ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6094
แต่ว่า ตอนที่โจวเหลียงเวิ่นสลับกระเป๋าซื่อฟางเป่าจ้วง ก็เดาเอาไว้แล้วว่ามือถือจะต้องเป็นสิ่งสำคัญที่อีกฝ่ายตรวจค้น ดังนั้นจึงเตรียมแผนรับมือเอาไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว นำเบาะแสที่มีค่าทั้งหมดลบอย่างสะอาดหมดจดไปหมดแล้ว
มือถือไม่มีแบตฯ ก็เป็นความตั้งใจของเขา ก็เพื่อพิสูจน์หลักฐานหน่อยว่า อีกฝ่ายจะตรวจมือถือของตนเองหรือไม่ รวมทั้งอีกฝ่ายทำงานได้ละเอียดรอบคอบเหมือนกันกับตนหรือไม่
ตอนนี้ หลังจากที่เปิดมือถือยังมีแบตฯอยู่70% ก็หมายความว่าอีกฝ่ายทำงานไม่ได้ไม่ละเอียดรอบคอบเท่ากับตน ถ้าหากเป็นตนจัดการเรื่องนี้ ในเมื่อมือถืออยู่ในสถานะที่ไม่มีแบตฯ ถ้าอย่างนั้นหลังจากที่ก๊อปปี้ข้อมูลเสร็จ ก็จะต้องใช้แบตฯของมือถือเครื่องนี้ให้หมด จนปิดเครื่องไปเอง
ดังนั้น ในเวลานี้เอง ในใจของโจวเหลียงเวิ่นถึงได้โล่งอกถึงที่สุด
เมื่อเห็นความสะเพร่าด้านนี้ของตระกูลรอธส์ไชลด์ นี่ทำให้เขาเชื่อมั่นว่า เย่เฉินจะต้องมีหนทาง นำซื่อฟางเป่าจ้วงออกไปจากนครนิวยอร์ก ภายใต้การอารักขาอย่างเข้มงวดของตระกูลรอธส์ไชลด์อย่างแน่นอน
ไม่แน่ว่า ตอนนี้มันก็อาจจะอยู่ระหว่างทางกลับไปที่หัวเซี่ยแล้วก็ได้!
เวลานี้ ผู้พิพากษาใหญ่ที่อยู่ด้านข้างก็อับอายเป็นอย่างยิ่ง รีบกล่าวให้คำมั่นสัญญา: “คุณโจววางใจ ผมจะนำเรื่องนี้รายงานกลับไปยังตำรวจนครนิวยอร์ก ให้พวกเขาสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด ดูว่าเป็นใครกันแน่ที่ใช้มือถือของคุณ”
โจวเหลียงเวิ่นยิ้มเล็กน้อยทันที กล่าวอย่างใจกว้าง: “ช่างเถอะผู้พิพากษาใหญ่ เรื่องนี้ผมก็ไม่เอาความแล้ว”
ผู้พิพากษากับไบรอันถอนหายใจยาวพร้อมกัน ถ้าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ก็จะเป็นข่าวฉาวอีกเรื่องของหน่วยงานตุลาการ ถ้าหากเกิดการตอบโต้แบบลูกโซ่ขึ้นอีกครั้ง ผลที่ตามจะต้องต้านทานไม่ไหวจริงๆ
ดังนั้นผู้พิพากษาใหญ่รีบยื่นเอกสารให้แก่โจวเหลียงเวิ่น เอ่ยปากกล่าว: “ถ้าหากว่าคุณโจวไม่มีข้อคิดเห็นเกี่ยวกับการปล่อยตัวละก็ รบกวนเซ็นชื่อที่ด้านบนด้วย หลังจากเซ็นชื่อแล้ว เอกสารนี้จะมีผลทันที คุณก็จะเป็นอิสระ”
โจวเหลียงเวิ่นพยักหน้า หยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อของตนเองลงบนตำแหน่งเซ็นชื่อ
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...