หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 243

ในไม่ช้าธนิดาก็โดนผลักเข้ามาในห้องสอบสวน

มีคนๆนึงที่กระทำอย่างหยาบคาย จนเป็นเหตุให้ขาขวาของเธอเคล็ด แต่โชคดีที่ไม่ได้ล้มลงไป

ทว่าก็ทำให้ข้อเท้าขวาเจ็บมากๆ

“ซี๊ด......” เธออดไม่ได้ที่จะร้องออกมาเบาๆ

แค่เข้าไป ตำรวจที่รับผิดชอบสอบสวนก็แสดงสีหน้าเย็นชา โบกๆมือให้คนที่คุมตัวเธอเข้ามา

ตำรวจที่คุมตัวเธอ กดเธอลงไปบนเก้าอี้อย่างรุนแรง

ธนิดาจึงขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ มองตำรวจที่รับผิดชอบการสอบสวนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ส่วนคนอื่นๆ ก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว ห้องสอบสวนที่กว้างขวางจึงเหลือแค่พวกเขาสองคน

แสงไฟสว่างจ้า ที่สาดลงมาทำเอาเธอลืมตาไม่ค่อยขึ้นเลย

“ธนิดา เธอรู้หรือเปล่าว่าการใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่นมันผิดกฎหมาย?” ตำรวจเอ่ยปากถามขึ้นมาทันที

ธนิดาพูดอย่างไม่พอใจ “หมายความว่าไง? ฉันใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น? เห็นๆอยู่ว่ามารีญา เป็นคนบงการคนอื่นให้มาทำร้ายฉัน ฉันไปใส่ร้ายอะไรเธอ?”

ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าขวา ยังคงไม่หายไป แต่กลับเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

“ทางด้านมารีญาบอกไว้แล้ว เธอไม่ได้ทำเรื่องประเภทนี้ ทางเราก็ไม่เจอหลักฐานที่ มารีญากับคนกลุ่มนั้นติดต่อกันด้วย แต่ตอนนี้คนกลุ่มนั้นยอมรับแล้ว เธอต่างหากที่บงการให้พวกเขาเล่นละคร เพื่อจะจัดการมารีญา” คนฝั่งตรงข้ามเอ่ยปากขึ้นอย่างเย็นชาอีกครั้ง สีหน้าแววตาปะปนไปด้วยความรังเกียจ

ธนิดายิ่งฟังก็ยิ่งโมโห สีหน้าอึมครึมขึ้นเรื่อยๆ “ห๊ะ? เธอพูดอะไรก็ตามนั้นงั้นเหรอ?”

ตำรวจพูดอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วไง? ตอนนี้โทษความผิดของเธอเป็นที่แน่นอนแล้ว คือใส่ร้ายป้ายสีมารีญา ต่อให้เธอไม่ยอมรับ ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี”

ฟังแล้ว ธนิดาเข้าใจได้ทันที ชัดเจนเลยว่าคนๆนี้โดนติดสินบน

ไม่งั้น คงไม่ทำขนาดนี้หรอก

เพียงชั่วครู่ตำรวจก็ปิดกล้อง มองธนิดาแล้วพูดขึ้น “เรื่องนี้ ตัดสินตามนี้ ต่อให้เธอไม่ยอมรับ ก็ต้องยอม”

“อวดดีชะมัด” ธนิดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทรงพลังก้องกังวาน “คุณจะต้องชดใช้กับการกระทำในวันนี้ของคุณ”

อีกฝ่ายส่งเสียงเย้ยหยัน “ว่าไงนะ? ชดใช้งั้นเหรอ? เธอจะให้ฉันชดใช้อะไรล่ะ? คนที่ต้องชดใช้น่ะเธอต่างหาก สาวน้อย ตั้งแต่วันนี้ เธอต้องอดทนอดกลั้นไปอย่างน้อยหนึ่งปี ถึงขั้นอาจจะได้ใช้ชีวิตในคุกถึงสามปีด้วยซ้ำ”

“ใครที่จะได้ใช้ชีวิตในคุก มันยังไม่แน่นอนหรอก” ธนิดาสีหน้าเหยียดหยาม

“อวดดีนักนะ ฉันกลับอยากเห็นแล้วสิตอนที่เธอเข้าไป เธอจะยังอวดดีได้ขนาดนี้ไหม” อีกฝ่ายกัดฟันพูด

ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ เธอเชื่อว่าตนเองคงตายไปนานแล้ว

แต่เธอกลับไม่ลนลาน เพียงแค่พิงอยู่บนพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ “ประโยคนี้ ก็เหมาะสมกับคุณเช่นกันนะ รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”

“ฉันต้องสนใจด้วยเหรอว่าเธอเป็นใคร” เขาแสดงสีหน้าไม่ใส่ใจ

ธนิดาไม่ได้พูดอะไรอีก ก้มหน้า ดีดเล็บตัวเองเบาๆ

“เข้ามา!” เขาออกคำสั่งไปที่หน้าประตู โดนธนิดายั่วโมโหจนทนไม่ไหว

นักโทษที่อวดดีขนาดนี้ เขาเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก!

ไม่นานตำรวจหลายนายก็เดินเข้ามา

เขาชำเลืองมองธนิดาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับนายตำรวจพวกนั้น “รีบส่งผู้หญิงคนนี้เข้าไปที่สถานกักกัน รอรับโทษจำคุก”

“ฉันกลับอยากดูหน่อยว่า วันนี้ใครมันกล้าแตะต้องฉัน” ธนิดาชำเลืองมองพวกเขาทุกคน ดีดเล็บของตนเองต่อไป

“รีบเอาตัวยัยบ้านี่ ออกไป!” ตำรวจสอบสวนด่าออกมาด้วยความไม่พอใจ

ก็ตอนนี้เอง จู่ๆที่ประตูก็เกิดเสียงอึกทึกขึ้น

และในทันที ก็เงียบสงบลง

ธนกฤธเดินอยู่หน้าสุด พาชายสูงวัยผมขาวเดินเข้ามา