ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6092

ที่หัวเซี่ย การตัดสินเงินค่าชดเชยมักจะใช้รายรับเฉลี่ยต่อหัวเป็นการอ้างอิง ดังนั้นมักจะไม่สูงมาก แต่ที่สหรัฐอเมริกา ทันทีที่ลักษณะและผลกระทบร้ายแรง เงินค่าชดเชยอาจจะสูงทะลุฟ้า

หลายปีก่อนที่บริษัทสายการบริษัทของสหรัฐอเมริกาแห่งหนึ่งทำร้ายแพทย์ชาวเอเชียคนหนึ่งแล้วนำเข้าลากลงจากเครื่องบิน เรื่องนั้นถูกคนเปิดโปงบนอินเทอร์เน็ต ทำให้เกิดผลกระทบร้ายแรงเป็นอย่างมาก ผลสุดท้ายทั้งสองฝ่ายบรรลุความเข้าใจกัน จำนวนเงินกลับไม่ได้เป็นที่เปิดเผยต่อสาธารณะ แต่ข่าวที่รายงานมาจากหลายช่องทาง เป็นไปได้สูงที่เงินค่าชดเชยจะสูงถึง1.4ร้อยล้านดอลลาร์

การชดเชยประเภทนี้ ที่หัวเซี่ยเป็นเรื่องที่จินตนาการไม่ได้ แต่ที่สหรัฐอเมริกา กลับมีไม่น้อย

ในเมื่อตระกูลรอธส์ไชลด์คิดว่าตัวเองดวงซวย ยอมรับอย่างฝืนใจว่าเป็นความผิดของตนเอง ถ้าอย่างนั้นตามคติกำหนดนิยมของสังคมสหรัฐอเมริกา โจวเหลียงเวิ่นสามารถเรียกร้องเงินค่าชดเชยจำนวนมหาศาลจากพวกเขาได้ทันที

อีกทั้ง ด้วยผลกระทบของเรื่องในครั้งนี้ ขอเพียงทนายเชี่ยวชาญมากพอ ให้ตระกูลรอธส์ไชลด์ชดเชยสักสามร้อยล้านดอลลาก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

แต่ว่า โจวเหลียงเวิ่นในเวลานี้กลับกล่าวอย่างเรียบเฉยเป็นอย่างยิ่ง: “เงินค่าชดเชยก็ไม่ต้องหรอก รบกวนบอกทนายของตระกูลรอธส์ไชลด์ ให้พวกเขาจัดเตรียมข้อตกลงยุติคดีแบบไม่มีเงื่อนไข ผมยินดีเซ็น”

ผู้พิพากษาอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าวอย่างอดไม่ได้: “คุณโจว คุณแน่ใจว่าจะยุติคดีแบบไร้เงื่อนไขเหรอ? ถึงแม้ว่าสถานะของฉันจะไม่เหมาะที่จะพูดมากเกินไป แต่คดีนี้ดำเนินมาถึงตอนนี้ ประชาชนทั่วทั้งสหรัฐอเมริกาต่างก็ให้ความสนใจคุณ ถ้าหากคุณไม่เอาเงินค่าชดเชย นี่......จะยังไงก็ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่......”

ในเมื่อตระกูลรอธส์ไชลด์เลือกที่จะปล่อยตัวโจวเหลียงเวิ่น ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์หรือเหตุผลล้วนจะให้เงินค่าชดเชยที่สมเหตุสมผลกับโจวเหลียงเวิ่น แบบนี้ถึงจะทำให้ประชาชนที่สนใจเรื่องนี้รู้สึกถึงความพึงพอใจได้ และย้ายสายตาออกไปด้วยความเต็มใจ

แต่ว่า ถ้าหากโจวเหลียงเวิ่นไม่ได้รับเงินค่าชดเชย ไม่ว่าจะเป็นตระกูลรอธส์ไชลด์ไม่ใช้ หรือว่าเขาไม่รับ เรื่องนี้จะต้องทำให้ประชาชนที่สนใจรู้สึกถึงความจิตใจไม่เป็นสุข ผลสุดท้ายไม่สามารถขจัดเรื่องคาใจได้

ผู้พิพากษาใหญ่กับตระกูลรอธส์ไชลด์มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น ย่อมไม่ต้องการให้เรื่องนี้ยังเหลืออะไรทิ้งทวนเอาไว้ในตอนสุดท้าย ขอเพียงแค่เรื่องนี้ทั้งสองฝ่ายมีผลลัพธ์ยอมความกันที่สามารถทำให้ทุกคนพึงพอใจได้ เรื่องนี้ก็จะค่อยๆหายไปจากสายตาของประชาชน สุดท้ายจะไม่มีใครจดจำได้อีก

ดังนั้น เขาจึงกล่าวชักจูงโจวเหลียงเวิ่น: “คุณโจว ผมรู้ว่าตระกูลของคุณเป็นตระกูลที่ร่ำรวย ไม่ได้สนใจเรื่องเงินสักเท่าไหร่ แต่ยังไงก็หวังว่าคุณจะไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างรอบคอบ คุณได้รับการใส่ร้าย ได้รับความทรมาน คุณควรจะได้รับเงินค่าชดเชย และตระกูลรอธส์ไชลด์ได้ทำร้ายคุณจริง แล้วก็ควรจะชดใช้ให้สาสมจากเหตุครั้งนี้และจ่ายราคาที่แสนเจ็บปวด”

โจวเหลียงเวิ่นส่ายหน้าเบาๆ กล่าวพร้อมรอยยิ้ม: “เงินค่าชดเชยไม่จำเป็นจริงๆ ถ้าหากผมรับเงินของพวกเขา ยังเป็นเงินจำนวนมากอีกด้วย จิตใจของทุกคนที่รอดูเรื่องนี้ก็จะเกิดความเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ ตอนแรกทุกคนเริ่มจากการสงสารผม ยินดีที่จะเรียกร้องความยุติธรรมเพื่อผม ค่อยๆเปลี่ยนไป สุดท้ายกลายเป็นอิจฉาผม ริษยาผม ถึงขนาดอยากจะแทนที่ผม กลายเป็นผม”

“ในระหว่างขั้นตอนนี้ ผู้ที่กระทำการอย่างป่าเถื่อนในสายตาของพวกเขา จะค่อยๆกลายเป็นผู้ที่ไม่ป่าเถื่อนอีกต่อไป แต่จะกลายเป็นผู้บริจาคที่ร่ำรวยล้นฟ้า นี่เป็นไปในทางตรงกันข้าม กับต้องการทั้งหมดของผม ผมไม่สามารถรับเอาไว้ได้จริงๆ!”

ผู้พิพากษากล่าวถามอย่างประหลาดใจ: “คุณโจว สิ่งที่คุณต้องการคืออะไรกันแน่?”

โจวเหลียงเวิ่นเพิ่มความดังของเสียง กล่าวอย่างจริงจัง: “สิ่งที่ผมต้องการ คือทุกคนจะสามารถจดจำเรื่องนี้ จดจำเอาไว้ว่าตระกูลรอธส์ไชลด์เป็นผู้ย่ำยีกฎหมายของสหรัฐอเมริกา จดจำว่าพวกเขาใช้อุปกรณ์ของหลวงเพื่อประโยชน์ส่วนตัว นำทั้งเรือนจำมาควบคุมเอาไว้ในมือของตน จดจำว่าพวกเขาใช้ศาลเตี้ยมาทรมานคน เพื่อให้บรรลุถึงจุดประสงค์ของตนเอง”