ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6095
โจวเหลียงเวิ่นเห็นข้อความฉบับนี้ ก็เดาได้ทันที ข้อความนี้จะเป็นเย่เฉินส่งมาแน่นอน
เย่เฉินสหรัฐอเมริกามีตระกูลเฟ่ยคอยช่วยเหลือ ยังมีสมาชิกคนสำคัญของตระกูลรอธส์ไชลด์ถูกเขาบีบบังคับ ได้เบอร์มือถือของตนก็คือเรื่องง่าย
เพียงแต่โจวเหลียงเวิ่นคิดไม่ถึงว่า จังหวะของเย่เฉินจะแม่นยำขนาดนี้
มือถือของตนเพิ่งเปิดได้ไม่นาน ข้อความของเขาก็ส่งมาแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำ: “หรือว่าคุณชายเย่จะอยู่แถวนี้?”
โจวเหลียงเวิ่นคาดเดาไม่ผิด
เนื่องจากเย่เฉินได้ยินบทสนทนาของทุกคน รู้ว่ามือถือขงโจวเหลียงเวิ่นได้เปิดเครื่องแล้ว ดังนั้นถึงได้ให้หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ไกลถึงหัวเซี่ย ใช้เบอร์โทรศัพท์เสมือนที่ไม่สามารถติดตามย้อนกลับได้ ส่งข้อความมาให้โจวเหลียงเวิ่น ใช้สิ่งนี้เพื่อส่งสัญญาณให้แก่โจวเหลียงเวิ่น ให้เขารู้ว่า ตนจะช่วยเขาออกไปแน่นอน
ถ้าหากไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ โจวเหลียงเวิ่นยังไม่ยอมที่จะออกจากสหรัฐอเมริกา ตามวิธีการคิดของเขา ในเมื่อเขาถูกตัดสินว่ามีความผิด ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรับโทษจำคุกที่สหรัฐอเมริกาให้จบสิ้น หลังจากนั้นค่อยออกจากเรือนจำกลับไปยังหัวเซี่ยอย่างสะอาดหมดจด
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผู้พิพากษาใหญ่ประกาศปล่อยตัวเขาต่อหน้าแล้ว เขาสามารถออกจากสหรัฐอเมริกาได้ทุกเมื่อ อีกทั้งไม่ต้องแบกรับโทษฐานนักโทษหลบหนี
ดังนั้น เขารีบตอบข้อความกลับหนึ่งฉบับ ด้วยข้อความง่ายๆ มีเพียงแค่สองคำ ขอบคุณ
เขารู้ว่า เบอร์ของอีกฝ่ายถึงแม้ว่าจะไม่สามารถติดตามได้ แต่เนื้อหาของข้อความได้บันทึกไว้ในเซอร์เวอร์ของบริษัทอเมริกันคอมมิวนิเคชั่นเรียบร้อยแล้ว ตระกูลรอธส์ไชลด์รวมทั้งคนที่มีเงินมีอำนาจอื่นๆ สามารถดึงข้อมูลพวกนี้ได้ทุกเมื่อ
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...