หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 13

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 13.2
บทที่ 13 จดจำได้ (2)
โดย
Ink Stone_Romance
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนถือดาบใหญ่บุกเข้ามา พวกเขาทำลายลานบ้านจนเละเทะ ดูจากเสื้อผ้า บวกกับเสียงฝีเท้าของม้าแล้ว อวี๋หวั่นนึกสงสัยว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับโจรลักม้าผู้เป็นที่เล่าขาน

โจรลักม้าต่อกรได้ยากกว่าโจรทั่วไปเป็นไหนๆ โจรทั่วไปลักทรัพย์ แต่โจรลักม้าสามารถฆ่าคนได้

“พวกเจ้าปล่อยลูกข้า! ปล่อยเขานะ!”

เป็นเสียงร้องของชุ่ยฮวา

สือโถวถูกจับตัวไป เถี่ยตั้นน้อยกำหมัดแน่น

อวี๋หวั่นจับมือของเขาไว้ไม่ให้ขยับ

อวี๋ซงหยิบเสียมจากด้านข้าง อวี๋หวั่นส่งสายตาเป็นเชิงปรามไม่ให้เขาผลีผลาม โจรลักม้าเพียงสองคนนั้นจัดการได้ง่าย แต่ด้านนอกยังมีอีกกลุ่มหนึ่ง ทางที่ดีไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่น ควรรอให้โอกาสมาถึงแล้วค่อยลงมือ อวี๋ซงทำได้เพียงดึงมือกลับที่เดิม

“พวกเจ้า มานี่!”

โจรลักม้าหนวดเฟิ้มหนึ่งในนั้นกวัดแกว่งดาบ ไล่คนสกุลอวี๋ออกมาจากบ้าน

โจรร่างสูงใหญ่อีกคนหนึ่งยังอยู่ในบ้าน ดูเหมือนว่าเขากำลังจะทำการรื้อค้นและทำลายข้าวของ

เมื่อคนสกุลอวี๋ออกมาจากบ้าน ก็พบว่ามีโจรลักม้าสิบกว่าคนถือดาบเล่มใหญ่ กำลังค้นทรัพย์สินในแต่ละบ้าน อวี๋ซงเค้นกำปั้นเปียกชุ่ม โชคดีที่เขาไม่ได้ลงมือ มิเช่นนั้นหากถูกโจรจำนวนมากถึงเพียงนี้โจมตี พวกเขาก็คงไม่ได้ตายเพียงอย่างเดียว แต่อาจถูกถลกหนังด้วย

ยังมีโจรลักม้าอีกสิบกว่าคนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน นอกจากแม่สามีของแม่หม้ายหลิวแล้ว คนที่เหลือล้วนถูกไล่ไปรวมกันที่หน้าหมู่บ้าน

ในตอนที่เหล่าโจรลักม้าเข้ามาในหมู่บ้าน นายพรานก็คิดต่อสู้ ผลก็คือเขาถูกโจรลักม้ารุมทำร้าย ชุ่ยฮวาก็ถูกถีบ สือโถวรีบเข้ามาช่วยแม่ ก็ยังถูกเตะเช่นกัน

ชาวบ้านเห็นว่าโจรลักม้าน่ากลัวถึงเพียงนี้ ก็ไม่กล้าลุกขึ้นสู้

บุตรสาวอายุเจ็ดขวบของแม่หม้ายหลิวร้องไห้ด้วยความกลัว

โจรลักม้าก็บอกให้นางหุบปาก แต่นางก็มิอาจหยุดร้องไห้ มิหนำซ้ำยังร้องไห้หนักกว่าเดิม โจรคนหนึ่งก็เดินไปเตะบุตรสาวของแม่หม้ายหลิวอย่างไร้ความปรานี!

