หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 200

“พวกท่านรู้จักกัน?” องค์หญิงน้อยขมวดคิ้ว

อวี๋หวั่นมองไปยังผู้อาวุโสเยวี่ย เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสเยวี่ยยืนขึ้น แล้วเดินไปหาปรมาจารย์พิษขั้นสูงของจวนประมุขหญิง เขาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นปกติว่า “ไม่พบกันมาสิบปี ไม่คิดว่าเราสองคนจะได้มาพบกันในสถานการณ์เช่นนี้”

ความรู้สึกซับซ้อนปรากฏขึ้นในดวงตาของปรมาจารย์พิษขั้นสูง “ศิษย์พี่ใหญ่”

ถ้าหากผู้อาวุโสเยวี่ยกล่าวออกมาเพียงฝ่ายเดียว องค์หญิงน้อยก็คงไม่เชื่อ ทว่าในเมื่อปรมาจารย์พิษเมิ่งก็กล่าวออกมาเช่นกัน องค์หญิงน้อยจะไม่เชื่อก็คงยาก

นี่มันโชคชะตาแบบใดกัน? ผู้ที่อีกฝ่ายเชิญมากลับเป็นศิษย์พี่ของปรมาจารย์พิษบ้านนาง?

ความสงสัยลักษณะเดียวกันแล่นผ่านสมองของอวี๋หวั่น เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าปรมาจารย์พิษที่เห้อเหลียนเป่ยหมิงเชิญมาจะมีความเกี่ยวข้องกับปรมาจารย์พิษจวนประมุขหญิง

ทุกวันนี้อวี๋หวั่นมักชอบมองเยี่ยนจิ่วเฉา บางครั้งก็อยากมองเฉยๆ บางครั้งก็มองเพื่อถามความคิดเห็นของเขา ดังเช่นในตอนนี้ บนใบหน้าของเธอมีประโยคคำถามว่า ‘ท่านคิดว่าใครจะชนะ?’

เยี่ยนจิ่วเฉาแค่นเสียง ‘หึ’ ขึ้นจมูกด้วยความรังเกียจ

อวี๋หวั่น “…”

หมายความว่าอะไร…

ผู้อาวุโสเยวี่ยเอ่ยขึ้นด้วยอย่างสุภาพว่า “หลายปีมานี้ศิษย์น้องเมิ่งคงมีชีวิตที่ดี”

ปรมาจารย์พิษเมิ่งกล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า “แม้ว่าท่านจะได้รับการสืบทอดจากอาจารย์ แต่ก็อย่างที่ข้าเคยบอกไป ไม่ช้าก็เร็วข้าจะต้องได้เป็นปรมาจารย์พิษขั้นสูง”

ผู้อาวุโสเยวี่ยยิ้ม “ดูแล้วศิษย์น้องเมิ่งจะทำสำเร็จแล้ว ศิษย์พี่ยินดีกับเจ้าด้วย”

เมื่อเทียบกับศิษย์พี่แล้ว ศิษย์น้องผู้นี้ดูจริงจังและขึงขังกว่าสักหน่อย “ข้ายังไม่ลืมที่ศิษย์พี่คอยดูแล ก่อนหน้านี้ ข้าได้ให้คนส่งจดหมายเชิญไปหาศิษย์พี่ เพื่อเชิญให้ศิษย์พี่มาประจำในจวนประมุขหญิงด้วยกัน ไม่รู้ว่าศิษย์พี่ได้รับจดหมายหรือไม่”

ผู้อาวุโสเยวี่ยยิ้ม แล้วตอบว่า “ข้าได้รับจดหมายแล้ว ข้าซาบซึ้งในความปรารถนาดีของเจ้า ทว่าต่างคนต่างมีเส้น ทางของตนเอง ศิษย์พี่อยู่กลางป่าเขาเป็นอิสระจนชินแล้ว ไม่อาจทนกฎระเบียบของสกุลใหญ่ได้”

ปรมาจารย์พิษเมิ่งกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ด้วยคุณสมบัติของศิษย์พี่ หากได้รับความช่วยเหลือจากจวนประมุขหญิง วิชาพิษของท่านต้องเหนือกว่าขีดจำกัดเป็นแน่”

องค์หญิงน้อยก้าวขึ้นไปด้านหน้า บนใบหน้ามีความเกรงใจอยู่บ้าง “ที่แท้ก็เป็นศิษย์พี่ของใต้เท้าเมิ่ง ยินดีที่ได้พบ! ข้าคือ…”

