หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 100

อวี๋หวั่นชะงัก

ไป๋ถังเอ่ยด้วยใบหน้ามืดมน “เจ้าคงไม่คิดจะสวมใส่ชุดสามัญชนหลังแต่งงานหรอกกระมัง? เจ้าแต่งงานแล้ว และแต่งกับเยี่ยนจิ่วเฉา จากนี้ไปเจ้าก็คือฮูหยินของเมืองเยี่ยน และเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ต้าโจว เจ้าไม่อาจสวมชุดสามัญชนได้อีกต่อไป!”

“ทว่าในบ้านยังมีชุดใหม่ที่ยังไม่ได้สวมใส่อีกมากนัก” อวี๋หวั่นเอ่ยด้วยความเสียดายยิ่ง แต่เธอเข้าใจ ไป๋ถังเอ่ยถูกต้อง หลังจากงานแต่งงาน เธอควรจะทำตัวเหมือนคนที่แต่งงานแล้ว หากเธอไม่คิดถึงตัวเอง ก็ควรจะคิดถึงหน้าเยี่ยนจิ่วเฉา เดิมทีการแต่งงานกับหญิงในชนบท ก็เพียงพอจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะแล้ว หากหญิงในชนบทคนนี้ไม่อาจเป็นที่เชิดหน้าชูตาได้

อวี๋หวั่นคิดแล้ว ก็รู้สึกว่าตนไม่ควรทำให้อับอายนัก หลังอาหารกลางวัน จึงเดินทางไปเมืองหลวงกับไป๋ถัง

ยามนี้ไม่มีเวลาให้ตัดเย็บชุดใหม่แล้ว ซื้อได้เพียงเสื้อผ้าสำเร็จรูป ไป๋ถังพาอวี๋หวั่นไปที่ถนนซิ่วสุ่ย บนถนนนั้นเต็มไปด้วยร้านตัดเย็บและร้านขายผ้า

ไป๋ถังดึงมืออวี๋หวั่นพลางเอ่ยว่า “พวกเราค่อยๆ เลือก ไม่ต้องรีบร้อน หากฟ้ามืดก็พักบ้านข้า แล้วพรุ่งนี้เรามาเลือกกันต่อ”

อวี๋หวั่นพยักหน้า เราคนกันเอง ไม่เห็นจำเป็นต้องสุภาพ จริงไหม?

ทั้งสองเข้าไปในร้านตัดเย็บที่ชื่ออวิ๋นสุ่ยเจียน ร้านตัดเย็บหลังนี้กว้างขวาง มีสามชั้น ว่ากันว่า เถ้าแก่เนี้ยเป็นคนเจียงหนาน ฝีมือการเย็บปักถักร้อยของนางยอดเยี่ยม งานปักของนางเคยได้รับเชิญให้เข้าวัง บรรดาหญิงชั้นสูงและบุตรีขุนนางต่างมาที่นี่โดยเฉพาะ หากได้อาภรณ์ที่นางปักกับมือนับว่าน่าภาคภูมิใจ ไป๋ถังไม่ได้หวังว่าพวกนางจะได้ซื้อชุดที่สั่งทำ หวังเพียงชุดที่เหมาะสมเพียงไม่กี่ชุด

“ช่างเย็บปักทุกคนที่นี่ นางสอนเองกับมือ ฝีมือดีกว่าร้านอื่นที่เจ้าเคยเห็น ดูนี่สิ” ไป๋ถังเอ่ยพลางหยิบชุดเทพธิดาจันทราแขนกว้างที่แขวนอยู่บนชั้น กระโปรงตาข่ายโปร่ง เบาบางพลิ้วไหว การตัดเย็บปราณีตงดงาม ด้ายสีเงินที่ทะลุขึ้นมาราวกับแสงจันทร์ส่อง ยามพลิ้วไหว แสงจันทร์ก็เคลื่อนคล้อย

ไป๋ถังจินตนาการได้ว่าเมื่ออวี๋หวั่นสวมใส่มันแล้วจะงดงามเพียงใด “ชุดนี้แล้วกัน เจ้าลองใส่ดู!”

อวี๋หวั่นเปลี่ยนสวมชุดเทพธิดาจันทราแขนกว้าง จุดเด่นที่ใหญ่สุดของชุดนี้คือเอวที่รัดมาก ไขมันหน้าท้องเพียงเล็กน้อยก็ไม่ปรากฏให้เห็น เอวบางของอวี๋หวั่นยามคู่กับแขนเสื้อกว้าง ทำให้เธอดูผอมเพรียวสูงสง่า งดงามราวกับเทพธิดาผู้ไม่คลุกคลีกับเรื่องทางโลก

ไป๋ถังมองเธอด้วยความตกตะลึง นางรู้ว่าสตรีผู้นี้เป็นคนสวย แต่ไม่คิดว่าจะสวยได้สูงสง่าถึงเพียงนี้ ไม่ว่าบุตรีชนชั้นสูงคนใด หรือสตรีผู้ดีอันงามพร้อมจากตระกูลดัง คนดังคนใด นาทีนี้ทุกคนข้างกายเธอกลับดูหมองหม่นหมดราศี ร้านตัดเย็บทั้งหลังเงียบกริบ ดวงตาทุกคู่ถูกดึงดูดให้จับจ้องไปที่อวี๋หวั่น

พวกนางเคยเห็นกระโปรงชุดนี้มาก่อน แต่ไม่คิดว่าจะดูดีเพียงนี้?

กล่าวกันว่าไก่งามเพราะขน ทว่าบางครั้งไก่กลับเป็นขนเสียเอง

อวี๋หวั่นงดงามมากจนแม้แต่คนที่ผ่านไปมาก็ยังหยุดเดิน

มีเพียงความคิดเดียวในใจของไป๋ถัง ‘ซื้อ ซื้อ ซื้อ! ราคาเท่าไรก็ซื้อ!’

ขณะที่ไป๋ถังกำลังจะไปถามราคา ดรุณีอีกคนที่สวมชุดเทพธิดาจันทราแขนกว้างแบบเดียวกันก็เดินออกมา นางอายุน้อยกว่าอวี๋หวั่น แต่ใบหน้ากลับมิได้อ่อนโยนเท่าอวี๋หวั่น รูปร่างไม่ได้ผอมเท่าอวี๋หวั่น แต่ก็ไม่ถึงกับพุงป่อง หากไม่มีอวี๋หวั่นผู้สูงส่งล้ำค่าอยู่ข้างหน้า แม้นางจะไม่ได้ดูน่าทึ่ง แต่ก็ไม่ถึงกับน่าเกลียด เพียงแต่หลังจากที่ได้เห็นอวี๋หวั่นที่ทั้งตัวงดงามราวเทพธิดา แล้วมาเห็นนางจึงดูหมองมัวไปเล็กน้อย

เสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน

ตอนแรกนางตกใจ หลังจากนั้นนางก็เห็นอวี๋หวั่นที่แต่งตัวเหมือนตนอยู่ห่างไปไม่ไกล ใบหน้าของนางพลันเปลี่ยนเป็นสีเลือดหมูทันที

คนตาบอดก็ยังดูออกว่าอวี๋หวั่นแต่งตัวได้งดงามกว่า

นางเห็นชุดนี้เมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว ทว่าตอนนั้นนางอ้วนเกินไปที่จะใส่ เหตุนี้นางจึงทนหิวมากว่าสิบวัน และในที่สุดนางก็ใส่ได้ ทว่ากลับมีหญิงอื่นที่ดูเหนือกว่า!

หญิงสาวโกรธมาก เดินไปด้านหน้าพร้อมกับชี้หน้าอวี๋หวั่น “ผู้ใดใช้ให้เจ้าใส่ชุดนี้?”

อวี๋หวั่นมองไปที่นางอย่างประหลาดใจ จึงพบว่านางเลือกชุดแบบเดียวกับเธอ อวี๋หวั่นไม่คิดว่านางแต่งตัวน่าเกลียดอะไร เพียงแต่นางเลือกชุดที่ไม่ค่อยเข้ากับตนเอง

อวี๋หวั่นถามว่า “ใส่ไม่ได้หรือ? เจ้าซื้อไปแล้วหรือ?”

“ข้า…” หญิงสาวอึกอัก แน่นอนว่านางยังไม่ได้ซื้อ “ข้าลองก่อนเจ้า!”

อวี๋หวั่นจับดูกระโปรงและเอ่ยว่า “ที่เจ้าลองก็อยู่บนตัวของเจ้า ข้าไม่ได้ไปดึงมาจากตัวเจ้าเสียหน่อย”

ใช่ นางไม่อาจทำราวกับว่า ชุดที่นางลองใส่แล้ว หลังจากนั้นจะเป็นของนางคนเดียวทั้งหมด ขนาดองค์หญิงยังไม่เอาแต่ใจเช่นนี้

เมื่อเห็นว่าไม่มีเครื่องประดับใดบนศีรษะของอวี๋หวั่น มีเพียงปิ่นปักผมไม้ที่ซื้อมาจากแผงที่ตั้งอยู่บนพื้นเท่านั้น หญิงสาวมั่นใจว่าอวี๋หวั่นไม่ใช่บุตรสาวจากครอบครัวร่ำรวย นางจึงคิดจะอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น “ข้าจะเอาทั้งหมด! ถอดชุดที่เจ้าใส่อยู่ออกซะ!”

ไป๋ถังเดินไปด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมกับจ้องไปที่นาง “เจ้าบอกว่าจะเอาก็เอาสิ เราก็จะเอาเช่นกัน!”

หญิงสาวกวาดสายตามองไป๋ถังขึ้นลง ไป๋ถังนับว่าแต่งตัวใช้ได้ แต่ยังไม่อาจเทียบได้กับนาง