หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 67

ชลิตาสีหน้าช็อกตกใจทันที"หมายความว่ายังไง? ก่อนหน้านี้แจ้งออกไปข้างนอกแล้วก็แจ้งให้พวกเราสองคนทราบแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าวันนี้สามารถออกไปได้แล้ว?"

"วันนี้ไม่ได้ อินเทอร์เน็ตทางนี้มีปัญหาขัดข้อง ทำเรื่องออกจากเรือนจำไม่ได้ ต้องเป็นพรุ่งนี้ ถ้ายังไม่ถึงสิบเอ็ดโมง พวกเธอก็ออกไปไม่ได้"ผู้คุมเรือนจำหญิงพูด

คำพูดของเธอ สำหรับชลิตาแล้วเหมือนกับน้ำเย็นหนึ่งถัง สาดเข้ามาดับสิ้นความหวังที่สวยงามภายในใจของพวกเธอไปจนหมด

พรุ่งนี้เป็นวันที่เธอจัดงานแต่งงาน ถ้าเกิดพรุ่งนี้เพิ่งจะได้จัดการทำเรื่องออกจากเรือนจำล่ะก็ แล้วงานแต่งงานของเธอจะทำยังไง?

หรือว่าต้องยืดเวลาออกไปอย่างนั้นเหรอ? ทางด้านของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เนื่องจากรู้ว่าวันนี้เธอจะได้ออกจากเรือนจำแล้ว จะต้องไม่มีการเปลี่ยนวันแต่งงานแน่นอน การ์ดเชิญก็แจกไปหมดแล้ว ยืดเวลาออกไปชั่วคราวแบบนี้เป็นไปไม่ได้แน่นอน

แต่ถ้าเกิดว่าไม่ยืดเวลา งานแต่งงานเริ่มสิบสองโมง เธอออกจากเรือนจำสิบเอ็ดโมงล่ะก็ ไม่ทันอย่างแน่นอน

หน้าก็ยังแต่งไม่ทันสวย ผมก็ไม่ทันได้ทำดีๆ ต้องรีบร้อนลนลานทำให้เสร็จแล้วก็ไปที่งานแต่งงานเลยทันที

แบบนี้มันได้ที่ไหนกันล่ะ?

"เห้ย พรุ่งนี้เวลาสิบสองโมงฉันต้องแต่งงานแล้วนะ พวกคุณทำแบบนี้มันเหมาะสมหรือไง? แบบนี้งานแต่งงานของฉันจะได้จัดอีกไหม?"ชลิตาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มองผู้คุมเรือนจำหญิงด้วยความไม่พอใจ

"นี่เป็นเจตนารมณ์ของเบื้องบน จะมาว่าฉันไม่ได้"ผู้คุมเรือนจำหญิงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"ถ้าอย่างนั้นคนข้างนอกรู้ไหม? ให้ฉันพูดคุยปรึกษากับคนข้างนอกสักหน่อยได้ไหม? ว่าให้เปลี่ยนวันแทน"ชลิตาเก็บความโกรธเอาไว้ภายในใจ พูดถามขึ้นมา

"ไม่รู้ ไม่ได้"ผู้คุมเรือนจำหญิงพูดขึ้นมาต่อ

ในเวลานี้ ชลิตารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับกว่าจะคลานขึ้นฝั่งมาได้อย่างยากลำบากแล้ว จู่ๆก็ถูกคนถีบตกลงมาในโคลนตมอีกครั้ง รู้สึกสิ้นหวังสุดๆ

"เอาอะไรมาไม่ได้? นี่มันงานแต่งงานนะ นี่เป็นเรื่องสำคัญมากๆในชีวิตของเธอเลยนะ!ถ้าข้างนอกไม่รู้ล่ะก็ พวกคุณก็ควรจะแจ้งให้ทราบสักหน่อยสิ"หทัยใบหน้าแดงพูดถามขึ้น

