ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6093
เมื่อพูดถึงตรงนี้ โจวเหลียงเวิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย: “ผมหวังเป็นอย่างยิ่งที่บรรดาผู้คนจะสามารถจดจำได้ จดจำเอาไว้ว่าบรรพบุรุษของพวกเขา เคยใช้วิธีการที่ไร้เกียรติเป็นอย่างยิ่ง จากตะวันออก จากหัวเซี่ย แย่งชิงทรัพยากรจำนวนมาก ทั้งยังก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายอย่างน่าเวทนานับไม่ถ้วน ผมหวังว่าบรรดาผู้คนจะจดจำ ความชั่วร้าย ที่มากเกินจะบรรยายของบรรพบุรุษพวกเขาเอาไว้ตลอดไป!”
“ฉะนั้น ผมไม่สามารถรับเงินของพวกเขาได้ ยิ่งไม่ต้องการ!”
ผู้พิพากษาลำบากใจทันที ถ้าหากโจวเหลียงเวิ่นไม่รับเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียว ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เขาปฏิเสธเงินค่าชดเชยนี้นั้นจะต้องก่อให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของประชาชนขึ้นอีกครั้ง และเมื่อประชาชนวิจารณ์เรื่องนี้ขึ้นมา ภายในใจจะคิดว่า จะต้องเป็นเพราะตระกูลรอธส์ไชลด์นำพาความเจ็บปวดมาให้เขามากจนเกินไป ดังนั้นเขาถึงไม่สนใจต่อเงินทองที่น่างดึงดูดใจจำนวนมากโดยสิ้นเชิง ยืนกรานไม่รับเงินของตระกูลรอธส์ไชลด์แม้แต่สตางค์แดงเดียว
ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ ตระกูลรอธส์ไชลด์จะต้องถูกสังคมวิพากษ์วิจารณ์มากกว่าเดิมแน่นอน
และเวลานี้ เจ้าหน้าที่เรือนจำที่ไม่พูดจามาตลอดที่อยู่ด้านข้างรีบเดินมาข้างหน้า กล่าวอย่างสุภาพ: “สวัสดีคุณโจว ผมคือไบรอัน ไวท์รองพัศดีเรือนจำบรูคลิน ผมเป็นตัวแทนของเรือนจำบรูคลิน ผมขอแสดงความขอโทษอย่างสุดซึ้งสำหรับการปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมทั้งหมดที่คุณได้ประสบพบเจอตอนที่อยู่ในเรือนจำบรูคลิน สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ พวกเราเองก็จะจ่ายเงินค่าชดเชยสำหรับความไม่ยุติธรรมที่คุณได้รับเช่นกัน......”
โจวเหลียงเวิ่นกล่าว: “คุณวางใจ หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป ผมไม่มีทางหยิบยกเรื่องเงินค่าชดเชยกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นตระกูลรอธส์ไชลด์ หรือว่าเรือนจำบรูคลิน หรือแม้กระทั่งทั้งระบบตุลาการของสหรัฐอเมริกา”
พูดไป เขาถามไบรอันคนนั้น: “ในเมื่อผมได้ถูกประการว่าได้รับการปล่อยตัวแล้ว ถ้าอย่างนั้นขอถามว่าสิ่งของส่วนตัวของผมจะคืนให้ผมได้ไหม?”
“ได้ได้ได้ ได้แน่นอน!”
ไบรอันพยักหน้าซ้ำๆโดยไม่ลังเล จากนั้นหยิบกระเป๋าเครื่องใช้สำหรับใช้ที่เรือนจำโดยเฉพาะใบหนึ่งออกมา จากในกระเป๋าเดินทางที่พกติดตัว ด้านบนมีผนึก รวมทั้งข้อมูลส่วนตัวของโจวเหลียงเวิ่น
เขานำกระเป๋าเครื่องใช้ยื่นให้แก่โจวเหลียงเวิ่น เอ่ยปากกล่าว: “คุณโจว สิ่งของส่วนตัวของคุณอยู่ในนี้ทั้งหมด คุณโปรดตรวจนับดูว่ามีอะไรสูญหายหรือไม่”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...