หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 102

บทที่ 102 งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่
Ink Stone_Romance
อวี๋หวั่นอยู่มาสองชาติก็ยังไม่เคยแต่งงาน ไม่รู้ว่าการแต่งงานต้องตื่นเช้าเพียงนี้ ไก่ฟ้าบ้านเธอยังไม่ขัน ก็ถูกป้าสะใภ้ใหญ่ขุดให้ลุกจากเตียงเสียแล้ว ป้าสะใภ้ใหญ่สวมเสื้อผ้าสีสันสดใสแต่เช้าตรู่ หวีเกล้ามวยผมเรียบร้อยเป็นมันวาว ประดับด้วยปิ่นเงินหยกที่ไม่ค่อยหยิบมาใช้ในวันธรรมดา พร้อมกับทาปากด้วยชาดสีแดง

อวี๋หวั่นมองป้าสะใภัใหญ่ด้วยความประหลาดใจ พลางเอ่ยออกมาจากใจ “ป้าสะใภ้ใหญ่ ท่านน่าจะแต่งตัวเช่นนี้ตั้งนานแล้ว ดูเด็กลงเป็นสิบปีแน่ะ”

ป้าสะใภัใหญ่หน้าแดง แสร้งถลึงตามองเธอ “อย่าเอ่ยเรื่อยเปื่อย! รีบตื่นได้แล้ว!”

อวี๋หวั่นมองหน้าต่างที่มืดสนิท พลางเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด “ไก่ขันแล้วหรือ?”

ป้าสะใภ้ใหญ่ทั้งโกรธทั้งขำ “ในบ้านเลี้ยงแต่แม่ไก่ เจ้าหวังให้แม่ไก่ร้องขันรึ?”

“เอ๊ก อีเอ๊ก เอ๊ก”

มีเสียงแม่ไก่ขันดังออกมาจากเล้าไก่จริงๆ

ป้าสะใภ้ใหญ่ “…”

อวี๋หวั่น “…”

วันนี้ไก่ฟ้ายอดเยี่ยมมาก แต่ละตัวออกไข่ถึงสองฟอง! ป้าใหญ่ขอให้ป้าจางมาช่วยเก็บไข่ และบอกว่าจะให้อวี๋หวั่นเอาไปกินไปที่จวนคุณชาย

อวี๋หวั่นจินตนาการว่าเธอกำลังถือตะกร้าไข่ไก่เข้าไปในจวนคุณชายท่ามกลางงานแต่ง…ก็สำลักพรวดออกมาอย่างรุนแรง

ป้าจางต้มไข่น้ำตาลทรายแดงหนึ่งชามให้อวี๋หวั่นกิน ป้าสะใภ้ใหญ่กังวลว่าอวี๋หวั่นอาจจะหิวในภายหลัง จึงบังคับให้อวี๋หวั่นกินเกี๊ยวไส้หมูผัดคะน้าสิบชิ้น อวี๋หวั่นอิ่มท้องกางจนเดินไม่ไหว ตอนนี้คนที่เป็นเฉวียนฝูมาถึงแล้ว

คนที่เป็นเฉวียนฝูนั้นแซ่อู๋ เป็นลูกพี่ลูกน้องในหมู่บ้านอู๋เจีย นางแต่งงานกับนายพรานผู้ซื่อสัตย์และให้กำเนิดบุตรชายสามคนและบุตรสาวหนึ่งคน พ่อแม่ของสามียังมีชีวิตอยู่ สะใภ้ในครอบครัวต่างรักใคร่กลมเกลียวกัน ในหมู่บ้านแถบนี้มีเพียงไม่กี่คนที่จะได้รับพรยิ่งใหญ่เช่นนี้ ป้าสะใภ้ใหญ่ขอให้นางมาแต่งตัวให้อวี๋หวั่น เพื่อให้อวี๋หวั่นได้รับพรจากนาง ในอนาคตให้เธอกับสามีรักใคร่ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ให้กำเนิดบุตรชายที่ดีหลายๆ คน สุขสงบร่มเย็นตลอดไป

อวี๋หวั่นเอ่ยในใจ มีที่ใดในโลกสุขสงบร่มเย็นเช่นนั้น? เมืองหลวงก็คือหลุม ทว่าหากมีลูกๆ ของเธอและเยี่ยนจิ่วเฉาอยู่ที่ก้นหลุม เธอก็ยินดีที่จะกระโดดลงไป

ห้องของอวี๋หวั่นถูกประดับตกแต่งอยู่เล็กน้อย ผนังติดป้ายยินดีสีแดงสด พร้อมกับเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นสีแดง มองแล้วรู้สึกสดใสยินดี เธอสวมชุดนอนผ้าฝ้ายธรรมดานั่งอยู่ท่ามกลางสีสันที่สดใส ก็ไม่ได้ทำให้สีสันหายไปแม้เพียงครึ่ง เหมือนกับดอกอวี้หลาน(แมกโนเลีย)ที่สะอาดบริสุทธิ์บานสะพรั่งสวยสดงดงาม

