ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1642

เมื่อได้ยินเช่นนี้ การแสดงออกของซูจือหยูก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย

สิ่งที่ฉันพูดไปตอนเมื่อกี้นี้ ก็แค่อยากจะประชดพ่อเท่านั้นเอง แต่เมื่อนึกถึงเงาร่างของชายคนนั้นจริงๆ ซูจือหยูก็ยังคงกังวลใจในตัวเขามาก

นึกถึงว่าทากาฮาชิ มาจิคงจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ ซูจือหยูก็พูดโพล่งออกมาว่า “ครั้งหน้าตอนที่ฉันได้ไปคุยต่อหน้ากับทากาฮาชิ มาจิฉันจะเตือนเขาเองว่า ถ้าเขากล้าลงมือทำอะไรกับชายคนนั้นอย่างเงียบๆ หลังจากบรรลุความร่วมมือแล้ว งั้นฉันก็จะยุติความร่วมมือได้ตลอดเวลา!”

“ซุกซน!” ซูโสว่เต้าตำหนิอย่างดุดัน “ในฐานะที่เป็นตัวแทนของตระกูลซู ทุกอย่างจะต้องอยู่บนพื้นฐานของผลประโยชน์ตระกูลซู จะปล่อยให้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งส่งผลต่อผลประโยชน์ของตระกูลซูได้อย่างไร! ตราบใดที่เราสามมารได้รับเงื่อนไขข้อสัมปทานสูงสุดของทากาฮาชิ มาจิได้ ชีวิตและความเป็นตายของชายแปลกหน้าคนนี้มันจะเกี่ยวอะไรกับเรา!”

ซูจือหยูก็เริ่มรู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาเล็กน้อย เถียงอย่างเต็มปากเต็มคำว่า “ผู้ชายคนนั้นพยายามจะช่วยพี่น้องเด็กหญิงตัวเล็กๆ ถึงรุกรานตระกูลทากาฮาชิ ฉันจะทนดูให้ตระกูลทากาฮาชิฆ่าเขาไปได้อย่างไร?”

ซูโสว่เต้าพูดอย่างเหยียดหยามว่า “งั้นตอนที่ตระกูลทากาฮาชิฆ่าเขา คุณก็อย่าไปดูก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?”

ซูจือหยูพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ท่านพ่อ! ท่านจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร? ยังจะมีหลักการและจริยธรรมอยู่หรือไม่? ”

“หลักการและจริยธรรมงั้นเหรอ?” ซูโสว่เต้ากล่าวอย่างเย็นชาว่า “หลักการและจริยธรรมของผมก็คือผลประโยชน์ของตระกูลซูเท่านั้น เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลซูแล้ว ผมสามารถไม่รักษาหลักการและจริยธรรมใดๆ ทั้งสิ้นก็ได้!”

“คุณ.......”

ซูจือหยูโกรธจนพูดไม่ออก

ซูจือเฟยรีบพูดจบเกมในเวลานี้ “คุณพ่อ จือหยู พวกเราคุยเรื่องของธุรกิจเรายังไม่จบเลย ทำไมพวกคุณสองคนถึงเถียงกันขึ้นมาอีกล่ะ?”

ซูโสว่เต้าพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมองว่า “เอาล่ะๆ ไม่พูดถึงเรื่องไร้สาระเหล่านี้ จือหยู เรื่องที่คุณจะไปเรียน เอ็มบีเอ เราค่อยมาคุยกันหลังจากที่คุณกลับมา”

“ไม่ต้องคุยแล้ว” ซูจือหยูพูดด้วยท่าทางที่เย็นชาว่า “หนังสือแจ้งการรับเข้าเรียนของโรงเรียนธุรกิจฮาร์วาร์ดได้ส่งเข้ามายังอีเมลของฉันเรียบร้อยแล้ว ทางโรงเรียนจะเปิดเทอมในเดือนสิงหาคม และฉันจะออกเดินทางไปในเดือนพฤษภาคม”