หมอหญิงเจ้าเสน่ห์ นิยาย บท 2

เสียงนั้นเกาะกุมหัวใจของนาง ทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดและขมขื่น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หรงจื่อไม่เคลื่อนไหวอีกเลย

โม่จียิ้มหยันใส่ฉินโหรวซึ่งนอนจมกองเลือดพร้อมแววเสียดสีบนใบหน้าของนาง

"ฮ่าฮ่า ข้าเห็นมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าและลูกของเจ้าจะได้กลับไปพบกันอีกครั้งในนรกแล้ว"

ฉินโหรวมองดูทารกที่หลับตาลงอีกครั้ง นางยกมุมปากของนางขึ้นอย่างอ่อนโยนแล้วมองไปที่โม่จีด้วยท่าทางอันเย็นชาและแน่วแน่

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าว่าเหตุใดเฟิ่นเทียนนจึงไม่ชอบเจ้า”

ใบหน้าของโม่จีบิดเบี้ยว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอิจฉาและความเกลียดชัง “ทั้งหมดมันเป็นเพราะเจ้า ผู้หญิงเลวไร้ยางอาย ยั่วยวนเขา!”

ฉินโหรวมองนางด้วยสายตาเฉยเมย “เจ้าฆ่าเรา เฟิ่นเทียนมีแต่จะเกลียดเจ้ามากขึ้น เขาเกลียดเจ้าจนถึงแก่น ถึงไม่มีเราเขาก็ไม่คิดยุ่งเกี่ยวกับเจ้า”

"ไร้สาระ! หุบปาก! ไปลงนรกเสีย!"

โม่จีกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ผมสีขาวยาวถึงข้อเท้าของนางปลิวไสวไปในอากาศ นางโจมตีฉินโหรวราวผีร้าย

นางรู้สึกหายใจไม่ออก ผมสีขาวของโม่จีรัดแน่นรอบตัวนาง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขาวซีดของนางพร้อมโลหิตไหลออกมาจากมุมปากของนาง

ลูกของนางยังมีชีวิตอยู่ ตราบเท่าที่นางตาย โม่จีก็จะจากไป ดังนั้นโม่จีจะไม่พาลใส่เด็กน้อย

"ฮ่าฮ่าฮ่า...ไปลงนรกเสีย! ข้าชนะแล้ว! เฟิ่นเทียนเป็นของข้า! เขาจะยอมแพ้เมื่อเขาไม่เจอเจ้า ถ้าเขาต้องการลูก ข้าจะให้กำเนิดเอง! ข้าก็เป็นเช่นเจ้าได้!"

โม่จีหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ผมสีขาวของนางค่อยๆ สะบัดขึ้นและฟาดลงบนพื้นอย่างแรง

เลือดพุ่งออกจากปากของฉินโหรว ร่างกายของนางสั่นสะท้านและลมหายใจของนางก็แผ่วเบาราวกับผ้าไหม

เลือดกระเซ็นบนใบหน้าของหรงจื่อ มันร้อนราวกับจะแผดเผานาง หัวใจของนางดูเหมือนจะถูกบีบไว้ในกำมือ

เหตุใดนางจึงรู้สึกแย่เช่นนี้?

หรงจื่อลืมตาขึ้นและเห็นนางมารในชุดแดง หลังจากยืนยันว่าร่างเปื้อนเลือดบนพื้นเสียชีวิตแล้ว ผมสีขาวของนางก็คลายจากไป

พวกมันเป็นใคร?

"ลูกแม่"

เสียงเรียกที่อ่อนแรงดังขึ้นในหูของนาง

หรงจื่อรู้สึกประหลาดใจที่คนตายกลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางใช้แรงเฮือกสุดท้ายคลานไปหานาง ใบหน้าของนางซีดจนโปร่งใส

ฉินโหรวถอดสร้อยคอและใส่เข้าไปในห่อผ้าของหรงจื่อ มือที่เปื้อนเลือดของนางสัมผัสใบหน้าของหรงจื่อ