นางอู๋ตะลึงในทันทีที่เห็น นางพบเห็นหญิงสาวงดงามมามากมาย ทว่านี่เป็นคนแรกที่ทำให้นางรู้สึกว่า ‘ใบหน้าจะงามได้เพราะการเสริมแต่ง’ นั้นเป็นคำสบประมาท

“พี่อู๋ เชิญเข้ามาข้างใน” ป้าสะใภัใหญ่ต้อนรับขับสู้ด้วยความสุภาพและเอ่ยกับอวี๋หวั่น “นี่คือฮูหยินอู๋”

คนที่เป็นเฉวียนฝูในหมู่บ้านถูกเรียกให้เป็นฮูหยินด้วยความยกย่อง

อวี๋หวั่นยืนขึ้นกล่าวทักทาย “ฮูหยินอู๋”

น้ำเสียงน่าฟัง กิริยาท่าทางงดงาม วางตัวเหมาะสม นางอู๋เห็นอวี๋หวั่นก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนัก เหมือนกับนางเจียงในยามนั้น นางเจียงแต่งเข้าหมู่บ้าน ผู้คนในแถบนี้ก็ต่างฮือฮากัน พวกเขาไม่เคยเห็นสาวงามราวกับเทพธิดาเช่นนั้นมาก่อน และคิดว่าในชีวิตนี้คงไม่มีวันได้เห็นอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ชัดเจนว่าพวกเขาทั้งหมดคิดผิด

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถิด” นางอู๋สลัดความคิดออกจากหัว

เด็กชายทั้งสามถูกพาไปนอนกับเถี่ยตั้นน้อยที่ห้องถัดไป ถังไม้เพิ่งซื้อมาใหม่ กลีบดอกไม้ก็เพิ่งเก็บมาสดๆ อวี๋หวั่นอาบน้ำร้อนอย่างสบายใจ สวมชุดชั้นใน ชั้นกลางสีแดงสด และสุดท้ายก็ถึงเวลาสวมชุดแต่งงาน

ชุดแต่งงาน…ชุดแต่งงานซับซ้อนเกินกว่าที่อวี๋หวั่นจะใส่ได้ นางอู๋และป้าสะใภ้ใหญ่ร่วมแรงกัน ในที่สุดก็สวมชุดแต่งงานที่ปักลายนกตระกูลหงส์ด้วยด้ายทองคำบริสุทธิ์ให้อวี๋หวั่นได้สำเร็จ รองจากนกเฟิ่งหวงคือนกชิงหลวน นี่คือชุดแต่งงานที่พระชายาเท่านั้นที่จะสวมใส่ได้ แน่นอนว่าทั้งสามคนไม่รู้ พวกเขาคิดเพียงว่าชุดแต่งงานนี้ดูดีมาก วัสดุที่ใช้ก็ใส่สบายจนวางไม่ลง แม้อวี๋หวั่นยังไม่ได้ใช้เครื่องประทินโฉม ก็ยังดูหรูหราสง่างาม

นางอู๋และป้าสะใภ้ใหญ่มองด้วยความตกตะลึง

อวี๋หวั่นหันไปเห็นนางเจียงยืนอยู่ที่ประตูด้วยรอยยิ้ม ดวงตาลึกล้ำและอบอุ่น หัวใจของอวี๋หวั่นก็พลันรู้สึกร้อนขึ้นมา เธอเดินเข้าไปหา “เสียงดังรบกวนท่านแม่หรือ?”

ต้องโทษอวี๋ซง ฟ้ายังมืดไยมาจุดประทัด จะปลุกเธอก็ไม่ว่าอะไร แต่ยังปลุกให้ท่านแม่ของเธอตื่นด้วย โชคดีที่เด็กๆ ไม่ร้องไห้ ไม่เช่นนั้นคงยุ่งกันแต่เช้า

นางเจียงส่ายหัว พลางจับผมทัดหูอวี๋หวั่นอย่างเบามือ “อาหวั่นช่างงดงามยิ่งนัก”

อวี๋หวั่นก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

เธอไม่เคยเขินอายต่อหน้าเยี่ยนจิ่วเฉา แล้วเหตุใดเธอจึง ‘เขิน’ จนหน้าแดงด้วยคำเอ่ยของท่านแม่เพียงสองสามคำ…

นางเจียงกุมมืออวี๋หวั่นเข้าไปในห้อง

ในความทรงจำ… นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านแม่กุมมือเธอ แม้ฝ่ามือของท่านแม่เย็น แต่ภายในใจของเธอกลับรู้สึกอบอุ่น อุ่นจนไปถึงหูของเธอ

