หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 171

อีกด้านหนึ่ง อวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉาก็ลงจากรถม้าเช่นกัน

ทันใดนั้นความสนใจของบรรดาป้าก็ถูกคู่สามีภรรยาดึงดูดไป คนชนบทไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่สามารถเอ่ยบทกวีอันไพเราะ สำหรับพวกนางแล้ว แค่รู้สึกว่าสองสามีภรรยานั้น ดูราวกับเทพเซียนในภาพวาด ทำให้หมู่บ้านของพวกเขากลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเทพเซียน

“อาหวั่น! เขยเยี่ยน!” ป้าไป๋โบกมือให้ทั้งสอง ชาวบ้านรู้แล้วว่าคุณชายวั่นเป็นเพียงนามแฝง เขามีแซ่ว่าเยี่ยน ว่ากันว่าเป็นซื่อจื่อ ซื่อจื่อคือสิ่งใดพวกเขาไม่เข้าใจ แต่สูงกว่าเจ้าหน้าที่ทางการในเมืองหลวง ช่างยิ่งใหญ่นัก!

คนในหมู่บ้านไม่ชอบเรียกว่าซื่อจื่อหรือคุณชาย พวกเขาจึงเปลี่ยนไปเรียกบุตรเขยที่ฟังดูสนิทสนมคุ้นเคยมากกว่า ไม่ใช่บุตรเขยของสกุลอวี๋ ทว่าเป็นบุตรเขยของหมู่บ้านเหลียนฮวา!

เยี่ยนจิ่วเฉาตอบรับด้วยความสุภาพ พร้อมกับเผยยิ้มที่หาได้ยากบนใบหน้าที่เย็นชาของเขา

รอยยิ้มนี้ ทำให้หัวใจของบรรดาป้าแทบละลาย

“ป้าๆ ทั้งหลาย…”

บิดาของซวนจื่อกับชาวนาถือจอบสองสามคนเดินมา

บรรดาป้าเอ่ยเสียงเดียวกัน “ไสหัวไป! “

บุรุษที่ถูกรังเกียจอย่างงุนงง “…”

หมู่บ้านเหลียนฮวาเปลี่ยนไปมาก แม้แต่อวี๋หวั่นที่กลับบ้านเป็นครั้งคราวยังรู้สึกได้ เยี่ยนจิ่วเฉาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในแต่ละวันที่ผ่านไปของหมู่บ้าน โรงฝึกงานในยามนี้ไม่เพียงแต่ค้าขายเต้าหู้เหม็น ยังมีไข่เค็ม ไข่เยี่ยวม้า ผักดองและอื่นๆ ที่เหมาะแก่การถนอมเพื่อส่งไปขายในพื้นที่ไกลๆ ไข่เยี่ยวม้าเป็นสูตรของอวี๋หวั่น และเป็นธุรกิจเจ้าเดียว ซึ่งตอนนี้กำลังขาดตลาด

เหมืองก็เข้าสู่ขั้นตอนการขุดแล้ว ทุกวันจะได้ยินเสียงต่อกๆๆ แรงงานของหมู่บ้านมีไม่เพียงพอ จึงหาแรงงานมาหาจากนอกหมู่บ้านร้อยสองร้อยคน เมื่อคนมากขึ้น โรงครัวก็ต้องมีมากขึ้นตามไปด้วย คนสกุลอวี๋ยุ่งจนไม่อาจปลีกตัว อวี๋เฟิงคิดหาวิธีนำอาหารบรรจุใส่ถุงเพื่อส่งออกไป

แน่นอนว่าน้ำดีไม่ไหลออกนอกนา ใส่ถุงก็ใส่ถุงให้คนในหมู่บ้านเช่นกัน

บ้านของหลี่เจิ้งหยุดทำงานแล้ว อาศัยเงินจากการขายอาหารในทุกๆ วัน ได้มากกว่ารายได้ต่อปีของเขาเสียอีก!

ผู้สูงอายุบางคนที่ว่างอยู่บ้านก็มองเห็นโอกาสทางธุรกิจเช่นกัน พวกเขาไม่อาจทำงานหนักและไม่ต้องดูแลหลานๆ (บุตรหลานต่างไปเรียนหนังสือที่บ้านของอาเว่ย) จึงอยู่ที่บ้านชงชาสมุนไพร หั่นมะระนำมาขายที่ทางเข้าหมู่บ้าน แม้จะราคาไม่แพง หากำไรได้น้อย ทว่ามีคนมาซื้อมากมาย ทุกๆ วันจะมีคนงานจากโรงฝึกงานและคนงานเหมืองที่ลงมาจากเขากวาดของไปจนหมดเกลี้ยง

กล่าวให้ชัดคือ พวกเขาได้ค่าจ้างที่สูง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องตระหนี่กับแผ่นทองแดงแค่สองแผ่นนี้

ไปๆ มาๆ หมู่บ้านเหลียนฮวาก็เกือบจะกลายเป็นหมู่บ้านที่มีรายได้เฉลี่ยต่อคนสูงที่สุดในพื้นที่แถบนี้!

