หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 14

สุดท้ายแล้วทารกน้อยก็ถูกเยี่ยนอ๋องปลอบ

เขาร้องไห้เสียยกใหญ่ จนสุดท้ายต้องมาสะอึกสะอื้นในอ้อมอกของเยี่ยนอ๋อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าสงสารเพียงใด

ต่อมน้ำตาของเด็กอายุไม่ถึงสองเดือนยังทำงานได้ไม่เต็มที่ เขาไม่ได้น้ำตาไหลออกมาทุกครั้งที่ร้องไห้ แต่นั่นทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกปวดใจเหลือเกิน

เยี่ยนอ๋องอุ้มทารกน้อยซึ่งยังคงมีสีหน้าเศร้าสร้อยขึ้นมา แล้วถลึงตาใส่เซียวเจิ้นถิงซึ่งกำลังทำอะไรไม่ถูก ราวกับกำลังถามว่า ‘เจ้าเป็นพ่อประสาอะไร ทำให้ลูกกลัวได้ถึงขนาดนี้?’

เซียวเจิ้นถิงสองมือไพล่หลัง แหงนหน้ามองฟ้า

เยี่ยนอ๋องตกอยู่ในภวังค์

เขาจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อกี่ปีก่อน ในตอนนั้นเขายังอยู่ในตำหนักเย็น ทันใดนั้นพี่ชายของเขาก็วิ่งเข้ามา ‘เจ้ามองสิ่งใดบนท้องฟ้าหรือ’

เขามิได้สังเกตพฤติกรรมของตนเอง ทว่าเขาสังเกตเห็นจากเยี่ยนจิ่วเฉา เมื่อใดที่เยี่ยนจิ่วเฉาต้องการบ่ายเบี่ยงหัวข้อสนทนา ดวงตาคู่นั้นของเขาก็จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

คนที่คลุกคลีกันเป็นเวลานานมักได้รับอิทธิพลจากอีกฝ่าย ท่าทางเช่นนี้ของเซียวเจิ้นถิง ทำให้เยี่ยนอ๋องนึกถึงเยี่ยนจิ่วเฉา ทันใดนั้นเยี่ยนอ๋องก็ตระหนักได้ว่าหลายปีที่ตนเองหายไป เซียวเจิ้นถิงเข้ามาดูแลเยี่ยนจิ่วเฉาแทนตน

ถึงแม้เยี่ยนจิ่วเฉาจะตีตัวออกห่างจากเซียวเจิ้นถิงและซั่งกวนเยี่ยน ทว่าเซียวเจิ้นถิงผู้นี้ก็ยังคอยปกป้องเขาอยู่เสมอ

ยามที่ฉงเอ๋อร์ต้องการการคุ้มครอง ก็เป็นเซียวเจิ้นถิงที่อยู่ข้างกายเขา

เยี่ยนจิ่วเฉาได้ชื่อว่าอารมณ์ร้าย หลังจากเยี่ยนอ๋องกลับมายังจวนคุณชายย่อมเคยได้ยินมาบ้าง เพราะฉะนั้นเขาจึงสงสัยว่ายามที่เด็กคนนั้นทำให้โมโห เซียวเจิ้นถิงจัดการอย่างไร ตลอดหลายปีที่ผ่านมาถึงยังรักเขาราวกับเป็นลูกในไส้ได้อย่างไร

เรื่องที่เซียวเจิ้นถิงดื่มยาซึ่งทำให้ไม่มีลูกนั้น เยี่ยนอ๋องเคยได้ยินมาบ้าง เซียวเจิ้นถิงไม่ได้กำลังเสแสร้ง เขาทำเพื่อซั่งกวนเยี่ยนและฉงเอ๋อร์จริงๆ ไม่เช่นนั้นคงไม่ดื่มยานั่น และทนแบกรับคำครหามาโดยตลอด

เยี่ยนจิ่วเฉามองดูเจ้าตัวน้อยในอ้อมอก จากนั้นก็เหลือบมองเซียวเจิ้นถิงซึ่งละสายตาจากท้องฟ้าแล้ว

เซียวเจิ้นถิงทำท่าทำทางราวกับเด็กซึ่งเพิ่งทำความผิด มือไม้เป็นพัลวัน ไม่รู้ว่าควรเก็บไว้ที่ใด

ใต้หล้านี้จะมีพ่อคนใดน่าเวทนาเท่าเขาอีกเล่า? ลูกร้องไม่เท่าไรก็ไม่ไหวเสียแล้ว…

“ให้แม่นมอุ้มไปป้อนนมเถิด เขาหิวแล้ว” เยี่ยนอ๋องบอกเซียวเจิ้นถิง น้ำเสียงของเขามิได้ฟังดูเย็นชาเฉกเช่นก่อนหน้านี้แล้ว

เซียวเจิ้นถิงจึงเรียกแม่นมมาอุ้มทารกน้อยทันที

จะว่าไปก็น่าแปลก เด็กคนนี้ชอบให้ท่านอ๋องกอด ทันทีที่กินอิ่มก็ไม่อยากอยู่กับแม่นมอีกต่อไป เขาทำเสียงอู้ๆ อี้ๆ แม่นมจึงพาเขากลับมาส่ง

