเร็วและปลดล็อกรถสปอร์ตจากระยะไกล

ส่งเสียง "ติ๊ดติ๊ด..." ไฟหน้ารถของมาเซราติสีแดงกะพริบไม่กี่ครั้งจากระยะไกล

ชายคนนั้นยังคงเย็นชาและไม่พูดอะไร เขาก้าวขายาวออกไป ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นรถ ทุกการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก เท่สุดๆ

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ขึ้นรถจากอีกฝั่งหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยกเท้าขวาของเธอขึ้น แล้ววางลงบนต้นขาของเขา

เปิดไฟในรถและตรวจดูอย่างละเอียด

ในขณะนี้ ข้อเท้าของเธอแดงและบวมมาก และหลังเท้าก็บวมเล็กน้อย

นิ้วอันอบอุ่นและยาวสัมผัสผิวหนัง และกระแสไฟฟ้าก็พุ่งผ่านร่างกายของเธอในทันที หัวใจของเธอก็เต้นผิดปกติ

"คุณไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ" ชัชนันท์ถาม

"ใส่ใจผมขนาดนั้นเลยเหรอ?" ชายหนุ่มก็ยกคิ้วขึ้น ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างสบายๆ ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นดูเหมือนจะสามารถมองเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจได้

เธอรีบชักเท้ากลับ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความเขินอาย แล้วพูดว่า "คุณช่วยฉันไว้ ถูกต้องแล้วที่จะใส่ใจคุณ"

"วางใจเถอะ" เขายังคงหวงแหนคำพูดเหมือนเดิม

จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถอย่างเงียบๆ

จากนั้น มาเซราติสีแดงที่แวววาวก็เข้าสู่การจราจรอย่างรวดเร็ว

ชัชนันท์ส่งวิดีโอที่เธอถ่ายไว้ไปยังไลน์ของนลินทันที จากนั้นก็ล็อคหน้าจอโทรศัพท์

ทั้งสองไม่พูดอะไร ในรถก็เงียบมาก...

ทันทีที่ชัชนันท์หันศีรษะกลับมา เธอก็เห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของชายผู้นี้ ระหว่างแสงและเงา ทำให้ใบหน้าเขาเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด

แม้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรก็ตาม ออร่าของเขาก็ยังแข็งแกร่งและท่วมท้นมาก

"เออ วันนี้คนที่อยู่โต๊ะเดียวกันกับคุณ เป็นมาเฟียหมดเลยหรอ?" ชัชนันท์เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ

"อืม" ชายคนนั้นยังคงหวงแหนคำพูด ในความมืดทำให้มองเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัด

"คุณออกมางานปาร์ตี้ แต่ยังพาคนมาเยอะขนาดนี้เนี่ยนะ งั้นคุณก็น่าจะเป็นลูกพี่? ไม่ก็เป็นหัวหน้าอะไรสักอย่าง?"

"ลูกน้องของลูกพี่"

"นั่นคือเบอร์หนึ่งเหรอ" เธอทำหน้าสงสัย

"ถือว่าเป็น" ชายคนนั้นตอบอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาของเขาไม่มีความปั่นป่วนแม้แต่น้อย

"แล้ว...แล้วพวกที่อยู่โต๊ะเดียวกันล่ะ? เป็นคนที่อยู่พวกเดียวกับคุณเหรอ?"

"ทำไม คุณอยากรู้เรื่องของผมขนาดนั้นเลยเหรอ" หลังจากพูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็หันมา ดวงตาที่เย็นชาของเขากวาดมองเธอ

"ฉันรู้สึกว่าคนหน้าตาแบบนี้หาได้ยาก ฉันก็เลยถามดู"

"อืม"

"คุณชื่ออะไร?" ชัชนันท์ถาม

"ห้า"

เมื่อได้ยินชื่อนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคุณชายห้าที่ไล่มารีญาออกจากห้างในวันนั้น

แต่เมื่อเธอลองคิดดู เธอก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ เขาเป็นเพียงลูกน้อง จะมีอำนาจขนาดนั้นได้ยังไง

......

ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงที่โรงพยาบาลราษฎร

แทนไทไปเอารถเข็น และเขาก็เข็นเธอไปลงทะเบียน

เมื่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลราษฎรที่เพิ่งเลิกงานเห็นแทนไท เขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเตรียมทักทายทันที

แทนไทส่ายหัว และขยิบตาส่งสัญญาณให้เขา