หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 15

หลังจากเอ้อร์เป่าเข้าไป ม่านพลังด้านหน้าต้าเป่าและเสี่ยวเป่าก็เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นเช่นกัน ทั้งสองใช้ขาสั้นๆ กระโดดผ่านเข้าไป

หลังจากได้เห็นการอัญเชิญนกหลวนศักดิ์สิทธิ์ ฟันเหล็กปะทะเถาวัลย์ปีศาจ ชายชราก็รู้สึกว่าตนสามารถทำใจยอมรับได้แล้ว แม้จะไม่เข้าใจว่าเจ้าตัวเล็กเหล่านี้ทำได้อย่างไร

เรื่องของน้องสาว ไข่น้อยทั้งสามไม่ได้ให้ชายชราเข้าไปก่อน แต่ชายชราเสนอตัวเป็นผู้นำทาง “พวกเจ้ารอที่ประตู ข้าจะไปดูสถานการณ์ก่อน หากมีอันตรายอะไร…”

ก่อนจะเอ่ยจบ ก็พบว่าไข่น้อยทั้งสามกำลังมองเขาด้วยความสงสัย

ความสงสัยนั้นไม่ใช่เพียงความสงสัย ทว่ายังดูเหมือนเจือปนไปด้วยร่องรอย…แห่งความดูถูก!

ราวกับรู้สึกว่าเขาจะเข้าไปทำให้เรื่องราวยุ่งยากกว่าเดิม จะว่าไปแล้วเขาไม่น่าเชื่อถือเช่นนี้เชียวหรือ? ล่อทหารเผ่ามารมาเป็นความผิดเขาหรือ? ผู้ใดเอะอะโวยวายก่อนกินผลไม้กันละ? เขาไม่ได้ห้ามแล้วหรือ?

แล้วก็…

ไม่มีแล้วก็อีกต่อไปแล้ว ไข่น้อยทั้งสามเข้าไปด้วยใบหน้าหยิ่งยโส

ชายชรากุมหัวใจ ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องโมโหตายด้วยน้ำมือเจ้าหัวขนพวกนี้แน่!

คนสี่คนและนกหนึ่งตัวเข้ามาในห้องโถงมืด คราบเลือดบนพื้นโจวจิ่นหาวิธีลบออกไปแล้ว ร่องรอยการต่อสู้ก็ถูกปกปิดไว้ให้มากที่สุด หากไม่ดูให้ดีก็จะมองไม่เห็น ทว่าไข่น้อยทั้งสามไม่ใช่เด็กธรรมดา โดยเฉพาะต้าเป่า เขามองดูอย่างละเอียด

เขาเห็นส่วนที่แตกออกมา ซึ่งมีขนาดประมาณเล็บมือที่ฐานของกำแพง

หากเป็นคนธรรมดาก็ยากที่จะตัดสินได้ว่ามันมาจากที่ใด แต่ต้าเป่าจำมันได้ ชุดเกราะของทหารเผ่ามารที่จับพวกเขามาทำจากวัสดุนี้

ต้าเป่าหยิบกระดาษปากกาออกมาเขียนให้ชายชราดู ‘เปิดโลงศพ’

สั้นๆ กระชับได้ใจความเช่นนี้เลยหรือ?

ขอความกรุณาผู้อาวุโสจั๋วฉื่อช่วยเปิดโลงศพได้หรือไม่?

เขียนอีกสักคำสองคำจะเหนื่อยเจ้าหรืออย่างไร?

ชายชรากลอกตา เดินอ้อมไปด้านหลังฝาโลงและผลักมันออก

เขาอยู่ในเขตต้องห้ามมาหลายปีแล้ว ก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าที่นี่คือที่ใด แล้วชาวเผ่ามารกลุ่มนี้จะเล่นลูกไม้อะไร แต่ศพในโลงเหล่านี้เขารู้จัก เห็นได้ชัดว่าเป็นทหารเผ่ามารที่เห็นอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะถูกขังในคุกใต้ดิน

ดูจากศพของพวกเขาเหมือนเพิ่งตายไปไม่นานนัก และเป็นการตายอย่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก คนหนึ่งกระดูกหักทั้งตัว อีกสามคนก็คอหัก

นี่คือโลงศพหยกที่ทำจากหยกเย็นพันปี ว่ากันว่าช่วยปกป้องมิให้ร่างผุกร่อนและสะกดพลังปราณได้ สรุปได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่า ชายชราไม่มีทางคิดว่าพวกเขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่ จึงถูกเผ่ามารกำจัด แล้วเก็บร่างไว้ในโลงหยกเย็นพันปี

พวกเขาต้องถูกคนฆ่าตายเป็นแน่!

ใครกันละ?

“ลูกปัด” เสี่ยวเป่าก้มลงหยิบลูกปัดขนาดเท่าเม็ดถั่วขึ้นมาจากใต้โลงศพ

นี่คือลูกปัดบนรองเท้าของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ เสื้อผ้าของนางเปียก แต่รองเท้าไม่เปียก ดังนั้นรองเท้าจึงยังสวมอยู่บนเท้าของนาง ยามที่หลัวช่าน้อยอุ้มนางกระโดดไปมา ก็ไม่ระวังทำลูกปัดตกไว้เม็ดหนึ่ง

“น้องเล็กเคยมาที่นี่จริงๆ” เอ้อร์เป่ากล่าว

“หรือคนพวกนั้นจะถูกน้องสาวของพวกเจ้าฆ่าตาย?” ชายชราถามไข่น้อยทั้งสามอย่างอ่อนแรง

ไข่น้อยทั้งสามมองเขาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามยิ่งกว่าเดิม

ชายชราก็ตระหนักได้ว่าตนพูดผิดไป พลันกระแอมในลำคอและกระซิบว่า “ข้าล้อเล่น จะมีเด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้ฆ่าคนได้อย่างไร? ฮ่าๆๆ…”

ไข่น้อยทั้งสามคิดในใจ เจ้าโง่! น้องสาวฆ่าพวกมัน ก็ไม่ฆ่าให้น่าเกลียดเช่นนั้นหรอก!

ไข่น้อยทั้งสามค้นหาทั้งด้านในและด้านนอกโถงมืด แน่ใจว่าน้องสาวของพวกเขาไม่อยู่ที่นั่น พวกเขาจึงวางแผนไปค้นหาที่อื่นต่อ

ขณะที่ไข่น้อยทั้งสามพยายามตามหาที่อยู่ของน้องสาว โจวจิ่นกับหลัวช่าน้อยก็พบคุกใต้ดินที่พวกเขาเคยถูกขังไว้

คุกใต้ดินขังคนไว้มากมาย ทั้งเด็ก ชาวบ้านธรรมดาและผู้ฝึกตน จับมาทำอะไรโจวจิ่นก็ไม่รู้

โจวจิ่นค้นหาทีละห้องขัง แต่ก็ไม่พบเงาคนติดตาม ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ถูกขังไว้ที่นี่

ขณะที่เขาคิดให้หลัวช่าน้อยไปหาที่อื่นกับตน ก็พบว่าหลัวช่าน้อยเข้าไปในห้องขังว่างห้องหนึ่ง หลัวช่าน้อยสูดดมทั่วห้องขัง หันไปมาราวกับกำลังหาบางสิ่งบางอย่าง

โจวจิ่นลูบรูบนประตูห้องขัง มันถูกทะลวงด้วยใบมีดคม แน่นอนเขาไม่คิดว่าทหารเผ่ามารว่างมากจนพังห้องขังของพวกตนเล่น พูดได้เพียงว่านักโทษในคุกหนีออกไปแล้ว