อวี๋หวั่นให้นางเจียงเดินนำไปที่เก้าอี้เหมือนเด็กน้อยที่เชื่อฟัง นางอู๋เปิดกล่องเครื่องประทินโฉม และเริ่มประทินผิวให้อวี๋หวั่น ก่อนแต่งหน้าก็ใช้ด้ายกำจัดขนบนใบหน้าออกก่อน วิธีนี้เรียกกันว่าเปิดใบหน้า เจ้าสาวทุกคนล้วนต้องได้สัมผัสกับมัน การเคลื่อนไหวของนางอู๋รวดเร็วมาก อวี๋หวั่นยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ ก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผิวหน้าของอวี๋หวั่นขาวใสเปล่งประกาย หากไม่ใช่เพราะอุ้งมือของเธอมีร่องรอยจากการทำงานหนัก นางอู๋ก็เกือบจะคิดว่าเธอเป็นสตรีที่ถูกปรนนิบัติอย่างดีมาตลอดทั้งปี

นางอู๋ประทินโฉมให้อวี๋หวั่น ส่วนนางเจียงและป้าสะใภ้ใหญ่ก็เฝ้าดูอยู่ข้างๆ ดวงตาของนางเจียงทอประกายอ่อนโยน เบ้าตาของป้าสะใภ้ใหญ่ก็เป็นสีแดงระเรื่อ

หลังจากประทินโฉมเรียบร้อยก็เกล้าผม นางอู๋จับผมยาวของอวี๋หวั่นหวีอย่างช้าๆ ด้วยหวีเงิน

อวี๋หวั่นกระแอมหนึ่งที เป็นเชิงบอกว่าต้องท่องอะไรบางอย่างหรือไม่ จากนั้นก็ได้ยินนางอู๋ขับร้องเป็นท่วงทำนองออกมา “หนึ่งหวีจนสุด สองหวีผมและคิ้วเป็นสีขาว สามหวีลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง…”

เมื่อนางอู๋ท่องเสร็จก็หวีผมเสร็จพอดี อวี๋หวั่นสวมมงกุฎหงส์ พู่สีทองยาวห้อยอยู่บนหน้าผาก บังลงมาถึงครึ่งตาของเธอ ประกายสีทองวาบไหว เธอเห็นใบหน้าของตนเองผ่านกระจกทองเหลือง รูปลักษณ์ของเธอในยามนี้ ไม่เพียงแต่นางอู๋ แม้แต่ตัวเธอเองก็แทบจำตัวเองไม่ได้ ผู้หญิงที่สวยหยาดเยิ้มงามสง่าผู้นี้คือเธอจริงๆ หรือ? ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ในที่สุดเธอก็เชื่อว่าเธอถึงวัยที่จะแต่งงานแล้ว

อีกด้านหนึ่ง เด็กๆ ตื่นนอน คนแรกที่ลืมตาคือเสี่ยวเป่า เขาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่อีกห้องหนึ่ง และอวี๋หวั่นก็ไม่อยู่ เขาจึงร้องไห้ออกมา ทันทีที่เขาร้องไห้ เอ้อร์เป่ากับต้าเป่าก็ตื่น จากนั้นพวกเขาก็ร้องไห้เช่นกัน

เถี่ยตั้นน้อยมองไปที่ ‘น้องชายตัวน้อย’ ทั้งสามที่ร้องไห้ดังกว่าใครๆ ด้วยความมึนงง “…”

ป้าสะใภ้ใหญ่และนางเจียงไปอุ้มเด็กๆ เข้ามา ทั้งสามมองอวี๋หวั่นที่สวมมงกุฎหงส์อย่างว่างเปล่า ไม่กล้าที่จะรับรู้อยู่เนิ่นนาน

ทั้งสามเปลี่ยนสวมเสื้อผ้าในเทศกาลงานรื่นเริง เป็นชุดแต่งงานแบบเดียวกับเจ้าบ่าว ที่หน้าอกติดดอกไม้สีแดงเล็กๆ ช่างดูน่ารักน่าชัง

อวี๋หวั่นอดใจไม่ไหว หอมแก้มบุตรชายคนละที จากนั้นทั้งสามก็ออกไปอย่างเขินอาย พร้อมกับรอยริมฝีปากสีแดงเพลิงบนใบหน้า

ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว ผู้คนเริ่มพลุกพล่านทั้งด้านในและด้านนอก อวี๋เซ่าชิง ลุงใหญ่และอวี๋เฟิงอวี๋ซงกำลังยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขก นางเจียงและป้าสะใภ้ใหญ่อยู่ในห้องกับอวี๋หวั่น ฤกษ์ดีคือตอนกลางคืน อวี๋หวั่นเดาว่าขบวนรับตัวเจ้าสาวจะมาถึงหมู่บ้านในช่วงบ่าย แต่ใครจะรู้ว่าเสียงฆ้องกลองจะดังขึ้น

“ขบวนรับตัวเจ้าสาวมาแล้ว! ขบวนรับตัวเจ้าสาวมาแล้ว” เสียงตะโกนของป้าไป๋ดังกังวานจนคนทั้งหมู่บ้านได้ยิน เด็กๆ ในหมู่บ้านพากันวิ่งกรูออกมาดูขบวนรับตัวเจ้าสาวกันอย่างคึกคัก