หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 163

อาจเพราะ…ไม่เคยมีสตรีคนใดกล่าวเช่นนี้กับเขา แม้แต่คนที่อยากแต่งงานกับเขา หรืออยากจะมอบร่างกายให้เขา ล้วนคาดหวังว่าพวกนางจะได้รับความรักจากเขา แต่ไม่เคยมีใครคิดว่าเขาก็ต้องการความรัก แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ตาม

ข้ารักท่าน

เธอเอ่ย

เยี่ยนจิ่วเฉาหันมาด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน ใบหูแดงระเรื่อ “ผู้ใดอยากให้เจ้ารักกัน!”

อวี๋หวั่นใช้การกระทำอธิบายว่าเธอรักเขาอย่างไร

ที่เรือนชิงเฟิงมีอ่างน้ำขนาดใหญ่ หลังจากเดินเล่น เยี่ยนจิ่วเฉาก็ไปแช่น้ำชำระล้างร่างกาย แช่ไปแช่มาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ ร่างเพรียวบางว่ายขึ้นจากใต้น้ำช้าๆ กลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำเป็นชั้นๆ ถูกแหวกออก เผยให้เห็นร่างตรงหน้าที่ราวกับเงือกสาวผู้แสนงดงาม

ชวนให้รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

…

…

…

ที่ผ่านมาซื่อจื่อแช่น้ำเพียงหนึ่งเค่อก็ออกมาแล้ว ทว่าวันนี้กลับนานถึงหนึ่งชั่วยามเต็ม คนรับใช้ต่างมองหน้ากันไม่รู้ว่าด้านในเกิดอะไรขึ้น ได้ยินเพียง…เสียงของ…ซื่อจื่อ

เมื่อกลับมาที่ห้อง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น นั่นคือทันทีที่อวี๋หวั่นปิดม่านมุ้งคลุมเตียงลงก็ได้ยินเสียงเปาะแปะ ราวกับมีบางอย่างหยดลงมา

ตะเกียงในห้องดับหมดแล้ว

กลิ่นคาวเลือดจางๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

“เยี่ยนจิ่วเฉา!” อวี๋หวั่นรีบยกม่านขึ้นและจุดตะเกียงน้ำมัน ภายใต้แสงสลัวเธอเห็นเลือดหยดที่ไหลออกจากจมูกของเขา และมัน…เป็นสีดำ!

ช่วงที่ผ่านมาอวี๋หวั่นไม่ได้จับชีพจรของเยี่ยนจิ่วเฉา เพราะอย่างไรเสียพิษตู๋โจ้วก็ถูกถอนแล้ว ยาล้างพิษก็ดื่มไปไม่น้อย แล้วผู้ใดจะมาจับชีพจรคนปกติตลอดทั้งวัน?

อวี๋หวั่นจับชีพจรของเยี่ยนจิ่วเฉาอีกครั้ง และแน่นอนว่าเขาถูกวางยา!

ความคิดแรกของอวี๋หวั่นคือพิษตู๋โจ้วยังไม่ได้ถูกถอนออกไปอย่างสมบูรณ์ อย่างที่สองคือหากความสมดุลกลมกลืนของหยินและหยางสามารถล้างพิษได้ เช่นนั้นอย่างไรตอนนี้ก็ไม่ควรออกอาการ หากไม่ใช่พิษตู๋โจ้ว ก็คงมีแต่พิษอื่น?

ทว่ามันก็น่าแปลกมิใช่หรือ? พวกเขาระมัดระวังอย่างดี ผู้ใดจะยังมีโอกาสใส่ยาพิษลงในอาหารของเขา? นอกจากนั้น เธอกับเขาก็กินด้วยกัน อยู่ด้วยกัน เหตุใดเธอถึงไม่ติดพิษไปด้วย?