แม่หม้ายหลิวกอดบุตรสาวเอาไว้ในอ้อมอก

ทว่านางกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดดังที่คิดไว้ แม่หม้ายหลิวได้ยินเสียงร้องอย่างอัดอั้น ก็เห็นว่าหวังหมาจื่อถลาเข้ามารับลูกเตะแทนนาง

แม่หม้ายหลิวขอบตาแดงก่ำ

ไม่นาน คนสกุลอวี๋ก็ถูกผลักเข้าไปรวมกับฝูงชน

ลุงใหญ่ขอโทษขอโพยพ่อครัวเทพเป้า “ต้องขอโทษด้วย ลำบากท่านแล้ว หากรู้แต่แรก ข้าคงให้ท่านรีบกลับไปนานแล้ว”

พ่อครัวเทพเป้ามิได้ตอบ สายตาของเขาจับจ้องไปยังโจรลักม้าซึ่งกำลังรื้อค้นหมู่บ้าน

บรรดาโจรลักม้ากำลังปรึกษาหารือกันว่าจะจัดการกับ ‘ชาวบ้าน’ อย่างไร

“บุรุษฆ่าทิ้ง สตรีขายทิ้ง!”

“แล้วเด็กเล่า?”

“ก็ขายทิ้งเสีย!”

“พี่ใหญ่ ดูเด็กคนนั้น”

โจรลักม้าสังเกตเห็นเถี่ยตั้นน้อยด้านหลังฝูงชน เด็กคนนี้มีดวงตาเป็นประกาย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา เครื่องหน้างดงาม ดวงตาสุกสกาวมีโทสะระคนอยู่

หัวหน้าโจรลักม้าตาลุกวาว “เก็บเขาเอาไว้เป็นโจรลักม้า!”

“พี่ใหญ่ ท่านดูสตรีผู้นั้น!” เขาหมายถึงนางเจียง ทว่าหัวหน้าโจรลักม้ามิได้สังเกต เขากลับมองไปยังอวี๋หวั่นซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง

โจรลักม้าเดินตรงไปยังอวี๋หวั่น ทันใดนั้นเอง โจรลักม้าซึ่งทำการรื้อค้นบ้านสกุลอวี๋ก็ถือเนื้อพะโล้หอมฉุยชามหนึ่งออกมา “พี่ใหญ่! มีเนื้อด้วย!”

นี่เป็นเนื้อสามชั้นที่เหลือ ไม่มีน้ำแดง จึงมีเพียงรสชาติของน้ำพะโล้ แต่ก็สามารถทำให้น้ำลายสอได้

หัวหน้าโจรสักม้ากัดเนื้อเข้าไปหนึ่งคำ “มารดามันเถอะ! อร่อยมาก! ยังมีอีกไหม?”

“ยังมีอีกๆ!” โจรร่างสูงใหญ่วิ่งเข้าไปในบ้าน หยิบชามอาหารที่เหลือในตู้กับข้าวออกมาทั้งหมด กับข้าวเริ่มเย็นแล้ว แต่ว่ารสชาติยังนับว่าดีอยู่ หัวหน้าโจรลักม้ามีชีวิตมาจนถึงป่านนี้ ยังไม่เคยได้กินอาหารที่เลิศรสถึงเพียงนี้มาก่อน เขาลืมเรื่องของอวี๋หวั่นไปแล้ว เรียกเหล่าพี่น้องมาสวาปามอาหารของสกุลอวี๋จนเกลี้ยง

โจรลักม้ามีจำนวนมาก อาหารเพียงเท่านี้ไม่พอแม้แต่จะอุดซอกฟันของพวกเขา

หัวหน้าโจรหันไปพูดกับชาวบ้านว่า “อาหารนี่ใครทำ?”

ลุงใหญ่ค่อยๆ ก้าวเท้า

“ข้าทำเอง” พ่อครัวเทพเป้าก้าวออกมาอย่างมิได้ยินดียินร้าย

อวี๋หวั่นและคนอื่นๆ ต่างตะลึงงัน

ลุงใหญ่ “พ่อครัว…”

พ่อครัวเทพเป้ากล่าวตัดบทว่า “ที่บ้านยังมีวัตถุดิบ ขอเพียงพวกเจ้าไม่ทำร้ายคนบ้านข้า ข้าก็จะทำอาหารให้พวกเจ้าก่อน รับรองว่าอร่อยกว่าเมื่อครู่เสียอีก”

อร่อยกว่าอีกรึ? เช่นนั้นย่อมต้องรสชาติเลิศล้ำระดับเทพเซียน!

เหล่าโจรลักม้าเริ่มท้องร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา

“ไหนล่ะคนบ้านเจ้า?” หัวหน้าโจรลักม้าเอ่ยถาม

พ่อครัวเทพเป้าชี้ไปยังคนสกุลอวี๋