หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 77

ในตอนนี้ ชัชนันท์รู้สึกว่าเขายิ่งเปล่งประกายเจิดจรัสมากขึ้น

ทุกประโยคที่เขาพูดล้วนแต่ช่วยระบายความโกรธของเธอทั้งหมด

เธอถึงขนาดที่รู้สึกว่า เขาในตอนนี้เหมือนกับร่มหนึ่งคัน ที่สามารถช่วยกำบังลมฝนทั้งหมดให้กับเธอได้

หลายปีขนาดนี้เธอไปมาหลายที่ เจอผู้คนมามากมาย แต่กลับไม่มีใครคนไหนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้มากกว่าเขาเลย

หทัย ชลิตาสองแม่ลูกพอได้ยินว่าเข้าไปอยู่ในคุก ก็หนังหัวเริ่มชาด้วยความตกใจกลัวทันที

เพิ่งจะออกมาจากนรกบนดินแห่งนั้นมาได้ พวกเธอต่างก็รู้ดีว่าที่นั่นมันทุกข์ยากลำบากมากขนาดไหน

แถมไม่ต้องพูดถึงว่าเข้าไปแล้วลำบากขนาดไหน ต่อให้ไม่ลำบาก จะเข้าไปตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ดี

เรื่องยิ่งใหญ่โตขึ้น ก็มีแต่จะทำให้วันชัยรู้สึกไม่พอใจเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

พวกเธอรู้สึกว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าทำยังไงมันก็น่าเวทนาทั้งนั้น

สายตาของคนรอบข้างยิ่งจ้องมองจนสันหลังของพวกเธอเริ่มหนาวเย็น

ความหยิ่งยโสที่ตัวของทั้งสองคน มอดดับลงทันที

หทัยสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที พยายามอดกลั้นความโกรธเอาไว้ในใจ มองแทนไทพร้อมกับพูดขึ้น"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม?"

"......"

แทนไทกลับไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แค่จ้องมองพวกเธอสองคนอย่างเย็นชาเท่านั้น ท่าทางเหมือนกับว่าถ้ายังไม่ได้ดั่งใจก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

เห็นๆอยู่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไร แต่รังสีที่ตัวกลับทำให้คนใจสั่นด้วยความกลัวอยู่ไม่น้อย

หทัยขมวดคิ้วแน่น ก้มหน้าลงด้วยความไม่เต็มใจ ฝืนพูดออกมา"ขอโทษ"

ผู้คนมากมายที่ล้อมวงดูอยู่ตรงนั้นก็กลอกตามองบนใส่หทัยอย่างอดไม่ได้

ผู้คนเอียงหัวเข้าหากันแอบซุบซิบนินทาขึ้นมาอีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะไม่ได้หันหน้าไป ก็รู้ว่าสายตาของทุกคนนั้นดูแย่ขนาดไหน เธอรู้สึกว่าตัวเองขายขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว

ถ้ารู้ก่อนว่าเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน

ชัชนันท์นังชั้นต่ำนี่ โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

แทนไทยกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา หันมองหทัยอย่างลึกซึ้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ยื่นแขนยาวๆออกมาโอบไหล่ของชัชนันท์เอาไว้อย่างเอาแต่ใจ"เสียงเบาเกินไป ภรรยาของผมได้ยินไม่ชัด"

เขาสีหน้าเคร่งขรึม

ในเวลานี้ ชัชนันท์รู้สึกว่าเขาดูมาดแมนสุดๆไปเลย

ความรู้สึกคับข้องใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจของเธอนั้น ก็จางหายไปจนหมดทันที

เพราะว่ามีเขาอยู่ด้วย ดังนั้นเธอก็เลยไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่มองดูเขารับบทเป็นผู้พิพากษาให้กับเธออย่างเงียบๆเท่านั้น

"แทนไทอย่าให้มันมากเกินไปนะ ถึงยังไงฉันก็อาวุโสกว่าคุณนะ"หทัยก้มหน้า กัดฟันพูดด่าออกมาเบาๆ

"......"แทนไทยกมุมปากอย่างเฉยชา สองตาจ้องมองหน้าของเธออย่างนิ่งลึก ท่าทางแน่วแน่ไม่ไหวติง

หทัยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ รู้สึกว่าตัวเองอับอายขายขี้หน้าอย่างถึงที่สุดแล้ว

เธอหันไปมองแทนไทอย่างนิ่งลึก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาหันมองไปที่หน้าของชัชนันท์ พร้อมกับพูดขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่เต็มใจ"ขอโทษ!"

เสียงนินทาของผู้คนรอบข้างยังคงดังต่อไป สายตาของผู้คนทำให้เธอไม่มีที่ให้หลบซ่อนแล้ว

ในชีวิตนี้ เธอไม่เคยอับอายขายขี้หน้าขนาดนี้มาก่อน!เธอแทบจะโกรธเกลียดสามีคนนี้ของชัชนันท์จนจะตายอยู่แล้ว!

แทนไทติดกระดุมชุดสูทเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับชัชนันท์"พวกเราไปกันเถอะ"

ชัชนันท์พยักหน้า

จากนั้นแทนไทก็กดเปิดประตูลิฟต์

ทั้งสองคนจากไป ท่ามกลางสายตาของเหล่าผู้คน ทิ้งเอาไว้แต่ความยุ่งเหยิงวุ่นวาย

วินาทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ทั่วทุกหุนแห่งก็เริ่มกลับสู่ความสงบ

ชัชนันท์มองเขาพลางยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ขอบคุณนะคุณห้า ขอบคุณที่คุณสวมบทเป็นแทนไทสามีของฉัน แสดงได้ดีมากขนาดนี้ แล้วก็ขอบคุณที่คุณช่วยระบายความโกรธให้กับฉันด้วย"

ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณที่มีต่อเขา

"เจ็บไหม?"ปลายนิ้วของเขาสัมผัสลงบนใบหน้าที่บวมของเธอ คิ้วขมวดแน่น

"นิดหน่อย"ชัชนันท์พูดตอบ

จากนั้น ชัชนันท์ก็ส่งข้อความไปหานลิน"นลิน เตรียมลงมือได้แล้ว"

ลิฟต์เลื่อนลงล่างอย่างรวดเร็ว

พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น

แค่มองตัวเลขของชั้นที่กำลังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

หลังจากที่มาถึงชั้นหนึ่งแล้ว เขาก็มองหาโซฟาหนังแท้สีดำในล็อบบี้ คางที่ละเอียดอ่อนยกเชิดขึ้นไปทางด้านนั้น"ไปนั่งรอผมตรงนู้นก่อน"

"ทำไมเหรอ?"ชัชนันท์พูดถาม