ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6096
เฉินจื้อหมินตอบกลับ: “ถูกต้อง ง่ายดายแบบนี้ละครับ”
ท่านเอิร์ลจงหย่งตอบกลับด้วยความสงสัย: “เรื่องที่สามารถทำสำเร็จได้ง่ายดายขนาดนี้ ทำไมผู้มีพระคุณจะต้องให้พวกเราสองคนร่วมมือกัน? ด้วยความสามารถของนาย เพียงคนเดียวก็จัดการได้แล้ว”
เฉินจื้อหมินตอบ: “คุณพูดว่าเรื่องทั้งหมดนี่ราบรื่น ถ้าหากระหว่างทางเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ด้วยความสามารถของกระผม ไม่สามารถทำให้ไร้ข้อผิดพลาดได้แน่นอน ผู้มีพระคุณให้คุณมาที่นี่ น่าจะคิดเอาไว้แล้วเพื่อรับประกันความปลอดภัยเพิ่มขึ้นอีกทาง”
ในใจของท่านเอิร์ลจงหย่งมีความไม่สบายใจเล็กน้อย
เขายังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่า ภารกิจนี้จะสามารถบรรลุผลอย่างสมบูรณ์ได้ง่ายดายขนาดนี้
ดังนั้น เขาจึงเตือนสติตัวเองในใจ: “จะต้องจับตามองคนแซ่โจวคนนั้นเอาไว้ให้ดี แล้วก็ต้องระวังสภาพแวดล้อมเอาไว้ให้ดีๆ ห้ามประมาทและเกิดความผิดพลาดใดๆไม่ได้อย่างเด็ดขาด!”
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็บินลงมาจากฟ้า ลงจอดที่ลานจอดชั้นบนของโรงพยาบาลแมนฮัตตันอย่างมั่นคง
ภายในห้องโดยสารของเฮลิคอปเตอร์ นอกจากนักบินแล้ว ยังมีเฉินจื้อหมินนั่งอยู่
เฉินจื้อหมินทำตามคำสั่งของเย่เฉิน หลังจากที่ขับรถมาเจอกับนักบินก่อนล่วงหน้า ให้โดยสารมากับเฮลิคอปเตอร์มายังชั้นบนของโรงพยาบาลแมนฮัตตัน
ทันทีที่เฮลิคอปเตอร์ลงจอด เฉินจื้อหมินจึงกล่าวกับนักบิน: “ไม่ต้องดับเครื่องเฮลิคอปเตอร์ นายไปก่อน ฉันรออยู่ที่นี่ก็พอ”
นักบินกล่าวถามด้วยสีหน้าสงสัย: “ประธานเฉิน.....คุณ......คุณขับเฮลิคอปเตอร์เป็นเหรอครับ?”
เฉินจื้อหมินกล่าวเรียบๆ: “เหลวไหล ถ้าหากไม่เป็น ทำไมฉันต้องให้นายไปก่อน?”
นักบินไม่ได้เป็นสมาชิกขององค์กรพั่วชิง เขาเป็นเพียงนักบินของบริษัทการบินแห่งหนึ่งภายใต้การดูแลของตระกูลอานเท่านั้น บริษัทที่เขาทำงาน รวมทั้งเฮลิคอปเตอร์ที่เขาขับ ล้วนเป็นกิจการของตระกูลอาน
อีกทั้ง บริษัทการบินแห่งนี้ ก็อยู่ภายใต้การดูแลของเฉินจื้อหมินมาตลอด ดังนั้นนักบินจึงไม่กล้าขัดเจตนารมณ์ของเขา
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...