หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 13

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 13.1
บทที่ 13 จดจำได้ (1)
โดย
Ink Stone_Romance
ตัวอักษรในตำราค่อนข้างเลือนราง แต่ถ้าหากเป็นลายมือของตนเอง ก็คงจะจดจำได้ไม่ยาก

พ่อครัวเทพเป้าพลิกดูหน้าแรกก็ชะงักไป

ทุกคนล้วนจับจ้องเขาด้วยความวิตก ก่อนที่เขาจะหยิบตำราเล่มนี้ออกมา คนสกุลอวี๋ต่างตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเขาปักใจเชื่อไปแล้วว่าอวี๋เซ่าชิงเป็นลูกชายที่หายสาบสูญของพ่อครัวเทพเป้า ทว่าวินาทีที่ส่งหลักฐานให้พ่อครัวเทพเป้านั้น ในใจก็พลันรู้สึกตุ๊มๆ ต่อมๆ ขึ้นมา

ลุงใหญ่และป้าสะใภ้ใหญ่ล้วนเหงื่อตกไปตามๆ กัน

อวี๋เฟิงไม่กล้าส่งเสียง แม้แต่อวี๋ซงผู้ซึ่งงอแงอยู่เป็นนิจ ก็ตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ

เถี่ยตั้นน้อยและเจินเจินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นผู้ใหญ่กำลังเคร่งเครียด พวกเขาทั้งสองก็นั่งเงียบเชียบอย่างรู้ความ

อวี๋หวั่นจับมือนางเจียงแน่น

พ่อครัวเทพเป้าอ่านตำราเล่มนั้นอยู่นานเท่าไร สายตาของแม่ลูกทั้งสองก็จับจ้องอยู่ที่เขานานเท่านั้น

ในห้อง ไม่มีผู้ใดกล้าส่งเสียง เถี่ยตั้นน้อยรู้สึกคันจมูกและจามออกมา พ่อครัวเทพเป้าจึงจะได้สติกลับมา เขาค่อยๆ ปิดตำราเก่าคราคร่ำนั้นลง

ลุงใหญ่เอ่ยถามด้วยคอแห้งผากว่า “ปะ…เป็นอย่างไร? เป็นของที่ท่านวางเอาไว้ในห่อผ้าหรือไม่?”

แน่นอนว่าพ่อครัวเทพเป้าไม่ได้วางของเอาไว้ในห่อผ้าด้วยตนเอง ลุงใหญ่ถามเช่นนี้ก็เพราะเขากังวลจนพูดจาสะเปะสะปะ เมื่อคืนอวี๋หวั่นได้สืบสาวราวเรื่องจากพ่อครัวเทพเป้าแล้ว ในปีนั้น มารดาของฮูหยินผู้เฒ่าเป้าล้มป่วย หมอบอกว่ามิอาจยื้อชีวิตนางได้แล้ว ทั้งครอบครัวจึงพาบุตรชายวัยทารกในห่อผ้าไปพบหน้านางเป็นครั้งสุดท้าย ไหนเลยจะรู้ว่าเมื่อไปถึง อาการป่วยของมารดาฮูหยินผู้เฒ่าเป้ากลับดีขึ้นมาเสียอย่างนั้น

มารดาของฮูหยินผู้เฒ่าเป้ารั้งให้บุตรสาวและหลานชายอยู่ต่ออีกสักพัก ด้วยเหตุผลเรื่องงาน พ่อครัวเทพเป้าจึงกลับมาก่อน

ระหว่างทางที่ฮูหยินผู้เฒ่าเป้าพาบุตรชายเดินทางกลับนั้น ก็เกิดน้ำท่วม น้ำซัดจนสะพานขาด องครักษ์ว่ายน้ำเป็น จึงช่วยฮูหยินผู้เฒ่าเป้าและบุตรชายขึ้นฝั่ง น่าเสียดายที่หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ถูกขโมยของไปอีก ขณะที่กำลังตกใจกลัว นางก็เป็นลมไป เมื่อฟื้นขึ้นมาก็พบว่าบุตรชายและสัมภาระต่างๆ ล้วนหายไปหมด

และตำราอาหารยาซึ่งมูลค่ามิอาจประเมินได้ก็อยู่ในสัมภาระเหล่านั้นด้วย

ขโมยเงินไป แต่เหลือตำราอาหารยาเอาไว้ มิใช่เรื่องน่าแปลกใจ

“พ่อเจ้า…เก็บน้องสามของเจ้าได้ที่ไหนหรือ?” พ่อครัวเทพเป้าเอ่ยถามพร้อมกับมองไปยังลุงใหญ่

ลุงใหญ่ตอบว่า “ที่ตำบลหลิ่ว”

ตำบลหลิ่วอยู่ทางทิศใต้ของเมืองหลวง ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยหลี่ ในตอนนั้นนายท่านสกุลอวี๋เป็นคนงานระยะยาวในตำบลหลิ่ว ระหว่างทางผ่านหุบเขา ก็เห็นเด็กนอนอยู่ข้างทาง

ลุงใหญ่เอ่ยถามด้วยความประหม่า “น้องสามของข้าเป็นลูกของท่านหรือไม่?”

พ่อครัวเทพเป้าหลับตาลง พยายามควบคุมความรู้สึกท่วมท้นในอก ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ตอบว่า

“…ใช่!”