"ในเมื่อรู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญ แล้วทำไมพวกเธอถึงทำผิดกฎหมายในเวลาที่สำคัญขนาดนี้ด้วยล่ะ?"พูดจบ ผู้คุมเรือนจำหญิงก็เดินเข้าไปในโรงอาหารทันที

กลุ่มคนเหล่านั้นที่นำโดยนักโทษหญิงหัวล้าน ก็ทยอยกันมองบนด้วยสีหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นใส่พวกเธอ จากนั้นก็สับเท้าเดินเข้าไปในโรงอาหารอย่างรวดเร็ว

"อ๊าย!!!"ชลิตาโกรธจนกระทืบเท้า เส้นเลือกปูดนูนออกมาจากคอ

แทบจะบ้าไปแล้วจริงๆ!!!แบบนี้อย่าว่าแต่โดดเด่นเกินกว่าชัชนันท์เลย แค่ไปถึงงานแต่งงานโดยที่สภาพยังคงเป็นคนอยู่ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว!

"อย่าเพิ่งใจร้อนไป ถ้าทางด้านของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์รู้ว่าวันนี้พวกเราออกจากเรือนจำ น่าจะส่งคนมารับพวกเรา ถ้าหาพวกเราไม่เจอพวกเขาก็น่าจะรู้แล้ว จากนั้นก็อาจจะคิดหาหนทางอื่นก็ได้"

หทัยพูดขึ้นมาต่อ

ชลิตาพยักหน้า ตอนนี้ทำได้หวังว่าจะเป็นแบบนี้แล้วเท่านั้น ในเมื่อเบื้องบนวางแผนมอบหมายมาขนาดนี้แล้ว ต่อให้ไปหาคนที่อยู่เบื้องบน มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี

แต่ถึงยังไงก็ตาม ความจริงก็คือตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ไม่มีคนมา ทางด้านนั้นเนื่องจากว่ายุ่งอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่งงาน ก็เลยไม่มีใครว่างไปสนใจว่าพวกชลิตาสองแม่ลูกยังไม่ได้ออกมาเลยสักคน

ทางด้านของวันชัยเนื่องจากยังคงโกรธอยู่ ก็เลยไม่ได้กะที่จะสนใจว่าพวกเธอสองคนว่าจะกลับมาเมื่อไรเลยเหมือนกัน

จนกระทั่งเวลาห้าโมงเย็นทั้งสองฝ่ายต่างก็ได้รับแจ้งมาจากผู้อำนวยการศูนย์กักกัน ถึงได้รู้เรื่องที่ชลิตาจะออกมาได้ในเวลาสิบเอ็ดโมงของวันพรุ่งนี้

ทันใดนั้น ก็โกลาหลวุ่นวายไปทั่วทันที

ทางด้านของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์หลังจากที่พยายามทุกวิถีทางทุกช่องทางแล้วก็ไม่เป็นผล จึงโทรศัพท์ไปแจ้งตระกูลรัตนากรกุล ว่างานแต่งงานจะจัดขึ้นตามปกติ

จากนั้นก็แจ้งกับทีมสไตล์ลิสต์ ว่าให้ไปแต่งหน้าให้กับชลิตาที่ตรงประตูของศูนย์กักกันเลยตรงๆ

......

เช้าวันต่อมา

เนื่องจากเป็นงานแต่งงานของชลิตา ทั้งในทั้งนอกตระกูลรัตนากรกุลก็ถูกคนรับใช้ติดคำแสดงความยินดีสีแดงขนาดใหญ่เต็มไปหมด

ตระกูลรัตนากรกุลที่ยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยความสุข

เหล่าบรรดาคนรับใช้ต่างก็ยุ่งไปมาทั้งในทั้งนอก ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ชัชนันท์นอนอย่างสบายจนตื่นขึ้นมาเอง

ลืมตาขึ้นเป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว เธอลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะบิดขี้เกียจ