แน่นอนว่า ทันทีที่เยี่ยนอ๋องอุ้ม ทารกน้อยก็ไม่งอแงอีก

ดวงตาใสจ้องมองอยู่สักพัก ก็ผล็อยหลับไปในอ้อมอกของเยี่ยนอ๋อง

ไม่รู้ว่าเขาเสพติดอ้อมกอดของเยี่ยนอ๋องหรืออย่างไร เยี่ยนอ๋องจึงวางเขาลงไม่ได้ ทันทีที่วางลง ปากเล็กก็เริ่มเบะ…และร้องไห้ออกมา เยี่ยนอ๋องจึงทำได้เพียงกอดเขาไว้

เซียวเจิ้นถิงยืนนิ่งอยู่ด้านข้างราวกับรูปปั้น ดวงตาของเขากลมโตราวกับดวงตาของวัว ท่าทางคล้ายกับกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ

อวี๋หวั่นรู้สึกว่าตนเองไม่จำเป็นต้องไปดูฉากละครตลก เธอค่อยๆ ถอยกลับมายังห้องของตน แล้วถามลุงวั่นว่า “แม่ทัพใหญ่เซียวชำนาญทางเช่นนี้ เห็นทีคงไม่ได้มาเป็นครั้งแรก…”

เรื่องนี้ ลุงวั่นก็เคยได้ยินคนในจวนพูดเหมือนกัน ยามที่ซั่งกวนเยี่ยนออกไปวัดเพื่อขอพรให้คุณชาย ก็จะให้ลูกอยู่ที่บ้าน ในจวนมีแม่นม ตามหลักแล้วไม่น่าจะเป็นปัญหาแต่อย่างใด กระนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมทารกตัวน้อยเอาแต่ร้องไม่หยุด มิหนำซ้ำยังไม่ยอมกินนมอีกด้วย

เซียวเจิ้นถิงปราบข้าศึกด้วยจิตใจอันหนักแน่น ทว่าเมื่อต้องดูแลทารกตัวเท่าฝ่ามือกลับทำตัวไม่ถูก ด้วยความอับจนหนทาง จึงตัดสินใจอุ้มลูกไปหาซั่งกวนเยี่ยน ไหนเลยจะรู้ว่าออกจากจวนได้ไม่เท่าไรก็บังเอิญพบเยี่ยนอ๋องระหว่างทาง

เยี่ยนอ๋องคิดแล้วคิดอีกว่าเพราะเหตุใดทารกน้อยจึงงอแงเช่นนี้ อาจเป็นเพราะไม่สบาย จึงรับเด็กมาตรวจดู กลับกลายเป็นว่าทารกหยุดร้องไห้เสียอย่างนั้น

“ตอนคุณชายยังเล็กก็ติดท่านอ๋องอย่างนี้เหมือนกันขอรับ จะร้องไห้หรือดื้อมากแค่ไหน ทันทีที่ท่านอ๋องอุ้มก็หาย” ลุงวั่นหวนนึกถึงเยี่ยนจิ่วเฉาตัวน้อยในห่อผ้า และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ทารกถ่ายเบารดกางเกง เซียวเจิ้นถิงจึงไปหยิบของบนรถม้า

อวี๋หวั่นเดินเข้าไปในห้องหนังสือ แล้วมองไปยังเจ้าตัวน้อยซึ่งกำลังหลับสบายในอ้อมอกของเยี่ยนอ๋อง

“เหมือนจื่อจวิน” เยี่ยนอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

อวี๋หวั่นพยักหน้า แล้วเปิดห่อผ้าออกเพื่อดูมือของทารกน้อย เยี่ยนอ๋องกล่าวไว้ไม่ผิด เด็กคนนี้ถอดแบบมาจากซั่งกวนเยี่ยน เยี่ยนจิ่วเฉารูปร่างหน้าตาเหมือนเยี่ยนอ๋อง เพราะฉะนั้นต่อให้เป็นพี่น้องมารดาคนเดียวกัน แต่เด็กคนนี้กับเยี่ยนจิ่วเฉาคงจะต่างกันมากทีเดียว

มือของเขาใหญ่กว่าทารกในวัยเดียวกันทั่วไป หากว่าตามเซียวเจิ้นถิง นี่เป็นมือที่เหมาะแก่การจับอาวุธ สมแล้วที่เป็นทายาทของเซียวเจิ้นถิง!

แต่เมื่อมองดูอย่างละเอียด จะพบว่าเขามีบางอย่างที่เหมือนกับเยี่ยนจิ่วเฉา นั่นก็คือบนศีรษะมีขวัญสองวง ริมฝีปากก็คล้ายกันมาก

คิดๆ ดูแล้ว อันที่จริงเยี่ยนจิ่วเฉาก็เหมือนกับซั่งกวนเยี่ยน เพียงแต่ท่าทาง รูปร่าง ความเป็นบุรุษ รวมไปถึงสายตาเย็นชาของเขานั้นเหมือนกับเยี่ยนอ๋องมากกว่า

เจ้าตัวเล็กนอนอยู่สักพัก ก่อนจะลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

อวี๋หวั่นร้อง ‘โอ้’ ดวงตาคู่นี้ งามเหลือเกิน!!