“เขยเยี่ยน!”

“อาหวั่น!”

บนทางที่เดินไป ชาวบ้านต่างเรียกพวกเขาเช่นนี้

เขยเยี่ยน…อวี๋หวั่นยกยิ้มมุมปาก ช่างฟังดูไพเราะอย่างน่าประหลาด

เด็กชายตัวน้อยอายุสามขวบคนหนึ่งกำลังวิ่งไล่ตามสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ และล้มลงด้านหน้าเยี่ยนจิ่วเฉา มือเล็กๆ สองข้างที่สกปรกจับชายเสื้อของเยี่ยนจิ่วเฉาโดยไม่รู้ตัว ทำให้บนเสื้อผ้าสะอาดปราศจากฝุ่นมีรอยฝ่ามือเล็กสีดำคู่หนึ่งเพิ่มขึ้นมา

อวี๋หวั่นกลัวว่าสามีผู้รักความสะอาดของเธอจะโกรธมาก ทว่าเยี่ยนจิ่วเฉากลับไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เพียงแค่เอื้อมมือไปพยุงเด็กน้อยให้ลุกขึ้น

ว่ากันว่าบุรุษที่จริงจังน่าดึงดูดที่สุด แต่เธอคิดว่าท่าทีที่เขาก้าวเข้ามาในโลกนั้นทำให้ผู้คนหลงใหลตราตรึงใจ

เด็กน้อยคนนี้เป็นหลานชายของป้าจาง ชื่อโก่ววา

โก่ววาจ้องมองเยี่ยนจิ่วเฉาด้วยความงุนงง มองไปน้ำลายก็ไหลไปพลาง

อวี๋หวั่นใบหน้าดำมืนโดยพลัน ไม่อนุญาตให้น้ำลายไหลใส่สามีของเธอ!

ไม่นาน มารดาของโก่ววาก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นรอยมือสีดำบนเสื้อผ้าของเยี่ยนจิ่วเฉา ก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาเพื่อขอโทษ

“ไม่เป็นไร” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

สามีของเธอดีจริงๆ!

อวี๋หวั่นคลี่ยิ้ม เอ่ยทักทายมารดาของโก่ววาสองสามประโยค ก่อนจะเดินจูงสามีกลับไปที่บ้าน

อวี๋ซงถูกซวนจื่อกับเอ้อร์หนิวเรียกตัวไป นานๆ จะได้กลับมาที่หมู่บ้านครั้งหนึ่ง อย่างไรก็ต้องไปดื่มกันสักสองถ้วย บอกกับฉวนซีและเอ้อร์หนิวไปแล้ว และบอกว่ายากที่จะกลับมา เขาต้องดื่มสองถ้วย ในตอนแรกป้าสะใภ้ใหญ่ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย กังวลว่าพวกเขาจะทำให้บุตรชายที่กำลังเรียนหนังสือของนางเมามายไม่เป็นผู้เป็นคน

ลุงใหญ่ฮึดฮัด “เจ้าวางใจเถิด! การดื่มของอวี๋ซง มีครั้งใดที่ไม่ทำให้พวกเขาหลับบ้าง? แค่ไปเรียนไม่กี่วัน ก็ลืมว่าลูกชายของเจ้าเป็นคนหนึ่งที่มีคุณธรรมแล้วรึ!”

นี่คือเรื่องจริง อวี๋ซงขโมยสุราของผู้เฒ่าอวี๋ไปดื่มแต่เด็ก เขาคอแข็งมากจนเป็นที่รู้กันในหมู่บ้านว่า พันถ้วยไม่เมา หมื่นถ้วยไม่ล้ม

ลุงใหญ่เอ่ยอีกครั้ง “เจ้าควรกังวลพวกซวนจื่อมากกว่า อย่าให้ดื่มจนเสียสติ”

ป้าสะใภ้ใหญ่ตบขาและลุกขึ้นเดินไปที่บ้านของซวนจื่อ

บ้านสามถูกสร้างเสร็จแล้ว และสร้างทางเชื่อมกับบ้านใหม่สกุลติงกับสร้างประตูเหล็กแล้วเช่นกัน จากนี้ก็จะกลายเป็นบ้านหลังใหญ่

อวี๋เซ่าชิงที่กำกับดูแลการขุดเจาะอยู่บนภูเขา เมื่อได้ยินว่าบุตรสาวของเขากลับมาแล้ว ก็รีบเดินลงจากภูเขาราวกับบินโดยไม่เอ่ยสิ่งใดสักคำ