อวี๋หวั่นใช้เข็มทองคำจิ้มสะกดจุดเยี่ยนจิ่วเฉา ป้องกันไม่ให้พิษแล่นเข้าสู่หัวใจ

เยี่ยนจิ่วเฉาผล็อยหลับสนิท

อวี๋หวั่นเรียกอิ่งสือซันกับอิ่งลิ่วไปที่ห้องตำรา

ทั้งสองประหลาดใจยิ่งกว่าอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นกล่าวอย่างเคร่งเครียด “ข้าคิดเรื่องนี้แล้ว ในบ้านไม่มีผู้ใดมีโอกาสวางยาเขา ในช่วงหลายวันนี้ที่เขาไปว่าราชการ ไปทำกิจทางการที่เนย์เก๋อ เขาได้ติดต่อกับคนที่ดูน่าสงสัยหรือไม่?”

อิ่งสือซันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและส่ายศีรษะอย่างเคร่งขรึม “อิ่งลิ่วกับข้า อย่างน้อยต้องมีคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายคุณชาย ไม่พบผู้ใดที่น่าสงสัยเลย”

อวี๋หวั่นเกลียดที่ตนเองมีทักษะทางการแพทย์ที่ต่ำต้อย ไม่อาจวินิจฉัยพิษในร่างกายของเยี่ยนจิ่วเฉาได้ “สือซัน เจ้าไปที่จวนสกุลเซียวที”

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ยาแก้พิษของเยี่ยนจิ่วเฉาถูกจัดเตรียมโดยหมอที่เซียวเจิ้นถิงเชิญมา เขาอาจเข้าใจอาการป่วยของเยี่ยนจิ่วเฉาได้ดีกว่า

อิ่งสือซันรีบเดินทางไปอย่างไม่หยุดพัก ซั่งกวนเยี่ยนพักผ่อนไปแล้ว เรื่องนี้จึงไม่ได้รบกวนนาง เซียวเจิ้นถิงไปที่จวนเก่าในเมืองหลวงและเชิญหมอชรามา

หมอชราจ่ายยาให้เยี่ยนจิ่วเฉามาหลายปี เขารู้อาการป่วยของเยี่ยนจิ่วเฉาดีกว่าคนทั่วไป ทว่าก็ไม่อาจวินิจฉัยได้ว่าเยี่ยนจิ่วเฉาติดพิษอะไร จากการตรวจชีพจร ดูเหมือนไม่ใช่พิษที่เพิ่งติดเร็วๆ นี้

“หมายความว่าอย่างไร?” อิ่งลิ่วหน้ามุ่ย

อวี๋หวั่น เซียวเจิ้นถิงและอิ่งสือซันต่างมองไปที่หมอชรา ชายชราก็ลูบเคราพลางกล่าวว่า “ข้าไม่แน่ใจว่าตนเองวินิจฉัยผิดหรือไม่ แม่ทัพใหญ่เซียวกับพระชายาซื่อจื่อเชิญหมอท่านอื่นๆ มาดูอาการของซื่อจื่ออีกทีเถิด”

เชิญหมอท่านอื่นๆ มา? เป็นไปไม่ได้ มีใครบางคนต้องการชีวิตของเยี่ยนจิ่วเฉา ก่อนที่จะจับตัวคนผู้นั้นได้ อาการป่วยของเยี่ยนจิ่วเฉายังต้องเก็บเป็นความลับ

เพียงเสี้ยววินาที อวี๋หวั่นก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“ผู้ใดกัน? ดึกดื่นป่านนี้ไม่หลับไม่นอน? เคาะอะไรนักหนา!”

ชุยเฒ่าพลิกตัวคลุมผ้าห่มแล้วหลับไป

เสียงโครมครามดังขึ้น ประตูถูกคนเตะจนเปิดออก สายลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามา ชุยเฒ่าตกใจ รีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง “เจ้าคนสมควรตาย——”

ก่อนที่เสียงจะหยุดลง ดาบยาวเย็นเยียบก็พาดอยู่บนคอของเขาเสียแล้ว