เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5886

เซียวฉางควนโดนว่าแบบนี้ ก็หน้าแดงก่ำทันที พูดไปอย่างลังเลและโกรธจัดเล็กน้อยว่า：“ใครว่าผมจะเอาเงินลูกเขยคนดี ผมพูดเหรอ？ผมเรียกลูกเขยคนดีเพราะอีกเรื่อง คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่น！”

หม่าหลันได้ยินอย่างนี้ ก็ไม่เถียงกับเขาอีก แต่หันไปหาเย่เฉินแล้วพูดว่า：“ลูกเขยคนดี เขาพูดอะไรลูกได้ยินแล้วใช่ไหม ไม่ว่าเขาจะทำตัวน่าสงสารแค่ไหน ลูกก็อย่าให้เขาสักแดง！”

เซียวฉางควนโมโหทันที เงยหน้าขึ้นว่า：“หม่าหลัน ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้？เรื่องเงินนี่พูดอยู่ได้ไม่จบใช่ไหม？”

หม่าหลันจงใจส่ายหน้า พูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า：“ทำไม？ในเมื่อคุณไม่ได้มาขอเงินลูกเขยคนดี งั้นฉันบอกลูกเขยคนดีไม่ต้องให้เงินคุณ แล้วคุณโกรธทำไม？”

“คุณ……คุณ……”เซียวฉางควนคิดไม่ถึงว่า หม่าหลันจะป้องกันตัวเองได้แกร่งขนาดนี้ เปิดโปงความคิดของตัวเองออกมา โดนเธอพูดขนาดนี้แล้ว แล้วตัวเองจะมีหน้าไปขอเงินเย่เฉินได้อย่างไรล่ะ？

เซียวฉางควนที่มีแต่เสียเปรียบ ไม่อาจตอบโต้ได้เลย จึงได้แต่พูดด้วยความโกรธ：“ผม……ผมไม่ได้คิดจะเอาเงินลูกเขยคนดี ……ผมแค่อยากเตือนลูกเขยคนดี ออกไปข้างนอกระวังตัวด้วย！”

หม่าหลันจงใจแกล้งทำเป็นถอนหายใจอย่างโล่งอก พร้อมกับเอามือสองข้างลูบหน้าอกไขว้กัน และพูดด้วยความกลัวว่า：“โหยเซียวฉางควน คุณทำฉันตกใจเสียจริง ฉันคิดว่าคุณจะหน้าด้านขอเงินลูกเขยคนดี！ลูกเขยคนดีหาเงินอย่างยากลำบาก คุณมีมือมีเท้า อย่าใช้เงินเขาเลย”

เซียวฉางควนพูดด้วยความโกรธว่า：“ผมว่านะหม่าหลัน เกิดอะไรขึ้นกับคุณเหรอ？ผมก็บอกแล้วไงไม่ได้คิดจะเอาเงินกับลูกเขยคนดี คุณเอาแต่พูดเหน็บไม่จบใช่ไหม？”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน