หมอหญิงเจ้าเสน่ห์ นิยาย บท 3

“ท่านพ่อ ดูสิ มีกระท่อมไม้อยู่หลังหนึ่ง น่าจะมีคนอยู่ข้างใน ลองเข้าไปดูเถิด บางทีพวกเขาอาจจะรู้ทางออกก็ได้”

เมื่อสิ้นเสียงของนุ่มนวลของเด็กน้อย ร่างสองร่างก็เข้าไปในบ้านไม้ ภาพตรงหน้าทำให้พวกเขาตะลึง

มีหญิงทำคลอดที่มีใบหน้าบิดเบี้ยว มีร่างงามนอนจมกองเลือดและมีทารกน้อยอยู่ข้างๆ

“ท่านพ่อ...” มู่หรงซิ่วอวิ๋นตกตะลึง

แม้ว่าบุคลิกของเขาจะเป็นผู้ใหญ่เพียงใด ทว่าด้วยอายุเพียงสี่ขวบปี เขาไม่เคยเห็นฉากนองเลือดเช่นนี้มาก่อน

"ซิ่วเอ๋อร์ ไปกันเถิด" มู่หรงอ๋าวขมวดคิ้วและหันไปจากไปโดยไม่พูดอะไร

เป็นการดีกว่าที่จะออกไปโดยเร็วที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาใด ๆ

มู่หรงซิ่วอวิ๋นมองไปที่หรงจื่อในห่อผ้าของนางและขมวดคิ้ว

ช่างเป็นตุ๊กตาตัวน้อยที่น่าสงสาร

มีความรู้สึกหนึ่งดึงดูดเขา มู่หรงซิ่วอวิ๋นปัดมือของ มู่หรงอ๋าวและเดินไปหาหรงจื่อ

มู่หรงอ๋าวตกตะลึงและขมวดคิ้วหนักยิ่งขึ้น "ซิ่วเอ๋อร์ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"

ดวงตาของมู่หรงซิ่วอวิ๋นเป็นประกาย “ท่านพ่อ โปรดรอก่อน”

นี่ไม่ใช่นางมารผมขาว

หรงจื่อรู้สึกได้ว่ามีคนนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ นางจึงลืมตาขึ้น

ใบหน้าเล็กบอบบางปรากฏให้เห็นในสายตา

มันเป็นเพียงร่างเล็ก ๆ

เมื่อเห็นนางลืมตา มู่หรงซิ่วอวิ๋นก็อ้าปากเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

เด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่!

ที่สำคัญกว่านั้น เหตุใดดวงตาของนางจึง...เป็นสีม่วง? ราวกับแก้วผลึกสีม่วงที่ดีที่สุด เขาไม่เคยเห็นผู้ใดมีดวงตางดงามเช่นนี้มาก่อน!

รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของมู่หรงซิ่วอวิ๋น เขาโบกมือให้มู่หรงอ๋าวอย่างตื่นเต้น “ท่านพ่อ เด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่!”

"ซิ่วเอ๋อร์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เราต้องรีบไปแล้ว"

คิ้วเล็ก ๆ ของมู่หรงซิ่วอวิ๋นขมวดคเป็นปม “ท่านพ่อ นางน่าสงสารยิ่ง เราพานางไปด้วยได้หรือไม่?”

ในฐานะนายน้อยของบ้าน เขาต้องการน้องชายและน้องสาวมาตลอด

"ว่าอย่างไรนะ?" มู่หรงอ๋าวขึ้นเสียงและกระอักกระอ่วนยิ่ง