หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 131

บทที่ 131 ถอนคำสาป (1)
Ink Stone_Romance
จวนคุณชายมีบ่าวจำนวนมาก ความเห็นก็ยิ่งมีต่างๆ นานา ช่วงบ่าย ข่าวว่าซูมู่กระโดดน้ำฆ่าตัวตายก็แพร่สะพัดไปทั่วจวน

ว่ากันว่าซูมู่ไม่ยินดีที่จะอยู่ในเรือนจู๋เยวี่ย จึงขอร้องให้ฮูหยินน้อยย้ายตนกลับไปยังเรือนชิงเฟิง ทว่าฮูหยินน้อยไม่เห็นดีเห็นงามด้วย ซูมู่จึงขุ่นเคืองใจ ประจวบเหมาะกับในตอนนั้นฮูหยินน้อยถูกวางยาพอดี ซูมู่ย่อมถูกเพ่งเล็ง นางจึงกระโดดน้ำเพื่อยืนยันในความบริสุทธิ์ของตน

แน่นอนว่ามีบ้างที่บอกว่าซูมู่กระโดดน้ำเพราะไม่อาจทนความเศร้าโศกได้

แทบไม่มีผู้ใดสนใจเหตุผลที่ซูมู่ถูกย้ายออกจากเรือนชิงเฟิงแล้ว สิ่งที่พวกเขาสนใจก็คือฮูหยินน้อยเป็นคนช่วยซูมู่เอาไว้

“ใครบอกกันว่าฮูหยินน้อยย้ายซูมู่ไปอยู่เรือนชิงเฟิงเพราะไม่ชอบนาง? หากไม่ชอบจริงๆ เหตุใดไม่ปล่อยให้นางจมน้ำตายไปเล่า?” สาวใช้ซึ่งมีหน้าที่ดูแลสวนผลไม้เอ่ยขึ้น

เพื่อนอีกคนหนึ่งพยักหน้า “ฮูหยินน้อยรักพี่รองมาก ทุกวันต้องให้คนนำอิงเถาไปส่งให้ที่สำนักบัณฑิต”

สาวใช้ครุ่นคิด “เช่นนั้น ที่ฮูหยินน้อยย้ายนางไปอยู่เรือนจู๋เยวี่ยก็นับว่าให้เกียรตินางแล้ว”

เพื่อนตอบว่า “ก็ใช่น่ะสิ ข้างกายของฮูหยินน้อยมีจื่อซู ทั้งยังมีเถาเอ๋อร์และหลีเอ๋อร์ที่มาอยู่ก่อน ซูมู่อยู่ในเรือนชิงเฟิงย่อมต้องอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่นางไปยังเรือนจู๋เยวี่ยก็ได้เป็นสาวใช้ใหญ่ทันที หากถูกตาต้องใจคุณชายรองสกุลอวี๋เข้าละก็…”

ก็จะกลายเป็นสาวใช้ประจำห้อง ถ้าหากโชคดีก็อาจได้เป็นภรรยาของคุณชายรอง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีกว่าอยู่ในเรือนชิงเฟิงเป็นไหนๆ

นอกเสียจากว่า…

นางตั้งใจจะยั่วยวนคุณชาย เพื่อให้ได้เป็นอนุภรรยาของคุณชาย

หากเป็นเช่นนั้นจริง ที่ฮูหยินน้อยลงโทษให้นางออกจากเรือนชิงเฟิงก็นับว่าเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว

ไม่ว่าความจริงเป็นอย่างไร ประเด็นหลักของเรื่องนี้ก็ได้เปลี่ยนจากอวี๋หวั่นไม่ชอบหน้าสาวใช้คนหนึ่งไปเป็นซูมู่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเป็นที่เรียบร้อย

“ข้าละคิดว่านางจะเป็นคนสงบเสงี่ยมเจียมตัวเสียอีก ไม่นึกเลยว่าจะสร้างเรื่องมากมายถึงเพียงนี้ บ่าวอย่างพวกเราย่อมต้องพึ่งพาเจ้านาย เจ้านายให้ทำสิ่งใดก็ต้องทำ อยากให้ย้ายไปไหนก็ต้องไป นางใกล้ชิดกับคุณชายน้อยจนลืมตัวไปกระมัง? ยังกล้าขอร้องให้ฮูหยินน้อยย้ายนางกลับมา พอไม่ให้ย้ายกลับก็กระโดดน้ำ ประชดใครหรือ?”

จากยืนยันความบริสุทธิ์และทนความเศร้าโศกไม่ไหว บัดนี้ได้กลายเป็นว่าซูมู่ตีโพยตีพายเสียเอง

“นั่นน่ะสิ ประชดใครกัน? เหตุใดฮูหยินน้อยบังเอิญไปอยู่ตรงนั้นพอดี? ถ้าถามข้า ข้าว่านางคงคำนวณไว้แล้ว จึงจงใจกระโดดลงไปในน้ำให้ฮูหยินเห็นกระมัง?”

