หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 143

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 143 หางาน
บัดนี้นักบวชผู้ยิ่งใหญ่แห่งเผ่าปีศาจ ผู้พิทักษ์ทั้งซ้ายและขวา รวมไปถึงวายร้ายอันดับหนึ่งของเผ่ากำลังประสบปัญหาขาดแคลนเงินค่าเดินทาง เมื่อทั้งสี่เห็นเงินบนโต๊ะซึ่งเหลืออยู่เพียงหนึ่งเหรียญทองแดง ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้แต่นั่งเงียบ

เป็นเพราะไม่รู้จักประหยัดอดออม พวกเขาใช้เงินที่มีอยู่อย่างสุรุ่ยสุร่าย อีกทั้งยังไม่ทำการค้า รายได้น้อยกว่ารายจ่าย สุดท้ายแล้วก็ใช้เงินที่มีอยู่จนหมด

นี่เป็นความจริงอันแสนเจ็บปวด

“ได้ยินว่าชาวคนจงหยวนนั้นงมงาย ข้าสามารถทำนายดวงชะตาให้พวกเขาได้” อาม่าเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เป็นถึงนักบวชผู้ยิ่งใหญ่แห่งเผ่าปีศาจ โหราศาสตร์เป็นเรื่องง่ายดายยิ่งนัก คงจะหาเงินได้มากพอสมควร

ชิงเหยียนกล่าวว่า “ชาวจงหยวนนิยมการเขียนพู่กัน ข้ามีวิชาความรู้มากที่สุดในเผ่า ข้าสามารถขายภาพเขียนตัวอักษรได้”

อาม่าพยักหน้า เป็นความคิดที่ดี

เยวี่ยโกวเอ่ยขึ้นว่า “พรสวรรค์ของข้าคือพละกำลัง ข้าไปเป็นคนคุ้มกันสินค้าได้”

อาม่าพยักหน้าอีกครั้ง ก็ไม่เลว

ดูเถิด พวกเขาล้วนแต่เป็นผู้มีความสามารถ หาเงินมิใช่เรื่องยาก ไม่นานพวกเขาก็หาเงินค่าเดินทางกลับบ้านได้แล้ว

เป็นวันที่อากาศดีอีกวันหนึ่ง คนในหมู่บ้านเหลียนฮวาต่างง่วนอยู่กับงาน งานในโรงงานเริ่มแล้ว บ้านใหม่สามห้องนอนก็กำลังอยู่ระหว่างก่อสร้าง คนสกุลอวี๋กำลังปวดเศียรเวียนเกล้ากับผู้คนจำนวนมาก คนส่วนใหญ่มาที่นี่หลังจากรู้ข่าว ผู้ที่เดินทางมาแสดงความยินดีให้ไปที่บ้านเดิมสกุลอวี๋ ผู้ใดที่มาหางานทำให้ไปที่บ้านใหม่สกุลติง

เยี่ยนจิ่วเฉาออกเดินทางไปที่ว่าการตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ไม่นานอวี๋หวั่นก็ตื่นนอน และปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสามนอนหัวไปทางหางไปทางอยู่บนเตียง

ในโถงกลางบ้านมีชาวบ้านมารอกันอย่างคับคั่ง มีทั้งคนในหมู่บ้านและคนนอกหมู่บ้าน ผ่านไปครู่หนึ่งก็ถึงตาของอาเว่ย

อาเว่ยเดินไปด้านหน้า

อวี๋หวั่นยิ้มด้วยความดีใจ “อาเว่ย เจ้าก็มาหางานหรือ?”

“ไม่ใช่ข้า” อาเว่ยบอก “พวกข้า”

อาเว่ยหันหลัง แล้วชี้ไปยังอีกสามคนซึ่งติดตามมาด้วย “นี่คือพี่ใหญ่ข้า นี่คือพี่รองข้า นี่คือท่านปู่ข้า”

“…” สองคนแรกยังพอเข้าใจได้ อวี๋หวั่นมองไปยังผู้เฒ่าผมสีขาวโพลน ทะ…ทำงานได้หรือ?

ครอบครัวของอาเว่ยได้รับการว่าจ้างทุกคน ไม่ใช่เพราะอาเว่ยช่วยชีวิตเธอไว้ แต่เป็นเพราะคนในครอบครัวของเขาล้วนแต่มีความสามารถ

ชิงเหยียน พี่ชายคนโตของอาเว่ยฉลาดหลักแหลม มีปฏิภาณไหวพริบ เหมาะแก่การอยู่ในห้องบัญชี

เยวี่ยโกว พี่ชายคนรองของอาเว่ยมีร่างกายแข็งแรง พละกำลังดุจโคถึก เหมาะแก่การขุดเหมือง

ท่านปู่ของอาเว่ย เห็นเขาอายุมากเช่นนี้ แต่ก็มีวิชาความรู้มาก ในหมู่บ้านไม่มีสำนักการศึกษา เด็กๆ ก็โตแล้ว อวี๋หวั่นคิดว่าจะลงทุนเปิดโรงเรียน เถี่ยตั้นน้อยจะได้ไม่ต้องไปเรียนในตำบล เด็กๆ ในหมู่บ้านจะได้เรียนหนังสือด้วย

ในส่วนของอาเว่ยนั้น…

อวี๋หวั่นมองไปยังเด็กน้อยตัวอ้วนจ้ำม่ำสามคนซึ่งกำลังเกาะขาของอาเว่ย เธอยกยิ้มมุมปากแล้วถามว่า “เจ้ายินดีจะเป็นอาจารย์สอนวิชายุทธ์ให้พวกเขาหรือไม่?”

ข้าไม่ยินดี อาเว่ยแอบคิดเช่นนี้ในใจ เขาเกลียดเด็กยิ่งกว่าสิ่งใด

อวี๋หวั่นยิ้ม “เดือนละสิบตำลึง”