หัวใจของคนสกุลอวี๋ซึ่งลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม บัดนี้ได้กลับขึ้นมาอยู่ที่เดิมแล้ว จากนั้นคลื่นแห่งความปีติยินดีก็โหมซัดใส่พวกเขา น้องสามไม่ได้ถูกทิ้ง พวกเขาพบครอบครัวของน้องสามแล้ว อีกทั้งยังเป็นพ่อที่รักเขาสุดใจ…

ขอบตาของลุงใหญ่แดงก่ำ

ป้าสะใภ้ใหญ่หันหลังกลับไปปาดน้ำตา

อวี๋หวั่นมองไปยังพ่อครัวเทพเป้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ป้าสะใภ้ใหญ่เห็นท่าทางตื่นตะลึงของอวี๋หวั่น นางก็หัวเราะ แล้วดึงเธอเข้ามา “ตกใจอะไรกัน? รีบเรียกท่านปู่สิ!”

เถี่ยตั้นน้อยยังคงงุนงง ผู้ใหญ่เป็นอะไรกัน? ร้องไห้แล้วก็หัวเราะ!

“แล้วก็เจ้า!” ป้าสะใภ้ใหญ่ตบไหล่เถี่ยตั้นน้อยเบาๆ “เรียกท่านปู่เร็ว!”

“ข้าเรียกไปแล้วนะ!” เถี่ยตั้นน้อยพูดอย่างไม่เข้าใจ

เด็กยังเล็กอยู่ ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี จึงพูดด้วยความร้อนรนว่า “เรียกอีกครั้งหนึ่งสิ!”

“อ้อ” เถี่ยตั้นน้อยเชื่อฟัง เขามองไปยังพ่อครัวเทพเป้า แล้วพูดเสียงใสว่า “ท่านปู่”

พ่อครัวเทพเป้ายกมือย่นๆ ขึ้นมาจับใบหน้าเล็ก แล้วกล่าวเสียงสั่นว่า “…เจ้าชื่ออะไร?”

เถี่ยตั้นน้อยยืดอก “เถี่ยตั้น!”

“ดีๆ!” พ่อครัวเทพเป้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน น้ำตาใสเอ่อล้นที่ขอบตา

“นี่คืออาหวั่น” ป้าสะใภ้ใหญ่กล่าวแนะนำอย่างตื่นเต้น

พ่อครัวเทพเป้ามองไปยังอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นยิ้ม “ท่านปู่”

พ่อครัวเทพเป้าขอบตาแดงก่ำ

ป้าสะใภ้ใหญ่ดึงนางเจียงเข้ามา “นี่คือเสี่ยวเจียง ภรรยาของน้องสาม!”

สายตาของพ่อครัวเทพเป้าไปตกอยู่บนใบหน้าซึ่งละม้ายคล้ายกับอวี๋หวั่น

ป้าสะใภ้ใหญ่รีบพูดว่า “เสี่ยวเจียงเป็นคนเมืองหลวง รู้งานและมีความสามารถ นิสัยดี น้องสามแต่งงานกับนาง นับว่าโชคดีมาก!”

พ่อครัวเทพเป้าพยักหน้าพร้อมกับกล่าวเสียงสั่นว่า “ดีๆ”

“ไอ้หยา” ป้าสะใภ้ใหญ่หันหลังไปปาดน้ำตา “น่าเสียดายที่น้องสามยังไม่กลับมา รอเขากลับมา พวกเราจะได้พร้อมหน้าพร้อมตากัน!”

“เขาไปรบหรือ…” พ่อครัวเทพเป้าอึ้งไป

เรื่องนี้ อวี๋หวั่นเคยบอกกับพ่อครัวเทพเป้าไปแล้ว

ลุงใหญ่ซึ่งเพิ่งจะตั้งสติได้เอ่ยขึ้นว่า “น้องสามมีชะตาเป็นของตัวเอง เขาจะต้องกลับมาได้อย่างแน่นอน!”

…….

นอกจากเจินเจินและเถี่ยตั้นน้อยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่เหลือล้วนดีใจอย่างยิ่งยวด ป้าสะใภ้ใหญ่ฆ่าไก่หนึ่งตัว ไก่ตัวนั้นมิใช่ไก่ของบ้านพวกเขา เพราะเมื่อนางคิดจะฆ่าพวกมัน ไหนเลยจะรู้ว่าเมื่อเข้าไปในเล้าไก่ ก็พบว่าไก่ป่าทั้งสองตัวล้วนนอนสภาพร่อแร่อยู่ที่พื้น

นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ยังกระโดดโลดเต้นอยู่ดีๆ บัดนี้กลับดูประหนึ่งไก่ป่วย!

ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่กล้าฆ่าไก่ซึ่งป่วยเป็นโรค ดังนั้นจึงไปขอซื้อแม่ไก่แก่หนึ่งตัวจากป้าหลัวบ้านข้างๆ

อวี๋เฟิงเข้าตัวตำบลไปซื้อเนื้อซี่โครงชั้นดี อวี๋ซงขึ้นเขาไปจับปลาหลี่อวี๋ตัวใหญ่อวบอ้วนในสระมา และอวี๋หวั่นก็ไปขุดหน่อไม้ในสวนหลังบ้าน

เป็นลุงใหญ่ที่เข้าครัว

แม้จะดูเหมือนเป็นการแสดงฝีมือต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญอย่างพ่อครัวเทพเป้า แต่เขาก็ไม่อาจให้ผู้อาวุโสลงมือเองมิใช่หรือ?