หมอหญิงเจ้าเสน่ห์ นิยาย บท 4

มู่หรงซิ่วอวิ๋นอุ้มหรงจื่อขึ้นมาอย่างวิตก “ท่านพ่อ ข้าไม่ต้องการพรทั้งสามข้ออีกต่อไป ข้าเพียงอยากรับเลี้ยงนาง! ข้าชอบนาง!”

มู่หรงอ๋าวไม่ประสงค์อ่อนข้อ "แต่ซิ่วเอ๋อร์ ดวงตาของนาง...ทั้งยังมีสตรีที่เสียชีวิตสองคน ใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!"

"ดวงตาของนางงามนัก" ใบหน้าเล็ก ๆ ของมู่หรงซิ่วอวิ๋นเต็มไปด้วยความมั่นใจ “แม่ของนางจากไปแล้วแล้ว แต่นี้ไปข้าจะเป็นพี่ชายให้นาง ท่านพ่อ แม้ท่านไม่ชอบนางก็ไม่เป็นไร ข้าจะดูแลนางอย่างดีเอง”

หรงจื่อรู้สึกสับสน เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของนาง?

“ไม่ได้คือไม่ได้!” ใบหน้าของมู่หรงอ๋าวมืดลง

“โอ้...ท่านพ่อรังแกข้า...”

ดวงตาของมู่หรงซิ่วอวิ๋นเป็นสีแดง เขารู้ไม่ดีและพยายามกลั้นน้ำตาไว้

มู่หรงอ๋าวไม่ต้องการให้เขารู้ไม่ดีและเสียใจ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากตกลงอย่างไม่เต็มใจ

มู่หรงซิ่วอวิ๋นเช็ดน้ำตาและแลบลิ้นใส่หรงจื่ออย่างซุกซน เขารู้ว่าวิธีนี้ได้ผล

ในท้ายที่สุด หรงจื่อก็ถูกพากลับไปยังตระกูลมู่หรง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตระกูลมู่หรงก็มีคุณหนูสี่คนใหม่

สิบสี่ปีต่อมา

ในจวนมู่หรง

สาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูที่ปิดอยู่ นางดูร้อนรนและกระวนกระวาย

นางรออยู่ที่ประตูเป็นเวลาครึ่งชั่วยามแล้ว ทว่าไม่เห็นปฏิกิริยาใด ๆ จากคนข้างใน

“คุณหนูสี่ พิธีเบิกเส้นลมปราณกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว หากท่านไม่ไปตอนนี้จะสายเอาได้ หากท่านเจ้าบ้านกล่าวโทษพวกเรา จะไม่มีพวกเราคนใดรับผิดชอบไหวหนาเจ้าคะ”

ช่างเป็นตัวปัญหาน่ารำคาญ!

นางไม่กล้าหย่อนยานในระหว่างพิธีเบิกเส้นลมปราณที่สำคัญเช่นนี้ หากมิใช่เพราะสถานะของคุณหนูสี่ นางคงรี่เข้าไปสั่งสอนนางแล้ว

“คุณหญิงสี่ รีบเปิดประตูเร็วเข้า...”

“คุณหนูสี่...”

หลังจากนางร้องเรียกนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดประตูก็เปิดออก

ร่างสีขาวค่อยๆ เดินออกมาอย่างแช่มช้า อาภรณ์สีขาวแขนยาวปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายสูงส่งเหนือจริง ราวกับเทพธิดาก้าวออกมาจากภาพวาด

นอกจากนี้ หญิงสาวยังสวมผ้าคลุมสีฟ้าที่ปิดหน้าผากของนาง ไม่แม้แต่จะเปิดเผยดวงตาของนาง ทำให้คนอื่นไม่สามารถมองใบหน้าของนางได้