หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 114

บทที่ 114 แผนการของเด็กน้อยทั้งสาม
Ink Stone_Romance
เยี่ยนจิ่วเฉากลับมาถึงจวน อวี๋หวั่นก็ไม่อยู่ในบ้านแล้ว เธอง่วนอยู่ในครัว และกำลังเรียนรู้วิธีทำน้ำดองกุหลาบกับพ่อครัว

น้ำดองกุหลาบนี้เธอได้รู้จักเพราะพรของแม่นางตู้ วันนั้นน้ำดองกุหลาบของแม่นางตู้หกกระจายบนพื้นในหอเทียนเซียง กลิ่นหอมของน้ำดองกุหลาบนั้น ยังทำให้เธอรู้สึกน้ำลายสอทุกครั้งที่นึกถึงมันตราบจนทุกวันนี้

ลุงใหญ่ก็ทำได้ แต่ชนบทไม่สามารถหาวัตถุดิบชั้นสูงระดับนี้ได้ มีเพียงลุงวั่น ผู้ดูแลที่รักในการปลูกดอกไม้ผู้นี้เท่านั้น ที่สามารถสร้างเรือนกระจกปลูกกุหลาบในจวนคุณชายได้

การทำน้ำดองกุหลาบ หากจะพูดก็ถือว่าไม่ได้ยากนัก นำกลีบดอกไม้สดไปล้างแล้วผึ่งให้แห้งในที่ร่ม วางลงในชาม วางชั้นดอกไม้สลับกับชั้นน้ำตาล ซ้อนกันจนเต็มชาม จากนั้นใช้สากหินทุบกลีบดอกให้เละ หลังจากโขลกมวลผลึกออกมาหนึ่งชาม น้ำดองกุหลาบแสนอร่อยก็เสร็จสมบูรณ์

อวี๋หวั่นนำน้ำดองกุหลาบไปที่ศาลาของเรือนชิงเฟิง สิ่งที่ดีเช่นนี้ ต้องเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ไปพลางถึงจะกินได้อย่างสุขสม

“ไปดูว่าคุณชายกลับมาแล้วหรือยัง และไปเรียกคุณชายน้อยมา” อวี๋หวั่นกล่าวกับเถาเอ๋อร์และหลีเอ๋อร์

ทั้งสองตอบรับด้วยความเคารพ และรีบแยกกับไปตาม เถาเอ๋อร์ไปที่เรือนด้านหน้า ส่วนหลีเอ๋อร์ไปที่สวน

เมื่อเด็กน้อยทั้งสามไม่ได้อยู่ในสายตาของอวี๋หวั่น พวกเขาก็เริ่มกลายเป็นม้าป่าที่หลบหนี วิ่งหนีอุตลุดอยุ่ในบ้าน และวิ่งหายไปในช่วงพริบตาเดียว!

หลีเอ๋อร์คว้าอากาศอยู่ในสวน

ส่วนเถาเอ๋อร์รับเยี่ยนจิ่วเฉามาแล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉานั่งรถเข็นไปยังเรือนชิงเฟิง ไปได้ครึ่งทาง กิ่งไม้ที่อยู่เหนือศีรษะก็เกิดเสียงแกร๊ก ทันใดนั้นเยี่ยนจิ่วเฉาก็ได้รับบุตรชายที่ตกลงมาจากต้นไทร

เยี่ยนจิ่วเฉา “…”

เด็กน้อย “…”

การถูกบิดาจับรู้สึกไม่ดีนัก เด็กน้อยทั้งสามให้อิ่งสือซันอุ้มลงมา อยู่ที่มุมและหันหน้าเข้ากำแพง พิจารณาความผิดอย่างเชื่อฟัง

“คะ…คุณชาย…” หลีเอ๋อร์เดินมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ พลางโค้งคำนับ “ฮูหยินทำน้ำดองกุหลาบ รอให้คุณชายและคุณชายน้อยได้ลิ้มรสเจ้าค่ะ”