นางเกือบจะพูดออกไปแล้วว่าองค์หญิงน้อยจากจวนประมุขหญิง ทันใดนั้นนางก็นึกได้ว่าตนกำลังปลอมตัวอยู่ จึงรีบเปลี่ยนคำพูดว่า “ข้าเป็นคนของจวนประมุขหญิง ท่านสนใจจะเป็นแขกของจวนประมุขหญิงหรือไม่? จวนประมุขหญิงสามารถจัดหาวัตถุดิบและสมุนไพรชั้นดี ชีวิตที่ดี รวมไปถึงชื่อเสียงและลาภยศ ข้ารู้ว่าท่านเป็นปรมาจารย์พิษขั้นสูง ฐานะสูงส่ง แต่เมื่อเสาะแสวงหาทั้งใต้หล้า นอกจากวังหลวง ก็ไม่มีที่ใดเหมาะสมเท่าจวนประมุขหญิงอีกแล้ว”

ผู้อาวุโสเยวี่ยรู้จากเห้อเหลียนเป่ยหมิงมาแล้วว่าคนที่พวกเขาจะเผชิญหน้าในครั้งนี้คือองค์หญิงน้อย จึงเดาออกว่านางเป็นใคร กระนั้นแม้จะมองออก แต่ก็มิได้พูดออกไป เขายกมือขึ้นประสานกัน “ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดีของคุณชาย เยวี่ยโหม่วยังขอย้ำคำเดิม ต่างคนต่างมีเส้นทางของตนเอง”

องค์หญิงน้อยเบะปาก

ปรมาจารย์พิษเมิ่งเอ่ยปากเชิญเขา แต่เขากลับไม่สนใจ?

องค์หญิงน้อยไม่อาจโน้มน้าวผู้อาวุโสเยวี่ย จึงเดินไปหาที่นั่ง

บังเอิญว่าที่ที่นางนั่งนั้นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเยี่ยนจิ่วเฉาพอดี นางหันไปพบกับใบหน้าหล่อเหลาของเยี่ยนจิ่วเฉา นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นชายหนุ่มซึ่งงดงามกว่าท่านพี่เซิง องค์หญิงน้อยถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

ที่ต่งเซียนเอ๋อร์บอกว่าจะไปเติมเครื่องสำอางนั้นไม่ใช่ข้ออ้างแต่อย่างใด นางไปเติมเครื่องสำอางให้เข้มกว่าเดิม ทว่านางยังคงสวมผ้าคลุมหน้า เผยให้เห็นเพียงดวงตาใสดุจกระจกสี สีชมพูลูกท้อที่หางตางามกำลังพอดี ไม่เข้มไม่อ่อนเกินไป ขับให้ดวงตาของนางมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเดิม

นางสวมอาภรณ์สีชมพูผลซิ่ง งามเหนือปุถุชนทั้งหลาย ราวกับเป็นคนละคนกับแม่นางซึ่งเปลือยเท้าในคืนนั้น

แต่เมื่อนางเอ่ยปาก ทุกคนก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นนาง

นางยิ้มน้อยๆ กล่าวว่า “มากันครบแล้วหรือ? ข้าทำให้ทุกท่านต้องรอนานเสียแล้ว ท่านเหล่านี้คือ…”

สายตาระคนความสงสัยของนางไปหยุดอยู่ที่ปรมาจารย์พิษทั้งสอง

“ท่านนี้คือปรมาจารย์พิษขั้นสูงเมิ่งแห่งจวนประมุขหญิง!” องค์หญิงน้อยเอ่ยขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

ต่งเซียนเอ๋อร์คำนับด้วยท่าทางดีใจ “ปรมาจารย์พิษขั้นสูงเมิ่ง ยินดีที่ได้พบๆ”

“ท่านนี้คือปรมาจารย์พิษขั้นสูงเยวี่ย” อวี๋หวั่นแนะนำ ไม่ได้บอกว่าเขาเป็นผู้ที่เห้อเหลียนเป่ยหมิงเชิญมา

“ปรมาจารย์พิษขั้นสูงเยวี่ย ยินดีที่ได้พบ” ต่งเซียนเอ๋อร์คำนับพลางยิ้มให้ผู้อาวุโสเยวี่ย จากนั้นสายตาของนางก็มองผ่านอวี๋หวั่นไปหยุดที่ใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉา “โอ้ คุณชายผู้หล่อเหลาท่านนี้คือท่านที่ไปหอตี้อีพร้อมกับคุณชายครั้งก่อนใช่หรือไม่? ข้าอยู่ไกลนักมองเห็นไม่ชัด ที่แท้คุณชายก็งดงามถึงเพียงนี้”

ระหว่างทางอวี๋หวั่นคิดคำพูดเอาไว้แล้ว จึงรีบบอกว่า “เขาเป็นเพื่อนของข้า อยากตามมาดูเหตุการณ์!”

เยี่ยนจิ่วเฉา “ชิ~”

อวี๋หวั่นหันไปมองเยี่ยนจิ่วเฉา อย่าทำแผนข้าพัง!

คุณชายเยี่ยนเบือนหน้าหนี

ไม่รู้ว่าอวี๋หวั่นคิดไปเองหรือไม่ เธอรู้สึกราวกับเห็นความรู้สึกผิดในดวงตาของเขา