หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 163

เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉากลับมาถึงบ้าน อวี๋หวั่นก็อาบน้ำล้างเนื้อตัวเสร็จแล้ว

“ท่านคงเจอฝนตกหนักกลางทางกระมัง?” อวี๋หวั่นมองเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเขา จากนั้นก็ดึงข้อมือของเขาเข้ามา และลากเข้าไปในห้อง หยิบร่มในมือของเขาใส่ลงในตะกร้า “ร่มคันใหญ่ยิ่งนัก”

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่พูดอะไร และก็ไม่มองไปที่ร่ม

เขามักจะทำตัวเงียบเชียบ แต่อวี๋หวั่นก็ไม่ได้สนใจ

“เจ้าก็เจอฝนตกหนักหรือ?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามพลางมองผมที่เปียกบนหน้าผากของเธอ

อวี๋หวั่นมองตามสายตาของเขา จึงลูบผมหน้าม้าของตนเอง พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “มิใช่ ข้ามาถึงบ้านก่อนที่ฝนจะตก แต่เหงื่อออกทั้งตัว เมื่อครู่ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ คนเตรียมน้ำไว้พร้อมแล้ว ท่านก็ไปล้างเนื้อล้างตัวเถิด เนื้อตัวคงอึดอัดแย่แล้ว”

เยี่ยนจิ่วเฉาพยักหน้าและเดินไป

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน

อวี๋หวั่นไม่ค่อยถามเรื่องงานของเขา ถามแค่อาหารกลางวันเขาทานอะไร งีบหลับสบายดีหรือไม่ จากนั้นก็เล่าเหตุการณ์ที่พบเจอในจวนสกุลเซียว อวี๋หวั่นไม่รู้ว่าเยี่ยนจิ่วเฉาได้พบกับเซียวเจิ้นถิง จึงเอ่ยอย่างเฉพาะเจาะจง “ข้าไปพบท่านแม่กับแม่ทัพใหญ่เซียวมา ทั้งสองดูสบายดี”

ก่อนที่เธอจะจากมาก็คิดจะไปบอกลาเซียวเจิ้นถิงกับซั่งกวนเยี่ยน ทว่าซิ่งจู๋บอกว่าตอนนั้นทั้งสองไม่สะดวก อวี๋หวั่นก็ไม่ได้ถามว่าเหตุใดจึงไม่สะดวก

“ระหว่างทางกลับ ข้าบังเอิญพบกับฮูหยินเหยา”

ในที่สุดก็เข้าประเด็น อวี๋หวั่นรู้สึกว่าไม่ได้พูดยากอย่างที่คิด ระหว่างเดินทางกลับเธอคิดว่าจะบอกกับเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างไร เธอไม่เคยคิดที่จะปิดบังเขาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้

“เกิดอันใดขึ้นกับฮูหยินเหยา?” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยถาม

เมื่อเอ่ยถึงฮูหยินเหยา น้ำเสียงของเธอดูแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด เขาจึงถามเช่นนี้

ด้วยความห่วงใยที่มีต่อเธอ จึงไม่อาจเพิกเฉยต่อความแปลกประหลาดที่เกี่ยวกับเธอแม้แต่อย่างเดียว

อวี๋หวั่นไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เธอเพียงรู้สึกว่าสามีผู้นี้ดียิ่งนัก ในสิบครั้งจะมีเจ็ดหรือแปดครั้งที่เขาทำให้เธอโกรธ ทว่าเขาก็ห่วงใยเธอ เธอรู้สึกได้

อวี๋หวั่นบอกเยี่ยนจิ่วเฉาเรื่องที่ฮูหยินเหยาเห็นเด็กคนหนึ่งที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับเขา และเด็กคนนั้นก็เรียกเยี่ยนอ๋องว่าท่านพ่อ “…เด็กผู้นั้นอายุน้อยกว่าท่านไม่กี่ปี อาจจะอายุประมาณพี่ใหญ่ของข้า”

เดิมทีเธอคิดว่าเยี่ยนจิ่วเฉาจะแปลกใจ ทว่าใบหน้าของเขากลับดูสงบนิ่ง

“ท่านรู้อยู่แล้วหรือ?” อวี๋หวั่นประหลาดใจเสียยิ่งกว่าเขา

“ก็ไม่นับว่ารู้” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ย

รู้ก็คือรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้ แต่ ‘ก็ไม่นับว่ารู้’ คืออะไร?

ตั้งแต่ไป๋เสี่ยวเซิงทราบข่าวมาในนาทีนั้น เขาก็พอเดาความสัมพันธ์ระหว่างท่านพ่อกับตี้จีองค์เล็กแห่งหนานจ้าวได้ จากคำกล่าวอ้างของฮูหยินเหยา ยิ่งทำให้แน่ใจว่าเด็กที่ตี้จีองค์เล็กพากลับมาที่หนานจ้าวเป็นน้องชายต่างมารดาของเขา

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือสตรีผู้นั้นเคยไปที่เมืองเยี่ยน ดูเหมือนที่เรียกว่าการหลบหนีนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าการซ่อนตัวอยู่ในเมืองเยี่ยน ซ่อนตัวใต้เปลือกตาของเขากับซั่งกวนเยี่ยน

อวี๋หวั่นกลัวว่าเขาจะเสียใจ เธอจึงไม่รั้นให้เขาพูดถึงเรื่องนี้มากเกินไป เธอให้คนรับใช้มาเก็บอาหาร จากนั้นก็ไปเดินเล่นที่สวนกับเขาสักพักก่อนจะกลับห้องไปพักผ่อน

สามวัน

อีกแค่สามวันก็จะสามารถร่วมรักกันได้แล้ว

ครานี้ เธอเป็นคนนับวัน

เมื่อได้รู้ความจริงอันโหดร้ายเช่นนี้ จิตใจของเขาคงรู้สึกเหลือที่จะทน หากถึงเวลานั้นเธอจะชดเชยให้เขาเป็นอย่างดี ให้เขาได้กินอย่างอิ่มหนำสำราญและมีความสุข!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ อวี๋หวั่นก็หอมแก้มเขาอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบสนอง เธอก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขา และดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกาย

เป็นสามีภรรยากันมานานแล้ว แต่เหตุใดการกระทำเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ยังทำให้ใจสั่นด้วยความตื่นเต้น?

“อวี๋อาหวั่น”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง

ในความมืด อวี๋หวั่นเปิดเปลือกตาขึ้นพร้อมกับเงี่ยหูฟัง

ไม่จำเป็นต้องเอ่ยวาจาชวนวาบหวิว ไม่จำเป็นต้องรู้สึกขอบคุณ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เธอเอาอกเอาใจเขาเป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉา “เจ้าทับมือข้า”

อวี๋หวั่น “…”

…