เหล่าเด็กจ้ำม่ำหูตั้ง และหันกลับไปมองท่านพ่อของพวกเขา

“คราหน้าค่อยจัดการกับพวกเจ้า!” เยี่ยนจิ่วเฉาพาเด็กน้อยทั้งสามกลับไปที่เรือนชิงเฟิง

พวกเขาทั้งสามล้างมืออย่างเชื่อฟัง และปีนขึ้นไปนั่งบนม้านั่งหิน

อวี๋หวั่นตักน้ำดองกุหลาบสี่ชาม ชามเล็กสามใบสำหรับบุตรชายของเธอ และชามใหญ่สำหรับเยี่ยนจิ่วเฉา “ไม่ใช่ว่าท่านชอบทานเปรี้ยวหรือ? ของท่าน ข้าใส่ซานจา[1]ลงไปเล็กน้อย”

เยี่ยนจิ่วเฉาชิมไปหนึ่งคำ

ในอดีตตอนที่ไม่รับรู้รสชาติ เขาคิดว่าอาหารที่เธอปรุงอาจมีรสชาติเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาเริ่มลิ้มรสความเปรี้ยวได้อย่างช้าๆ กินของที่เธอทำอีกครั้ง ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีรสชาติมากขึ้น

“ท่านชอบหรือไม่?” ดวงตาของอวี๋หวั่นเป็นประกาย

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่พูดอะไร แต่ท่าทางที่หยุดกินไม่ได้ของเขา ทำให้รู้ได้ชัดเจนว่าเขาชอบมันมาก

พ่อครัวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก มองมาแล้วก็อดยกมุมปากไม่ได้ ไม่อร่อยเพียงนั้นยังกินลงไปได้ คุณชายรักและเอ็นดูฮูหยินมากเหลือเกิน…

เยี่ยนจิ่วเฉากินน้ำดองกุหลาบชามใหญ่หมดอย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยทั้งสามผลักชามของพวกเขาไปตรงหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างจริงใจ

เยี่ยนจิ่วเฉารู้สึกซาบซึ้งใจ เอาละ เห็นบุตรชายของเขากตัญญูถึงเพียงนี้ ตนจะไม่ลงโทษพวกเขาไปสักพัก

เด็กน้อยทั้งสามทำหน้าตาน่ารัก

ท่านพ่อคิดไกลเกินไปแล้ว ความจริงพวกเขาแค่ไม่อยากกิน ก็เลยหลบหนีมันต่างหาก!

…

การที่ลุงวั่นสามารถช่วยองค์ชายทั้งสองให้ออกจากตำหนักเย็นได้ไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีเหตุผล อวี๋หวั่นไม่เคยเห็นคนที่มีความสามารถเช่นนี้มาก่อน เมื่อวานเพิ่งคุยกันว่าจะให้อวี๋ซงเข้าเรียนที่กั๋วจื่อเจียน วันนี้ลุงวั่นก็จัดการเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากกินอาหารกลางวัน ก็พาอวี๋ซงไปสอบที่กั๋วจื่อเจียน อวี๋หวั่นคิดอย่างจริงจังว่าคนธรรมดาคงไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ลุงวั่นใช้สถานะของจวนคุณชายกดข่มผู้คน แต่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แม้จะเป็นคนของจวนคุณชาย ก็ยังต้องทำตามกระบวนการแบบคนทั่วๆ ไป นี่ไม่ใช่การปกปิดความจริงหรือ?

ผลการสอบของอวี๋ซงประกาศในทันที เขาได้เข้าเรียนในชั้นเรียนของอาจารย์เลี่ยว

“อาจารย์เลี่ยวดีหรือไม่?” อวี๋หวั่นมองลุงวั่นที่กลับจวนมารายงาน

ลุงวั่นยิ้มและเอ่ยว่า “อาจารย์เลี่ยวดีแน่นอน”

ที่ไม่ดีคือชั้นเรียนของเขา แย่ที่สุดในกั๋วจื่อเจียน เหล่าคนตัวแสบที่เป็นเด็กเส้นทั้งหมดในเมืองหลวงอยู่ที่นั่น