หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 107

บทที่ 107 ชีวิตแต่งงานใหม่
Ink Stone_Romance
จวนคุณชายมีสวนผลไม้อยู่แห่งหนึ่ง ที่นั่นมีต้นผลไม้จำนวนมาก สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือต้นอิงเถา(เชอร์รี่)ซึ่งส่งกลิ่นหอมหวานชัดเจนสองสามต้นที่อยู่ด้านหลังสวน ผลอิงเถาสุกงอมแขวนอยู่บนกิ่งไม้ ราวกับโคมไฟสีแดงอันเล็กๆ ที่น่าดึงดูดใจ

สาวใช้คนใหม่สองคนที่เดินผ่านมา ไม่อาจกลั้นน้ำลายแห่งความอยาก จึงเลือกเก็บมาหนึ่งตะกร้า แน่นอนว่าทั้งสองไม่กล้าขโมยกิน พวกนางจึงคิดจะนำมันไปให้คุณชายและฮูหยินได้เป็นเกียรติ หลังจากเจ้านายได้ลิ้มรสแล้ว จึงค่อยให้เป็นรางวัลแก่พวกนาง

ทั้งสองเลือกผลที่แดงที่สุดและใหญ่ที่สุด นำมาล้างและใส่จานให้อวี๋หวั่นกับเยี่ยนจิ่วเฉา

เวลานี้คุณชายกับฮูหยินควรจะตื่นแล้ว ทั้งสองเดินมาถึงเรือนชิงเฟิง ภายในเรือนเงียบสนิทราวกับไม่มีใครอยู่ ทั้งสองเพิ่งมาใหม่จึงไม่เข้าใจกฎของจวนคุณชาย และคิดว่าเหล่าคนรับใช้เหนื่อยหน่ายเกียจคร้าน พลางคิดในใจว่า จวนคุณชายใหญ่โตถึงเพียงนี้ ไยจึงควบคุมคนรับใช้เพียงไม่กี่คนไม่ได้? กระทั่งไม่รู้งานเท่าพวกนางสองคนที่มาใหม่ด้วยซ้ำ

พวกนางเป็นคนทำความสะอาดห้องหอ พวกนางรู้ว่าห้องหออยู่ที่ใด ลุงวั่นก็เพิ่งมา ประตูแง้มอยู่ ทั้งสองจึงคิดว่าคุณชายและฮูหยินตื่นนอนแล้ว พวกนางจึงรีบเปิดประตูเข้าไป ทว่าสิ่งที่มองเห็นคือหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงสีแดงขนาดใหญ่ ร่างกายของนางถูกคลุมด้วยผ้านวมไหม แขนเรียวเหยียดออกมาจากผ้านวมห้อยลงมาข้างเตียง ผิวของนางเนียนละเอียดราวกับเครื่องเคลือบสีขาว เปล่งประกายชุ่มชื่นราวกับไข่มุก และมีชายผู้หนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นที่อยู่ข้างๆ นาง

ชายผู้นั้น บุคลิกเยือกเย็น คล้ายกับว่ากำลังจ้องมองสตรีที่อยู่บนเตียงอยู่

เมื่อคล้ายว่าได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง ชายคนนั้นจึงหันมามองทั้งสองอย่างเย็นชา และตำหนิเสียงต่ำ “ออกไป!”

ทั้งสองคนสะดุ้งด้วยความตกใจ ผลอิงเถาสองผลกระเด็นหล่นลงมา ทว่าพวกนางกลับไม่สนใจหยิบขึ้นมาและรีบวิ่งหนีไป

“ยังจะแกล้งหลับอีกรึ?”

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยอย่างเย็นชา ประโยคนี้ดูราวกับว่ากำลังเอ่ยกับอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นตื่นขึ้นมาเมื่อหนึ่งเค่อที่แล้ว แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเช้าตรู่ ก็ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างไร จึงได้แต่อดทนต่อความอับอายไปพลาง แกล้งทำหลับๆ ตื่นๆ ไปพลาง เธอตื่นขึ้นมาก็อยู่ในท่านี้แล้ว เพราะกลัวเยี่ยนจิ่วเฉาจะรู้จึงไม่กล้าขยับตัว แขนที่ห้อยลงมาข้างเตียงก็เริ่มจะชาแล้ว ทว่าเยี่ยนจิ่วเฉาก็ไม่ยอมไปไหน ยังคงนั่งบนรถเข็นและใช้สายตาประหัตประหารเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

คนที่แต่งงานคนใดจะขมขื่นใจเท่าเธอ…

เยี่ยนจิ่วเฉาเย้ยหยันอย่างเย็นชา “ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากจะทำอีกครั้งกระมัง?”

“ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ” อวี๋หวั่นเอ่ยอย่างอ่อนแรง

มาถึงตอนนี้เธอไม่อาจแสร้งทำต่อไปได้แล้ว อวี๋หวั่นจึงขยับแขนข้างที่ชากลับขึ้นมาบนเตียงและดึงผ้านวมขึ้นคลุมโปง

เธอไม่ได้ตั้งใจ อย่างไรเสีย นี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอ งานแต่งงานครั้งแรก เข้าหอครั้งแรก ใครจะรู้ว่าระดูของตนใกล้จะมาแล้ว? เธอร้องครวญครางอย่างสุขสม เมื่อถึงคราวที่เขาจะกินอิ่ม ท้องของเธอก็พลันปวดขึ้นมา…

เธอยังจำสีหน้าของเขาในตอนนั้นได้…

อวี๋หวั่นปิดใบหน้าของเธอ หากรู้แต่แรกก็คงจะเชื่อฟัง ไม่ยั่วเย้าเขาและนอนหลับไปแต่โดยดี

ตอนนี้จบแล้ว ตนเองเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้แล้วแต่กลับปล่อยให้เขาหิวโหย กินไม่อิ่มท้องแม้เพียงครึ่งหนึ่ง เธอยังพักจิบชาหลังจากนั้นได้อย่างไร้ความปรานี เปลือกตาเคลื่อนปิดลง และหลับไปโดยไม่ได้ปลอบโยนสามีที่น่าสงสารของเธอแม้แต่น้อย

แต่จะว่าไป เรื่องนี้จะโทษเธอทั้งหมดก็ไม่ได้ เธอเหนื่อยมามากแล้ว จริงไหม? ใครให้เขาทำ…ทำนานขนาดนั้นแล้วยังไม่เสร็จละ…

อวี๋หวั่นเปิดช่องว่างใต้ผ้าห่มอย่างเงียบๆ เพื่อเหลือบมองส่วนที่ไม่อาจบรรยายได้ของตนเอง พลันดึงผ้านวมกระชับแน่นด้วยแก้มที่ร้อนผ่าว

อวี๋หวั่นรู้ตัวว่าผิด จึงคิดจะใช้ความน่าสงสารกลบเกลื่อน เธอยืดหัวเล็กๆ กลมๆ ออกจากผ้านวม พลางเอ่ยเสียงเบา “จริงๆ แล้วข้าก็ทรมานมากเลย รู้หรือไม่เจ้าคะ? ข้าเจ็บเจียนตายอยู่แล้ว”

“เจ็บที่ใด?”

“เจ็บเอวเจ้าค่ะ”

เยี่ยนจิ่วเฉา “…..!!!”

เมื่อลุงวั่นนำน้ำร้อนเข้ามา คู่บ่าวสาวก็ล้างหน้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ตามธรรมเนียมในท้องถิ่น เช้าวันแรกหลังจากเข้าหอ เจ้าสาวจะต้องกินแกงซื่อสี่ที่ทำจากเม็ดบัว ไป่เหอ(ลิลลี่) ถั่วแดงและอินทผาลัม มีความหมายว่านับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอจะมีความรักที่หวานชื่นกับสามี และให้กำเนิดบุตรชายโดยเร็ว หวานชื่นหรือไม่ อวี๋หวั่นไม่ทราบ แต่เธอมีบุตรชายแล้ว แกงซื่อสี่ชามนี้…เธอทานหมดภายในคำเดียว เพราะมันอร่อยมากจริงๆ!

เยี่ยนจิ่วเฉามองเธออย่างเยือกเย็น “เจ้ายังกินลงอีกรึ”

อวี๋หวั่นเอ่ย “ใช้พลังเยอะไปน่ะเจ้าค่ะ”

เยี่ยนจิ่วเฉาที่ถูกทิ่มแทงหัวใจอีกครั้ง “…”

เมื่อตระหนักได้ว่าเอ่ยสิ่งที่ไม่ควร อวี๋หวั่นก็รีบกระแอมและเอ่ยว่า “ท่านรู้สึกอย่างไรบ้างเจ้าคะ? สบายดีขึ้นแล้วหรือไม่?”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามกลับ

เขายังนั่งอยู่บนรถเข็น ดูเหมือนว่าพิษยังไม่ได้ถูกถอนออกไปอย่างสมบูรณ์ แต่คิดแล้วก็ไม่แปลก คำสาปพิษนี้อยู่กับเขามายี่สิบปีแล้ว พวกเขาเพิ่งลองเพียงครั้งเดียว อีกอย่างก็ยังไม่ได้ทำให้เขาถึงอกถึงใจ…

อวี๋หวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยน “เช่นนั้นรอข้าหายดีแล้ว เรามาลองกันใหม่นะเจ้าคะ”