หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 39

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ออกมาช้าๆ วินาทีที่เห็นเนื้อหาข้อความ คิ้วที่ขมวดมุ่นก็ค่อยๆคลายออก

น้ำแข็งที่เกาะตัวบนใบหน้าค่อยๆละลายลง

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เขาเพียงแค่ตอบกลับไปว่า "ตกลง"

ทุกคนมองหน้ากันไปมา ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ตั้งแต่ที่แทนไทมาที่บริษัท เขาก็ตั้งกฎขึ้นมาว่า ห้ามใช้โทรศัพท์ขณะประชุมเด็ดขาด แต่เขากลับทำเองซะงั้น

แม้ว่าบางครั้งโทรศัพท์ของเขาจะดัง เขาก็จะตัดสายทิ้งหรือไม่ก็มองข้าม

แต่วันนี้เขาเป็นอะไรไป?

อีกด้าน เมื่อชัชนันท์ได้รับข้อความตอบกลับของเขาระหว่างคิ้วก็เต็มไปด้วยความดีใจ ส่งข้อความเสียงกลับไปว่า "งั้นหนึ่งทุ่มเจอกันที่ร้านLuxury placeดีไหม?"

เสียงของเธอ ยังคงนุ่มน่าฟังเหมือนเคย

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ตั้งใจฟังเงียบๆ

จากนั้นก็พิมพ์ตอบกลับไปว่า "ได้"

ชัชนันท์ส่งข้อความเสียงมาอีกครั้ง "งั้นถ้าจองห้องเสร็จแล้วฉันจะส่งข้อความมาหานะ"

"ได้......"เขาตอบกลับไป จากนั้นก็ยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วหันมามองทุกคนที่กำลังเบิกตาอ้าปากค้างอยู่ เอ่ยพูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากว่า "ต่อเลย"

ตอนนี้ทุกคนถึงได้เรียกสติกลับมา

ประชุมจึงดำเนินต่อไป

แต่ว่าทุกคนก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า คนที่ส่งข้อความมาหาเขาคือใครกันแน่?

ถึงขนาดทำให้เขาแหกกฎได้เลยเนี่ยนะ?

......

เวลาหนึ่งทุ่ม ชัชนันท์เดินเข้าในห้องVIPของร้านLuxury placอย่างตรงเวลา

เธอแต่งหน้ามาบางๆ ผมยาวลอนสวยเหมือนสาหร่ายแผ่กระจายอยู่ตรงบ่าไหล่ทั้งสองข้าง ขับให้หน้าเธอเล็กเป็นพิเศษ

เสื้อคอเต่าสีขาว และกระโปรงลูกไม้สีเดียวกัน ทำให้เธอดูอ่อนหวานและสูงส่ง เหมือนดอกโบตั๋นที่เกิดอยู่บนภูเขาหิมะ

สวยไร้ที่ติ จนให้ความรู้สึกเอื้อมไม่ถึง

ภายในห้องจุดเทียนหอม กลิ่นกุหลาบอ่อนๆ ทำให้จิตใจผ่อนคลาย

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสูดกลิ่นหอมในอากาศ จากนั้นก็เดินมายังอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะอาหารตัวยาวที่ปูด้วยผ้าสีแดง

กุหลาบขาวเบ่งบานอยู่บนโต๊ะ ทำให้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ

นั่งลงได้ไม่นาน เขาก็เปิดประตูเดินเข้ามา

เสื้อเชิ้ตและเสื้อโค้ตตัวยาว รวมไปถึงกางเกงกับรองเท้าล้วนแล้วแต่เป็นสีดำ ซึ่งมันขับให้ออร่าของเขาดูเย็นชาและเย่อหยิ่งเป็นพิเศษ และยังทำให้เขาดูสูงชะลูดกว่าเดิมด้วย

ทุกครั้งที่มองเขา ชัชนันท์มักจะมีความรู้สึกว่าเขาเป็นราชาที่หายตัวไปนานของประเทศใดประเทศหนึ่ง

"โทษที พอดีรถติด"แทนไทเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามเธอ

"ไม่เป็นไร คุณสายแค่ห้านาทีเอง"ชัชนันท์ยิ้มอย่างนุ่มนวล สวยจนชวนใจสั่นยิ่งกว่ากุหลาบบนโต๊ะเสียอีก

"เรียกผมมา มีอะไรเหรอ?"เขาเอ่ยถาม

"สั่งอาหารก่อนแล้วกัน" ชัชนันท์แย้มรอยยิ้ม แล้วหันไปกวักมือเรียกพนักงาน

พนักงานนำเมนูมายื่นให้ทันที

หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จ พนักงานก็รินน้ำเปล่าให้พวกเขาคนละแก้ว

รอจนพนักงานเดินออกไป ชัชนันท์ถึงได้แอบลอบมองมาที่เขา แล้วพูดว่า "จริงๆแล้ว ที่ฉันเรียกคุณมาเพราะอยากให้คุณช่วยอะไรบางอย่าง มันอาจจะดูกะทันหันไปหน่อย แต่ว่าตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ช่วยฉันได้"

"อะไร?"เขามองเธอนิ่งๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาดังเดิม

"ฉันอยากจ้างคุณมาเล่นเป็นสามีให้ฉันหน่อย"

"หืม?" คิ้วคมของชายหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อย ในนัยน์ตาเต็มไปด้วยแววสำรวจ