การปรากฏตัวของอวี๋หวั่นทำให้บรรดาสาวใช้เข้าใจได้ทันที มิเช่นนั้นจะว่ากันว่าสตรีสามคนละครหนึ่งเรื่อง[1]หรือ? สมองของพวกนางสามารถจินตนาการไปได้ต่างๆ นานา

หากจะบอกว่าซูมู่ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้มาก แต่นั่นมิได้รวมกับการกระโดดน้ำจบชีวิตตนเองเพื่อประชดผู้อื่น กระนั้นนางมีคำอธิบายหรือไม่เล่า?

นางสร้างความลำบากให้อวี๋หวั่นมาไม่รู้กี่ครั้ง ตอนนี้อวี๋หวั่นจะทำให้นางลำบากเป็นเท่าตัว

อวี๋หวั่นนั่งอยู่ในห้อง กำลังฝึกจัดดอกไม้ เธอชอบต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงที่สุด ในฤดูร้อนเมื่อมีต้นไม้ชนิดนี้ ก็ไม่ต้องกังวลแล้วว่าเด็กๆ จะถูกยุงกัด เธอชอบต้นปั๋วเหอ(ต้นมิ้นต์)รองลงมา เพราะทำให้สมองปลอดโปร่ง มีสมาธิ

สาวใช้ในห้องต่างก็มุมปากกระตุก ท่านจัดดอกไม้จริงๆ หรือ? แน่ใจหรือว่าไม่ได้จัดต้นไม้…

ฝูหลิงเข้ามาในห้อง รายงานข่าวลือและเรื่องซุบซิบนินทาตามคำสั่งของอวี๋หวั่น

สีหน้าของทุกคนในนั้นล้วนแต่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล พวกนางมองไปยังอวี๋หวั่น อวี๋หวั่นถอนหายใจแล้วพูดว่า “เฮ้อ ทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้? เอาละ พวกเจ้าไปดูแลซูมู่ให้ดี อย่าให้นางได้ยินเรื่องพวกนี้ ไม่เช่นนั้นนางจะเศร้าใจยิ่งกว่าเดิม จื่อซูอยู่ก่อน ฝูหลิงเจ้าไปบอกห้องครัวเล็กให้ต้มโจ๊กให้ซูมู่”

พวกนางทยอยออกไป หลีเอ๋อร์ซึ่งออกไปเป็นคนสุดท้ายปิดประตูให้อวี๋หวั่น

ไม่มีใครนึกสงสัยว่าเหตุใดจื่อซูจึงเป็นคนเดียวที่ถูกเรียกให้อยู่ในห้องต่อ จื่อซูเป็นหัวหน้าสาวใช้ ฮูหยินน้อยคงมีเรื่องต้องบอกหรือไต่ถามนาง

ในห้องไม่มีคนอื่นแล้ว อวี๋หวั่นจึงเอ่ยขึ้นว่า “เจ้ามีเรื่องจะถามข้าหรือไม่?”

จื่อซูหลุบตา สองมือกำผ้าเช็ดหน้าแน่น

“อยากถามก็ถาม” อวี๋หวั่นปักต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงลงในแจกัน

จื่อซูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองอวี๋หวั่นอย่างพินิจพิจารณา ในที่สุดก็เอ่ยถามความสงสัยซึ่งซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจ “ซูมู่นาง…นางวางยาพิษฮูหยินจริงหรือเจ้าคะ?”

“เปล่า” อวี๋หวั่นตอบทันควัน

“เช่นนั้นสารหนูในน้ำชา…” จื่อซูเอ่ยปากถาม สมองย้ำเตือนนางว่าไม่ควรถามต่อ แต่หัวใจของนางกลับหุนหันพลันแล่นเหลือเกิน

อวี๋หวั่นมิได้ทำให้นางต้องอึดอัดนานเกินไป จึงเอ่ยปากพูดแทนว่า “มิผิด ข้าใส่เอง”

จื่อซูอ้าปากค้าง

จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้ก็มิได้อยู่เหนือความคาดหมาย ทว่าเดาออกนั้นเป็นเรื่องหนึ่ง ได้ยินอวี๋หวั่นยอมรับด้วยตนเองนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ท่าทางสงบนิ่งของอวี๋หวั่นนั้นดูประหนึ่งกำลังสนทนาเรื่องดินฟ้าอากาศอย่างไรอย่างนั้น เธอหักกอดพุดซ้อนออกมา การเลี้ยงต้นพุดซ้อนจนมีดอกในฤดูกาลเช่นนี้มิใช่เรื่องง่าย ลุงวั่นทำได้ถึงเพียงนี้ อวี๋หวั่นก็อดชื่นชมไม่ได้

“ยังอยากถามอะไรอีกหรือไม่?”อวี๋หวั่นถาม

สายตาของอวี๋หวั่นไม่ได้อยู่ที่จื่อซูแม้แต่น้อย กระนั้นจื่อซูกลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อึดอัดยิ่งกว่าครั้นเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮองเฮาเสียอีก