หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 144
หลายวันมานี้อวี๋หวั่นอยู่ในหมู่บ้าน เยี่ยนจิ่วเฉาใช้เวลาอยู่ในเมืองหลวงเป็นส่วนใหญ่ ทั้งสองไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง หลังจากกลับมาถึงจวนคุณชาย พวกเขาก็ป้อนข้าวเด็กน้อยทั้งสามและกล่อมจนหลับไป เมื่อเห็นว่าลูกๆ ตัวอ้วนฉุเช่นนี้ ในใจของเยี่ยนจิ่วเฉาก็ไม่อยากยอมรับ แต่เมื่อได้ยินอวี๋หวั่นบอกว่าครั้นเขายังเด็ก เขาก็ตัวอ้วนป้อมเช่นกัน เยี่ยนจิ่วเฉาก็พลันกระจ่างขึ้นมา
หลังจากที่เด็กๆ เข้าสู่ห้วงนิทรา แม่นมก็มาอุ้มออกไป
ทั้งสองเดินย่อยอาหารอยู่ในลานบ้านสักพัก จากนั้นก็กลับเข้าห้องไปอย่างไม่รีบร้อน (ไม่รีบร้อนเลยสักนิด)
จื่อซูใบหน้าแดงก่ำ นางรีบบอกให้เหล่าสาวใช้ถอยออกไป ฝูหลิงเดินหน้าตาเหลอหลา ถือจานลูกพลัมซึ่งอวี๋หวั่นให้นางไปเก็บมา “ฮูหยินน้อยจะกิน”
“พรุ่งนี้เช้าค่อยเอามา!” จื่อซูถลึงตาใส่นาง แล้วดึงนางออกไป
อาจเป็นเพราะทั้งสองมีจิตใจเชื่อมถึงกัน หรืออาจเป็นเพราะเพิ่งแต่งงานใหม่ วันนี้เยี่ยนจิ่วเฉาทำให้อวี๋หวั่นหลงใหลเป็นพิเศษ ในสายตาของอวี๋หวั่นมีแต่เขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในระยะประชิด รู้สึกได้ถึงความเริงรมย์ที่เขามอบให้ และเธอเองก็สัมผัสได้ถึงความสุขที่เขาได้รับจากเธอ
เธอคิดว่าเขาก็คงชอบมันเช่นกัน…เพียงแต่ชอบทำแบบนี้กับเธอคนเดียว
หัวใจของอวี๋หวั่นพลันรู้สึกชื่นมื่นขึ้นมา
ทั้งสองร่วมรักกันครึ่งค่อนคืน ยามสี่จึงได้พัก
……………….
วันที่ยี่สิบสามเดือนห้า ฤกษ์งามยามดี หมื่นหลี่ไร้เมฆ อากาศแจ่มใส
ฟ้ายังไม่สว่าง อวี๋หวั่นก็ถูกจื่อซูปลุกเสียแล้ว ครั้นอยู่ในหมู่บ้าน เธอเคยชินกับการตื่นแต่เช้าตรู่ แต่หลังจากเข้าหอ เธอก็มีท่าทีอิดออดราวกับกษัตริย์ผู้มัวมายอยู่ในกามารมณ์ไม่ยอมออกว่าราชการอย่างไรอย่างนั้น
“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ” จื่อซูเกี่ยวผ้าม่านเอาไว้ “ได้เวลาตื่นแล้วเจ้าค่ะ”
“กี่โมงแล้ว?” อวี๋หวั่นมองไปยังหน้าต่างซึ่งเป็นสีดำ ย่างเข้าเดือนห้า ฟ้าสว่างเร็วขึ้น ตอนนี้ด้านนอกยังคงมืดสนิท เป็นไปได้ว่ายังไม่ถึงยามสี่
เป็นอย่างที่เธอคิด จื่อซูตอบว่า “ใกล้ยามสี่แล้วเจ้าค่ะ”
อวี๋หวั่นหันไปมองที่ว่างข้างกายเธอ “คุณชายละ?”
จื่อซูหยิบเสื้อผ้ามาคลุมสวมให้อวี๋หวั่น “คุณชายตื่นแล้วเจ้าค่ะ ไปห้องคุณชายน้อยแล้ว”
เป็นคนในราชวงศ์ก็ไม่ง่าย ต้องไปตั้งแต่เช้ามืด นั่นเป็นเพราะฤกษ์ดีคือตอนเช้า กระนั้นพวกเขาก็จำต้องไปตั้งแต่ยามห้า แม้จะเป็นพิธีสมรสของราชวงศ์ แต่นี่เป็นพิธีระหว่างสองดินแดน ก่อนพิธีจะต้องบวงสรวงสรรค์ในวังหลวงก่อน ฮ่องเต้ ฮองเฮา ราชวงศ์ รวมไปถึงข้าราชการทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ล้วนแต่มาเข้าร่วม
อวี๋หวั่นเปลี่ยนไปสวมชุดทางการของพระชายาเยี่ยนอ๋อง เห็นได้ชัดว่าเป็นชุดที่ตัดพอดีกับตัวเธอ แต่กระดุมด้านหน้าเกือบติดไม่ได้
จื่อซูมองสาบเสื้อแรงๆ ก็ลอบคิดว่าฮูหยินน้อยโตเร็วเหลือเดิน ไม่ได้อ้วนขึ้น แต่ก็มีเนื้อหนังในจุดที่ควรมีเพิ่มขึ้น นางอยากให้บุรุษทำอะไรๆ หรือ?
สวรรค์ นางกำลังคิดอะไรอยู่กันนี่?
จื่อซูแอบหยิกตนเองครั้งหนึ่ง ปล่อยวางความคิดฟุ้งซ่าน แล้วสวมอาภรณ์ให้อวี๋หวั่น
ปั้นซย่าเป็นคนหวีผม
อย่างไรเสียปั้นซย่าก็เป็นสาวใช้ในตระกูลใหญ่มาแต่เดิม งานเช่นนี้เป็นงานถนัดของนาง นางทำได้ดีกว่าจื่อซู
ปั้นซย่าทำผมให้อวี๋หวั่น จากนั้นจึงลงมือแต่งหน้า อวี๋หวั่นผิวดีเหลือเกิน ต่อให้ปราศจากการตกแต่งก็ยังทำให้
ตกตะลึงได้ หลังจากแต่งหน้าเพียงเล็กน้อยก็ดูงดงามโดดเด่น
ปั้นซย่าไม่เคยเห็นผู้ใดงามถึงเพียงนี้มาก่อน
ไม่ถูก ท่านแม่ของฮูหยินน้อยก็งดงามมากเช่นกัน
เพียงแต่ร่างกายอ่อนแอ ป่วยกระเสาะกระแสะ
ยามสี่ ณ จวนคุณชาย…
เมื่ออวี๋หวั่นแต่งตัวเสร็จ เยี่ยนจิ่วเฉาก็จูงเด็กน้อยทั้งสามซึ่งยังตื่นไม่เต็มตาเข้ามา
มือข้างซ้ายของเขาจูงต้าเป่า ต้าเป่าจูงเอ้อร์เป่า เอ้อร์เป่าจูงเสี่ยวเป่า มองจากมุมนี้ ดูราวกับเยี่ยนจิ่งเฉากำลังจูงถังหูลู่ลูกอ้วนๆ กลมๆ ไม้หนึ่ง
ถังหูลู่แต่ละลูกหาววอดๆ
แม้จะถูกปลุกมาแต่เช้า แต่ก็ไม่งอแงเหมือนเด็กทั่วไป พวกเขาเพียงแต่ท่าทางงัวเงีย อวี๋หวั่นปวดใจแทนเหลือเกิน
อวี๋หวั่นมองไปยังผู้ชายซึ่งกำลังจูงเด็กน้อยทั้งสาม เธอเปลี่ยนไปสวมชุดของพระชายา เขาก็เปลี่ยนไปสวมชุดของเยี่ยนอ๋อง สง่างามราวกับว่าคุณชายเอาแต่ใจผู้นี้มีพลังครอบครองใต้หล้าภายในชั่วข้ามคืน อวี๋หวั่นจ้องมองเขาอย่างไม่อาจละสายตาได้
เยี่ยนจิ่วเฉาก้าวไปข้างหน้าอวี๋หวั่น ส่งเด็กน้อยทั้งสามให้เธอ แล้วกระซิบข้างหูเธอว่า “บ้าผู้ชาย!”
อวี๋หวั่นตั้งสติได้ทันใด เธอทำตาโต มั่นใจเต็มร้อยว่าเธอเห็นการหยอกล้อและอารมณ์ขันในสายตาของเขา อวี๋หวั่นไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด บ้าผู้ชายแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นสามีของเธอเองก็เป็นเรื่องที่ดีแล้วไม่ใช่หรือ?
ฝูหลิงยกอาหารเช้าเข้ามา บนโต๊ะมีอาหารหลากหลายชนิดจัดวางจนเต็ม นางมีแรงมาก เพียงครู่เดียวก็ยกอาหารมาจัดวางจนครบ
อวี๋หวั่นป้อนโจ๊กลูกๆ ทั้งสามยังคงหลับตา หลังจากกินโจ๊กหมด พวกเขาก็ฟุบหลับลงกับโต๊ะ
จื่อซูและเถาเอ๋อร์แก้ขนาดเสื้อผ้าของพวกเขาภายในคืนนั้น ใครให้พวกเขาไปอยู่ที่หมู่บ้านเพียงยี่สิบวันแต่อ้วนขึ้นเป็นเท่าตัวได้เล่า พุงของต้าเป่าเป็นก้อนกลมจนกระดุมเสื้อระเบิดออก
อวี๋หวั่นทั้งโมโหทั้งรู้สึกขบขัน เธออุ้มต้าเป่ามาแล้วติดกระดุมให้เรียบร้อย แม่นมเข้ามาอุ้มเด็กๆ จากนั้นก็พบว่าอุ้ม! พวกเขา! ไม่! ขึ้น! แล้ว!
เป็นอิ่งสือซันที่อุ้มต้าเป่าและเอ้อร์เป่า ส่วนอิ่งลิ่วอุ้มเสี่ยวเป่า ดูประหนึ่งเป็นครอบครัวซึ่งมีลูกสามคนอย่างไรอย่างนั้น พวกเขาเดินขึ้นรถม้าไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3]