ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5887

ในใจเซียวฉางควนรู้สึกแย่มากไปอีก

แม้ว่าเขาจะอยากตบหม่าหลันสักสองฉาด แต่เขาก็รู้ว่า คำพูดของหม่าหลันกดดันตัวเองอยู่ตลอด ถ้าเวลานี้ตัวเองทำตามเย่เฉิน พูดขอเงินเย่เฉินจริง ๆ ก็คง นั่นไม่ใช่ขายหน้าหรอกหรือ？

เย่เฉินเห็นเขาลังเลไม่พูดสักที ในใจก็รู้สึกหมดหนทาง จึงเลิกห่วงเขา เออออตามคำพูดเซียวฉางควน แล้วจึงพูดว่า：“พ่อ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลความปลอดภัยตัวเองอย่างดี ถ้าไม่มีอะไรผมไปเก็บของก่อน ค่ำก็จะเดินทางไปสนามบินแล้ว”

ใคร ๆ ก็เป็นลาที่ลงไปตามทางลาด แต่เซียวฉางควนนั้นเป็นลาที่ถูกคนลากลงมาจากทางลาดอยู่เสมอ หม่าหลันพูดไม่กี่คำก็ทำให้เขาพูดไม่ออกได้ เขาก็ได้แต่ไหลไปตามคำพูดของหม่าหลัน นี่คือจุดอ่อนนิสัยของและก็เป็นกุญแจสำคัญที่หม่าหลันรับมือเขา

เย่เฉินก็รู้ดีว่านิสัยเขาเปลี่ยนยาก ดังนั้นจึงไม่ให้โอกาสเขาอีก พอพูดจบ ก็หันหลังกลับเข้าไปในลิฟต์

เซียวฉางควนเห็นเย่เฉินจะขึ้นไปชั้นบน ในใจก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้น

เมื่อมองหม่าหลันที่มีรอยยิ้มของผู้ชนะ ก็รู้สึกว่าตัวเองตายเสียดีกว่า

เย่เฉินที่ขึ้นไปชั้นบนก็ถอนหายใจ เซียวฉางควนผู้เป็นพ่อตาเมื่อไหร่จะฝ่าฟันความลังเลและความอ่อนแอในจิตใจตัวเองได้ เมื่อไหร่ถึงจะดำเนินชีวิตตามที่ตัวเองต้องการอย่างแท้จริงได้นะ

……

เก็บของเสร็จ จนค่ำ เย่เฉินก็ออกจากบ้านคนเดียว ตั้งใจจะขับรถไปสนามบิน

ลงลิฟต์มาที่ชั้นหนึ่ง ก็เห็นเซียวฉางควนพ่อตาสูบบุหรี่อยู่ในปาก ยืนขึ้นมาจากโซฟา พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“ลูกเขยคนดี จะเดินทางไปแล้วเหรอ？”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย：“ใช่ครับพ่อ ตอนนี้จะเดินทางไปสนามบิน”

เซียวฉางควนลูบมือ กำลังอยากพูดอะไร จู่ ๆ หม่าหลันก็เดินโซเซลงมาจากบันได แล้วพูดเสียงดังว่า：“นี่ ๆ ลูกเขยคนดี แม่มาส่งลูกแหละ！”