หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 19

หทัยรับโทรศัพท์มาอย่างรวดเร็ว เธอเห็นว่าชลิตาติดเทรนด์การค้นหาร้อนแรงอีกครั้ง

ปัจจุบันเธออยู่ในอันดับที่สามในคำค้นหายอดฮิต #จับตัวเข้าสน. ชลิตาจ้างคนไปทำร้ายชัชนันท์#

หลังจากนั้น หทัยก็คลิกเข้าไปอ่าน ซึ่งทั้งหมดถูกเผยแพร่โดยแอคปล่อยข่าว ซึ่งเป็นรูปถ่ายชลิตาตอนที่เธอถูกตำรวจนำตัวไปที่สถานีตำรวจ

ภาพนี้ถ่ายจากด้านหน้า เห็นใบหน้าของชลิตาและกุญแจมือบนข้อมือได้ชัดเจน

เธอเพิ่งเรียกทนายความมา เดิมทีเธอต้องการพาเธอกลับมาในขณะที่วันชัยยังไม่ทันได้สนใจ แต่เธอไม่คิดว่าทวิตเตอร์จะเร็วกว่าเธอไปหนึ่งก้าว

หทัยโยนโทรศัพท์ไปที่ชัชนันท์ทันทีและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

ชัชนันท์ก้มศีรษะลงและเหลือบมองไปยังเนื้อหาในโทรศัพท์ของเธอ ภาษาหยาบคายทุกรูปแบบปรากฏในสายตาของเธอ

"โอ้พระเจ้า ผู้หญิงอย่างชลิตาจะตายตอนไหนกันแน่ ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ทำไมถึงชอบลูกสะใภ้แบบนี้?"

"ถ้าฉันเป็นวันชัย ฉันจะตีขาลูกสาวคนนี้ให้หักเลย"

"ชัชนันท์น่าสงสารจริงๆ ที่มีน้องสาวแย่ๆ แบบนี้ หวังว่าชลิตาจะถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต ขอบคุณ"

ชัชนันท์พึงพอใจมาก แต่ภายนอกเธอเพียงแค่มองไปที่หทัยอย่างสงบและถามว่า "หมายความว่ายังไงคะ?"

"เธอเป็นคนทำให้ตาติดเทรนด์การค้นหาที่ร้อนแรงใช่ไหม? เธอจงใจจะให้พ่อเธอและทุกคนเห็น ทำให้พ่อของเธอและตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เกลียดตา จากนั้นเธอก็จะยึดทรัพย์สินของรัตนากรกุลเพียงคนเดียว เธอจะแย่งมาวินไปใช่ไหม?" หทัยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"หุบปาก! นังบ้า! เธอคิดว่านันท์จะชั่วร้ายเหมือนเธอเหรอ?" วันชัยดุอย่างเย็นชา จากนั้นกฌหันไปมองชัชนันท์อย่างอ่อนโยนและถามว่า "นันท์ หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

เมื่อสังเกตเห็นว่าแขนขวาของชัชนันท์เปื้อนเลือด เขาจึงคว้าข้อมือของเธอไว้อย่างประหม่าและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น? คนพวกนั้นทำให้หนูเลือดตกยางออกเลยหรอ?"

ชัชนันท์ส่ายหัว "ไม่ค่ะ คนพวกนั้นเอาเปรียบหนูไม่ได้หรอก ตอนนั้นมีคนใจดีในบาร์มาช่วยไว้ให้ทันค่ะ"

เมื่อสังเกตเห็นรอยตบบนใบหน้าของชัชนันท์ ใบหน้าของวันชัยก็เคร่งขรึมในทันใด "นี่ป้าตบหนูเหรอ?"

รอยตบนี้ แค่มองก็รู้ว่าเป็นรอยที่เพิ่งโดนตบมา เธอถูกตบเมื่อครู่นี้แน่ๆ

"เปล่า...ฉันไม่ได้ตบเธอ" หทัยรีบอธิบาย

"เปล่า? งั้นรอยตบบนหน้าลูกสาวผมคงตกลงมาจากท้องฟ้ามั้ง?" วันชัยถามอย่างเย็นชา

หทัยพูดไม่ออกทันที

"คุณอยู่ในสถานะอะไร ถึงมาตบลูกสาวผมได้ ห๊ะ?" วันชัยโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ

"ฉัน......"

"ไสหัวไปซะ แล้วไปคิดทบทวนดู ส่วนเรื่องหุ้นเจ็ดเปอร์เซ็นต์ของรัตนากรกุลกรุ๊ปที่ผมเคยสัญญาไว้ คุณก็อย่าหวังจะได้เลย...!" วันชัยพูดอย่างไร้ความปรานี

ดวงตาของหทัยแดงก่ำในทันที และเธอก็พูดอย่างไม่เต็มใจว่า "คุณคะ คุณทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้..."

วันชัยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาขึ้นไปข้างบนพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา

หทัยกระทืบเท้าของเธออย่างแรง และเธอก็โกรธมากๆ

ชัชนันท์เหลือบมองเธออย่างเย็นชาและเดินกะเผลกไปที่ชั้นบน

หทัยคว้าข้อมือของชัชนันท์ทันที เธอตัวสั่นด้วยความโกรธ "ชัชนันท์ ตอนนี้เธอพอใจหรือยัง? นี่คือผลลัพธ์ที่เธอต้องการใช่ไหม?"

"อืม พอใจ" น้ำเสียงของเธอไม่ดัง แต่น้ำเสียงของเธอเย็นชามาก

หทัยไม่คิดว่าชัชนันท์จะตอบตามตรงอย่างนี้

ในอดีต ไม่ว่าเธอจะไม่พอใจแค่ไหน เธอก็จะเก็บไว้ และหลายครั้งเธอก็เต็มใจที่ทำเพื่อส่วนรวมเพื่อไม่ให้วันชัยโกรธเคือง เธอก็จะทำเป็นปิดตาข้างหนึ่งกับสองแม่ลูกอย่างพวกเธอ

แต่ตอนนี้ชัชนันท์ ไม่เป็นแบบนั้น เธอดูเหมือนอยากจะเอาคืนมากๆ

เพื่อที่จะจัดการกับพวกเขา เขาไม่ลังเลเลยที่จะทำให้วันชัยออกหน้าโดยไม่สนใจอะไร

"ถ้าไม่อยากสูญเสียมากกว่านี้ ป้าคะ ฉันแนะนำให้ป้าทำตัวดีๆ หน่อย" ชัชนันท์ตบไหล่เธอแล้วเดินกะเผลกไปชั้นบน

หลายครั้งในอดีต เธอเลือกที่ยอมและไม่ได้จัดการอย่างเด็ดขาด

เพราะเธอต้องการความสามัคคีในครอบครัวและไม่ต้องการให้พ่อของเธอต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ในครอบครัว เธอจึงไม่ต่อสู้ เพียงเพราะเธอไม่ให้ความสำคัญ แต่ไม่ใช่เพราะเธอไม่มีความสามารถ

แต่สองแม่ลูกหทัยกับชัชนันท์ ไม่คู่ควรกับความอดทนของเธอ

ม้าดีโดนคนขี่ คนดีโดนคนรังแก