หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 202

คำพูดของชัชนันท์ ทำให้เกิดเสียงปรบมือ……

ผู้คนมองมาในดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยความชื่นชม

โดยเฉพาะกชมน แทบจะเป็นแฟนคลับของชัชนันท์อยู่แล้ว ดวงตาแทบจะจับจ้องไปที่ตัวของชัชนันท์อยู่ตลอดเวลา เธอไม่คิดเลยว่า ชัชนันท์ที่อายุยังน้อย จะมีความรู้เกี่ยวกับ สิ่งของทางด้านนี้

ไม่เพียงแค่พูดถึงประวัติของถุงหอมอย่างชัดเจน แถมยังเล่าเรื่องราวความรักอันแสนเจ็บปวดที่อยู่เบื้องหลังอีกด้วย

ท่ามกลางเสียงปรบมือ ชัชนันท์นั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม ดวงตาของเธอจ้องไปที่มารีญาอย่างนิ่งสงบ

มารีญาโกรธจนกำลังจะระเบิดอยู่แล้ว ไม่ได้สังเกตเลยว่าชัชนันท์กำลังมองตนอยู่ เพียงแค่มองดูถุงหอมชิ้นนั้นบนเวทีประมูลด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

เดิมทีเธอโยนคำถามนี้ให้ชัชนันท์ เพื่อคาดหวังว่าจะสามารถทำให้ขายหน้าคนอื่นได้ แต่ไม่คิดเลย ไม่เพียงแค่จะไม่สามารถทำให้ชัชนันท์ขายหน้าคนอื่นแล้ว แถมยังให้เธอได้ใช้โอกาสนี้ในการทำตัวโดดเด่นอีกด้วย......

และอีกอย่างก็อยู่ต่อหน้าผู้อำนาจและร่ำรวยมากมายอย่างนี้！ เกิดอะไรขึ้นกับชัชนันท์? ทำไมจู่ ๆถึงมีความรู้เกี่ยวกับวัตถุโบราณขนาดนี้?

เมื่อก่อนเธอไม่มีความสนใจเกี่ยวกับวัตถุโบราณเลยไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นอีกคนแล้วล่ะ?

มารีญารู้สึกว่าหน้าของตน ถูกชัชนันท์ตบเข้าแล้ว แถมยังตบจนเละไปเลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความโกรธในก้นบึ้งหัวใจของเธอก็เริ่มเพิ่มขึ้น ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

การแสดงออกของมารีญาเปลี่ยนไป ถูกชัชนันท์จับตามองทั้งหมดทั้งมวล มองเห็นเธอก็รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง

โอกาสเช่นนี้ เธอขี้เกียจจะไปยุ่งวุ่นวายกับมารีญาต่อ จึงใช้สายตากลับมามองที่ตัวของวัตถุโบราณ

กชมนเหลือบมองมารีญาอย่างเย็นชา และไม่ได้สนใจเธออีก

“สุภาพสตรีท่านนี้ ไม่เพียงงดงามดั่งบุปผา แถมยังมีความรู้อีกด้วย ทั้งมีความรู้และหน้าตาดีจริงๆ”

“ก็นั่นน่ะสิ? หน้าตาดีก็ช่างเถอะ อายุยังน้อย ยังรู้เรื่องรู้ราวมากมายขนาดนั้น……”

หนุ่มๆสาวๆในห้องโถง ต่างก็ชื่นชมชัชนันท์อย่างเต็มที่

ได้ยินคำชื่นชมจากผู้คน ชัชนันท์รู้สึกเขินอยู่ในใจ

คำพูดเหล่านี้เป็นดั่งน้ำผึ้งสำหรับชัชนันท์ แต่สำหรับมารีญาคือสารหนู ทุกๆประโยค ดูเหมือนจะเป็นยาพิษ ที่ตกเข้าไปในหู และทำให้ฟังแล้วรู้สึกไม่รื่นหู

มือที่มารีญาวางอยู่ใต้โต๊ะ อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

“สุภาพสตรีท่านนี้พูดได้ดีมาก……อีกเดี๋ยวหลังจากที่การประมูลจบลง สุภาพสตรีท่านนี้มาหาฉันได้ ฉันจะมอบของขวัญที่วิจิตรบรรจงให้แก่ท่าน……ไม่พูดอะไรมากแล้ว สิ่งที่จัดแสดงนี้ เริ่มต้นราคาประมูลสามสิบ ล้าน……”

เสียงของสาวสวยผู้ตั้งประมูลจบลง ทุกคนต่างก็เริ่มประมูลกันแล้ว

ราคาพุ่งไปถึงห้าสิบล้าน

สูงขึ้นถึงขั้นนี้ คนที่เพิ่มราคาเหลือเพียงแค่ไม่กี่คนที่อยู่อย่างกระจัดกระจาย……

ชัชนันท์เริ่มยกป้าย “ห้าสิบห้าล้าน……”

โต๊ะข้างๆเธอ มีสุภาพสตรีท่านหนึ่งยกป้ายขึ้นในมือ “ห้าสิบห้าล้านห้าแสน……”

ชัชนันท์ยกป้ายอีกครั้ง “ห้าสิบหกล้าน……”

คนที่เพิ่มราคาก็หายไป

และสุภาพสตรีท่านนั้น ก็เงียบกริบ

“ห้าสิบหกล้านครั้งที่หนึ่ง……ห้าสิบหกล้านครั้งที่สอง……ห้าสิบหกล้านครั้งที่สาม……”

หลังจากที่สาวสวยผู้ตั้งประมูลพูดจบ ก็เคาะค้อนประมูลในมืออย่างหนัก จับตามองไปที่ชัชนันท์ “ยินดีด้วยสุภาพสตรีท่านนี้ ประมูลซองหอมนี้สำเร็จ……และกลายเป็นเจ้าของถุงหอมคนใหม่……”

ประมูลสิ่งของที่ตัวเองอยากได้ ชัชนันท์รู้สึกพอใจอย่างยิ่ง

ไม่นานถุงหอมก็ถูกยกลง แจกันลายครามชิ้นหนึ่ง ถูกยกขึ้นมา

เมื่อเห็นแจกันลายครามชิ้นนี้ ความปรารถนาแรงกล้านัยน์ตาของมารีญา เป็นประกายทันที

สิ่งที่พ่อต้องการ ก็คือมันนี่เอง

วันนี้ ไม่ว่ายังไง เธอก็ต้องประมูลแจกันชิ้นนี้มาให้ได้

ผู้ตั้งประมูล หลังจากแนะนำเสร็จ การประมูลก็เริ่มขึ้น