ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6092
ที่หัวเซี่ย การตัดสินเงินค่าชดเชยมักจะใช้รายรับเฉลี่ยต่อหัวเป็นการอ้างอิง ดังนั้นมักจะไม่สูงมาก แต่ที่สหรัฐอเมริกา ทันทีที่ลักษณะและผลกระทบร้ายแรง เงินค่าชดเชยอาจจะสูงทะลุฟ้า
หลายปีก่อนที่บริษัทสายการบริษัทของสหรัฐอเมริกาแห่งหนึ่งทำร้ายแพทย์ชาวเอเชียคนหนึ่งแล้วนำเข้าลากลงจากเครื่องบิน เรื่องนั้นถูกคนเปิดโปงบนอินเทอร์เน็ต ทำให้เกิดผลกระทบร้ายแรงเป็นอย่างมาก ผลสุดท้ายทั้งสองฝ่ายบรรลุความเข้าใจกัน จำนวนเงินกลับไม่ได้เป็นที่เปิดเผยต่อสาธารณะ แต่ข่าวที่รายงานมาจากหลายช่องทาง เป็นไปได้สูงที่เงินค่าชดเชยจะสูงถึง1.4ร้อยล้านดอลลาร์
การชดเชยประเภทนี้ ที่หัวเซี่ยเป็นเรื่องที่จินตนาการไม่ได้ แต่ที่สหรัฐอเมริกา กลับมีไม่น้อย
ในเมื่อตระกูลรอธส์ไชลด์คิดว่าตัวเองดวงซวย ยอมรับอย่างฝืนใจว่าเป็นความผิดของตนเอง ถ้าอย่างนั้นตามคติกำหนดนิยมของสังคมสหรัฐอเมริกา โจวเหลียงเวิ่นสามารถเรียกร้องเงินค่าชดเชยจำนวนมหาศาลจากพวกเขาได้ทันที
อีกทั้ง ด้วยผลกระทบของเรื่องในครั้งนี้ ขอเพียงทนายเชี่ยวชาญมากพอ ให้ตระกูลรอธส์ไชลด์ชดเชยสักสามร้อยล้านดอลลาก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้
แต่ว่า โจวเหลียงเวิ่นในเวลานี้กลับกล่าวอย่างเรียบเฉยเป็นอย่างยิ่ง: “เงินค่าชดเชยก็ไม่ต้องหรอก รบกวนบอกทนายของตระกูลรอธส์ไชลด์ ให้พวกเขาจัดเตรียมข้อตกลงยุติคดีแบบไม่มีเงื่อนไข ผมยินดีเซ็น”
ผู้พิพากษาอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าวอย่างอดไม่ได้: “คุณโจว คุณแน่ใจว่าจะยุติคดีแบบไร้เงื่อนไขเหรอ? ถึงแม้ว่าสถานะของฉันจะไม่เหมาะที่จะพูดมากเกินไป แต่คดีนี้ดำเนินมาถึงตอนนี้ ประชาชนทั่วทั้งสหรัฐอเมริกาต่างก็ให้ความสนใจคุณ ถ้าหากคุณไม่เอาเงินค่าชดเชย นี่......จะยังไงก็ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่......”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...